Κλείνει ο Amagi Radio

13:15 6/5/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

Λίγες ημέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο της Μαρίας Τσάκος, ανακοινώθηκε και το τέλος του διαδικτυακού σταθμού Amagi.

Την είδηση έκανε γνωστή ο συνιδρυτής του σταθμού Κυριάκος Αθανασιάδης με ανάρτηση στο Facebook. Στη συγκινητική ανάρτηση ο συγγραφέας επιχειρεί να κάνει έναν απολογισμό της πορείας του σταθμού περιγράφοντας το όραμα αλλά και τη συνεργιασία του με τη Μαρία Τσάκος. Φυσικά δεν παραλείπει να ευχαριστήσει και τους ακροατές…

Ο Amagi ιδρύθηκε το 2012 από τη Μαρία Τσάκος και τον Κυριάκο Αθανασιάδη. Πρωτοεξέπεμψε

δοκιμαστικά στις 31 Αυγούστου και «επίσημα» στις 15 Οκτωβρίου. Ήταν πολιτικός, πολιτιστικός και μουσικός διαδικτυακός σταθμός.

Έγραψε ο Κυριάκος Αθανασιάδης:

“Το «Οχ Θε μου», μια παράξενη εκπομπή, βγήκε πρώτη φορά στον αέρα τον Ιούλιο του 2010, από τα FΜ της Θεσσαλονίκης. Δύο χρόνια μετά, ο σταθμός που το φιλοξενούσε έκλεισε — και το «Οχ Θε μου», που είχε ήδη αποκτήσει μία φανατική ομάδα ακροατών-φίλων, άλλαξε όνομα, βαφτίστηκε Amagi και έγινε «οικιακός» διαδικτυακός σταθμός, με δυο-τρεις μόνο ζωντανές εκπομπές στο πρόγραμμά του. Θα εξέπεμπε δυο μήνες όλους κι όλους από τη Θεσσαλονίκη, πριν την κάθοδό του στην Αθήνα, χάρη στην Τσάκος και τη γενναία χρηματοδότηση εκ μέρους της όλων των από εκεί και πέρα εξόδων του σταθμού στα Εξάρχεια.

Το 2014 φτιάξαμε με την Κίκα, ξανά από το μηδέν, και το στούντιο της Θεσσαλονίκης: το Amagi en Salonico. Δεν ξέρω πού βρήκαμε τις δυνάμεις, μά τον Θεό. Γιατί όλο αυτό μάς ξεπερνούσε — και εντέλει μάς τσάκισε.
Όταν φύγαμε το ’17 από την Ελλάδα, η Τσάκος ανέλαβε για άλλα τρία χρόνια την οικονομική στήριξη και του En Salonico, κάτι που πλέον ξεπερνούσε και την ίδια.

Από τον Αμάγκι πέρασαν οι πάντες. Οι πάντες όμως. Μόνο οι ίδιοι οι παραγωγοί έφτασαν να αριθμούν όλα αυτά τα χρόνια μερικές εκατοντάδες. Οχτώ δίωρες εκπομπές, κάθε μέρα, επί σχεδόν εννέα χρόνια, όλες τους ζωντανές — ένας πλούτος. Ήρθαν πάρα πολλοί, έφυγαν πάρα πολλοί, φιλοξενήθηκαν χιλιάδες άνθρωποι, έγιναν και ακούστηκαν πράγματα που δεν θα είχαν θέση πουθενά αλλού — στ’ αλήθεια πουθενά. Παραγωγοί μας παντρεύονταν, χώριζαν, γεννούσαν, έφευγαν για αλλού… και η Ελλάδα γύρω μας άλλαζε, μεγάλωνε, φούσκωνε, πάλευε, μεταμορφωνόταν. Τα παρακολουθήσαμε όλα αυτά από κοντά. Ήμασταν εκεί. Ήμασταν ο Αμάγκι. Κάτι κάναμε. Λίγο-ξελίγο, μακριά από το αρχικό όραμα, ή κατά ευτυχείς στιγμές πολύ κοντά του.

