Μια Συντεχνία Γέλιου για όλα τα παιδιά!

13:39 16/1/2019 - Πηγή: Το Ποντικι

"Π" ART

Εγώ είμαι ανάπηρος κι εσύ σαι περπατένιος

Αυτός κινέζος κίτρινος κι αυτός σοκολατένιος

Αφού γύρω μας οι άνθρωποι έχουνε τόση ποικιλία

γιατί ο κόσμος φτιάχνεται μόνο για μια κατηγορία;

Διπλό χτύπημα του Βασίλη Κουκαλάνι αυτόν τον χειμώνα.

Πρώτον: Η Συντεχνία του Γέλιου επιστρέφει μετά από έναν χρόνο και παρουσιάζει στο Σύγχρονο Θέατρο την κωμωδία «Πιο Δυνατός κι από τον Σούπερμαν» του Άγγλου συγγραφέα Roy Kift, που βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού με αναπηρία.

Πρόκειται

για μια κωμωδία, που έχει στο επίκεντρο τον ανάπηρο προ- έφηβο Άρη, ο οποίος τσουλώντας με το αμαξίδιό του μέσα στη ζωή και με την παρέα του, φροντίζουν για ζωηρή διασκέδαση. Είναι ταυτόχρονα ένα έργο δυνατών συναισθημάτων, περιέχει μεγάλη πυκνότητα πληροφόρησης και διαφωτίζει αβίαστα και με νηφαλιότητα την καθημερινότητα και τα ζητήματα που προκύπτουν στη ζωή του νεαρού ήρωα με αναπηρία.

Η κωμωδία του Άγγλου Roy Kift για παιδιά και νέους είχε δημιουργήσει την δεκαετία ‘80 και ‘90, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γερμανία (θέατρο GRIPS), βαθειά τομή στις αντιλήψεις επάνω στο θέμα της αναπηρίας προτείνοντάς την ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και συνέβαλε στην αποδόμηση παγιωμένων συμπεριφορών, προκαταλήψεων και φόβων.

Μία παραγωγή σε σύμπραξη με την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών.

Τη σκηνοθεσία μοιράζονται ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Κουκαλάνι και ο σκηνοθέτης και ντοκυμαντερίστας Αντώνης Ρέλλας. Οι δυο επιμελήθηκαν και την μετάφραση/ διασκευή.

Δεύτερο: Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΜΟΡΜΟΛΗΣ…

Ο Μορμόλης δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο φανταστικός φίλος των παιδιών, που ξεφωνίζει ελεύθερα αυτά που δεν τολμούν να πουν οι μικροί στους μεγάλους.

Οι μεγάλοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι αυτό το μυστηριώδες και ανατρεπτικό “ξύλινο κουτί”.

Τον Μορμόλη δεν μπορείς να τον συλλάβεις, να τον τιμωρήσεις, να τον καταστρέψεις, είναι άτρωτος ... γιατί είναι η φαντασία των παιδιών και μπορεί να γίνεται ό,τι θέλουν τα παιδιά: παπούτσι, καπέλο, ποτήρι ή μπουρί της σόμπας. Αν κόψεις έναν Μορμόλη στα δυο έχεις δυο Μορμόληδες κι αν τον έκοβες στα τρια, τρεις!

Οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι;

Ποτέ δεν ήτανε μικροί;

Πάθανε όλοι αμνησία

σκοτώσανε την φαντασία

κι απόμειναν τα πρέπει και τα μη!

Ο Μορμόλης βλέπει

ποιό γιατί (;) πάει με ποιό πρέπει!

Η ιστορία που επέδρασε καθοριστικά στις γενιές παιδιών της μεταπολίτευσης και έθεσε το σημείο εκκίνησης νέων παιδαγωγικών προσεγγίσεων παγκοσμίως. Ο Μορμόλης γράφτηκε από τον Rainer Hachfeld, αδελφό του Volker Ludwig, ο οποίος είχε γράψει τα τραγούδια. Το έργο ανέβηκε το 1969 στο θέατρο Grips, λεγόταν “Mugnog Kinder” και είναι η αφετηρία του είδους θεάτρου του Grips του Βερολίνου και του υλικού της Συντεχνίας του Γέλιου. Χωρίς τον Μορμόλη δε θα υπήρχε ο Νουριάν, η Τζέλα και ο Κόρνας, η Φρέτα κι ο Γυαλάκιας, ο Βάσος κ η Βιβή.