Δυο λόγια μόνο για μένα, αν επιτρέπεται, σήμερα που ο σταθμός κλείνει και είναι σαν να μου ξεκολλάς ένα κομμάτι από τη σάρκα μου, και κάτι που δεν θα μπορέσω να το ξεχάσω — αν και (τι παράδοξο) χωρίς να νιώθω λύπη: μόνο αυτό το κενό. Αλλά όλοι μας το έχουμε πάντα αυτό το κενό μέσα μας. Απλώς κάποιες φορές μεγαλώνει λίγο παραπάνω, και βουίζει.

Το επ’ εμοί λοιπόν. Η κατάρτιση του προγράμματος, για το οποίο φέρω την αποκλειστική ευθύνη μέχρι το ’17 και την Πράγα, και ο συντονισμός όλου αυτού του εγχειρήματος ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Και έχω δουλέψει σε θερμοκήπια της Κρήτης Αύγουστο μήνα, σε γιαπί και στην κρεαταγορά — για να μην αναφέρω τα βιβλία. Έκανα λάθη, σαφώς, και με την εκ των υστέρων γνώση πολλά θα τα έκανα εντελώς διαφορετικά. Όμως πάρα πολλά θα τα άφηνα έτσι ακριβώς. Γιατί ήταν ωραίοι όλοι αυτοί οι άντρες και οι γυναίκες που συμμετείχαν στον Αμάγκι, και μας χάρισαν χιλιάδες ώρες «ραδιοφωνικού πολιτισμού» που λένε, είτε μιλάμε για πολιτιστικές εκπομπές, είτε για πολιτικές, είτε για μουσικές, είτε για μαγκαζίνο. Ας πω κι αυτό: πολλές από τις προτάσεις που έκανα για συνεργασία δεν ήταν απλώς πολύ φιλόδοξες, αλλά ξεπερνούσαν ακόμη και τα όρια της ευγενείας — και όμως, αυτοί ειδικά οι άνθρωποι είπαν όλοι τους ναι. Και κόσμησαν τον σταθμό.

Η Μαρία, παρά τα πολλά, πάρα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε διαρκώς, έδωσε τα πάντα στον σταθμό από την πρώτη στιγμή, από όταν έψαχνε για το πιο κατάλληλο σπίτι στα Εξάρχεια (εκείνο το σπίτι, εντέλει, με τις γάτες του γείτονα), και τον κράτησε πάντα στην πρώτη θέση — με διαφορά. Αυτό που έχει καταφέρει δεν έχει όμοιό του, ούτε θα έχει ποτέ.

Και μπροστά στον δικό της χαμό, το κλείσιμο του ραδιοφώνου δεν αξίζει να μας λυπεί περισσότερο από καθόλου. Το ραδιόφωνο θα κλείσει λοιπόν, δεν γίνεται αλλιώς. Συνεχίζουμε κανονικά με το σάιτ, χάρη στο οποίο γεννήθηκαν μέχρι σήμερα τέσσερα-πέντε καλά βιβλία — και είναι στα σκαριά άλλα δύο.

Είμαι ευγνώμων σε όλους τους παραγωγούς του σταθμού, παλιούς και καινούργιους — κάποιους, που ήρθαν στον Αμάγκι τα τελευταία τρία χρόνια, δεν τους έχω δει καν από κοντά. Αλλά είναι όλοι τους οικογένεια. Όπως επίσης ευγνώμων είμαι στους τεχνικούς του σταθμού, καλοί φίλοι πολλών χρόνων, που πάνω στις πλάτες τους και συχνά στην αυταπάρνησή τους στηρίχτηκε όλος ο Αμάγκι.

Είμαι ευγνώμων γι’ αυτή τη μεγάλη κοινότητα ανθρώπων, των ακροατών μας, που είχαμε την τύχη να συναντηθούμε έτσι, στα καλά καθούμενα. Και να μείνουμε μαζί.

Ευχαριστούμε για την ακρόαση”.