INFO

Μετάφραση/ διασκευή: Παναγιώτης Σκούφης-

Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Βασίλης Κουκαλάνι-

και τα θρυλικά τραγούδια του Γιάννη Σπανού

Διασκευή – Ενορχήστρωση: Κώστας Νικολόπουλος

το τραγούδι «Ραπ του Ρίκι» έγραψε ο Θέμος Σκανδάμης

Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου-

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης- Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα- Σχεδιασμός Ήχου: Χρήστος Παραπαγκίδης

Διανομή: Βασιλική Διαλυνά, Βάσια Λακουμέντα, Φώτης Λαζάρου, Θέμος Σκανδάμης, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Αντώνης Χρήστου

Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται στο Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45 στο Γκάζι, ένα φιλικό και προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία θέατρο.

Να τι μας λέει ο Βασίλης Κουκαλάνι για τις παραστάσεις που υπογράφει και την ομάδα του...

- Πως είναι να σκηνοθετείς για παιδιά; Είναι πιο δύσκολοι θεατές από τους μεγάλους;

-Για τα παιδιά ως κοινό πιστεύω πως έχω πλέον μια σχετικά ολοκληρωμένη αντίληψη, γιατί είμαι σε πολύ συχνή επαφή. Είναι το πιο γνήσιο κι αληθινό κοινό, είναι το κοινό που μπορεί να μπει μέσα στο θέατρο επειδή βρέχει, να στεγαστεί μια στιγμή για να φύγει από τη βροχή, και θα έχεις την απόλυτη προσοχή του μέχρι να στεγνώσει. Είναι το πιο αυθόρμητο κοινό. Βέβαια αυτό επιφέρει κάποιες δυσκολίες, αν πεις ψέμματα και το κοροιδέψεις, σε σταυρώνει επιτόπου, δε σε λυπάται καθόλου. Αν όμως τους δώσεις τόση δα αλήθεια, και τα υπολογίσεις σαν ίσους, ε τότε αυτό που σου δίνουν σε δύναμη, σε διαθεσιμότητα, σε ενέργεια, δεν πιάνεται, δεν το έχω ζήσει σε άλλες μορφές. Κι αυτό είναι συναρπαστικό. Επίσης προϋπόθεση για την εμπιστοσύνη των παιδιών εκτός απ το να τα αντιμετωπίσεις ως ίσους είναι και να συνηγορείς έμπρακτα μαζί τους σκηνικά, εξασφαλίζοντάς τους τον χώρο που θα τα φέρει στο επίκεντρο, να αφηγηθείς τις δικές τους ιστορίες, ώστε να διδάξουν εκείνα τη ζωή σ’ εμάς, όπως κάνουν τόσο επιτακτικά και προκλητικά τα δυο παιδιά στο ξεκίνημα της ιστορίας του "Μορμόλη".

Η τέχνη δεν χρειάζεται κι ούτε οφείλει να εξηγεί τα πάντα, οφείλει όμως να επικοινωνεί, πράγμα που σημαίνει: να λαμβάνει υπόψη το πλαίσιο αναφοράς των θεατών. Γι' αυτόν γίνονται όλα. Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν τις δικές τους εμπειρίες και ζωές επί σκηνής, ό,τι και να αφηγούμαστε είναι μέσα από τα μάτια του κοινού μας, των παιδιών.

- Με το δεδομένο ότι τα έργα για παιδιά εκτός από ψυχαγωγία πρέπει να δίνουν βάρος και στην επιμόρφωση, ποιο θα λέγατε ότι είναι το μήνυμα του έργου;

-Πιστεύω ότι το θέατρο τροφοδοτείται θετικά και γίνεται πραγματική τέχνη όταν μπορεί να είναι χρήσιμη, είτε επειδή διαπαιδαγωγεί, είτε επειδή εμψυχώνει, είτε επειδή διερωτάται ηχηρά και παραστατικά, είτε ακόμα κι επειδή συγκρούεται. Ο τρόπος της Συντεχνίας του Γέλιου με το υλικό του Grips και η επίδραση της στα παιδιά είναι πια γνωστός, υπάρχει βασικά εκείνο το κάτι που συγκινεί και συμπαρασύρει βαθιά το κοινό, κάτι απολύτως απαραίτητο για τα θέματα που πραγματευόμαστε:

το συλλογικό ξεπέρασμα του φόβου από τα παιδιά, η αχαλίνωτη ρήξη τους με τις συμβάσεις και τα στερεότυπα των μεγάλων και το μεγάλο άλμα στην αντεπίθεση με χιούμορ και φαντασία. Δημιουργεί σε μικρούς και μεγάλους εκείνην την άγρια, σχεδόν «παράνομη» χαρά και ευχαρίστηση, όταν βλέπουν ότι οι χαρακτήρες του έργου ονειρεύονται μια άλλη πραγματικότητα και την τολμούν, μια πραγματικότητα που εμείς έχουμε ξεχάσει ή νομίζουμε πως δεν είμαστε σε θέση να έχουμε, μια πραγματικότητα που δεν είναι μάθημα στο σχολείο. Αυτό, λοιπόν, το ταξίδι των παιδιών στην άλλη μεριά, την απαγορευμένη, στην ουτοπία, στην ενηλικίωση μέσα απ’ την κατάκτηση της πραγματικότητας, είναι που κάνει τις ιστορίες που παίζουμε ακαταμάχητες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την άλλη φετινή μας παράσταση "Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν", ένα έργο που είχε δημιουργήσει την δεκαετία ‘80 και ‘90, τόσο στην Αγγλία όσο και στη Γερμανία (θέατρο GRIPS), βαθειά τομή στις αντιλήψεις επάνω στο θέμα της αναπηρίας προτείνοντάς την ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και συνέβαλε στην αποδόμηση παγιωμένων συμπεριφορών, προκαταλήψεων και φόβων. Οι δυο φετινές μας παραστάσεις πιστεύουμε είναι επίκαιρες και απαραίτητες για την συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με αυτόν το γνώμονα επιλέχθηκαν, γι αυτό και αποτελούν το ρεπερτόριο μας και αποτελούν μια συνοχή.

- Τι είναι η Συντεχνία του Γέλιου;

-Το γέλιο που εννοούμε εμείς είναι αμιγώς οργανικό, μη ελεγχόμενο που ευφραίνει καρδίαν, απελευθερώνοντας την αναίτια χαρά της ύπαρξης. Ένα γέλιο σαν του Τσάρλι Τσάπλιν, ανατρεπτικό και σκωπτικό, το μυστικό όπλο των παιδιών, όταν βγάζουν τη γλώσσα στους μεγάλους και των αδυνάτων, όταν περιπαίζουν τους ισχυρούς. Ένα γέλιο, τέλος, της συγκίνησης, όταν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στον απέναντι, εκείνο που ενώνει τους ανθρώπους καθώς τους μαθαίνει να σκέφτονται και με την καρδιά εκτός από τον νου.

Η «Συντεχνία του Γέλιου» προτείνει και φιλοδοξεί να εδραιώσει ένα καινούργιο χειραφετημένο κοινωνικό θέατρο για παιδιά και νέους με ψυχαγωγικές, ρεαλιστικές ιστορίες καθημερινότητας με τις οποίες τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν άμεσα. Ένα θέατρο που αντλεί από τις δικές τους εμπειρίες, καθιστώντας το δραματικό δρώμενο κάτι που μπορεί να τους απασχολεί και πέραν του χρόνου της παράστασης.Η ομάδα έχει την πεποίθηση ότι τα παιδιά αντιπροσωπεύουν πάντα τη λογική, τη φαντασία και την αλληλεγγύη απέναντι στον στερεότυπο κόσμο των ενηλίκων. “Τίποτα δεν χρειάζεται να μείνει όπως είναι αν είμαστε ενωμένοι και λειτουργούμε με κοινό νου, αγάπη και αυθάδεια.” Αυτό είναι το διαχρονικό σύνθημα του θεάτρου μας και ισχύει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Πρέπει να εμψυχώνει και να ψυχαγωγεί.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΑΛΑΝΙ

Γεννήθηκε στην Κολωνία το 1969 από πατέρα Ιρανό και μητέρα Ελληνίδα. Το 1980 ήρθε στην Αθήνα από την Τεχεράνη. Σπούδασε Θέατρο στο Βερολίνο Etage Hochschule der Kuenste, και στη Νέα Υόρκη στο American Academy of Dramatic Arts, από όπου αποφοίτησε το 1995. Εργάστηκε ως ηθοποιός σε θεατρικές παραστάσεις στη Ν. Υόρκη και στη Γερμανία. Από το 2001 εργάζεται ως ηθοποιός στην Αθήνα.

Οι σημαντικότερες δουλειές και συναντήσεις στο θέατρο ήταν με τον Λευτέρη Βογιατζή, με τον Ανατόλι Βασίλιεβ ως Αγγελιοφόρος στην Μήδεια, τον Στάθη Λιβαθυνό, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, τον Ανέστη Αζά και η σύντομη συνεργασία με τον Thomas Ostermeier στον «Εχθρό του λαού» για το Φεστιβάλ Αθηνών, και έπαιξε στην «Όπερα της Πεντάρας» σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά».

Στον κινηματογράφο πρωταγωνιστούσε στην τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Η άλλη Θάλασσα» με τον Toni Servillo, συνεργάστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη, Σ. Γκορίτσα, στις ταινίες του Α. Αβρανά και πρωταγωνιστεί στην γαλλική ταινία Red Rose της Sepideh Farsi, για την οποία προτάθηκε για βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαρακές. Πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γ. Σακαρίδη «Πλατεία Αμερικής» για την οποία βραβευτηκε με την Ειδική Μνεία της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπως και στην «Επαφή» του Τώνη Λυκουρέση και συμπρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας "Tripoli Cancelled" του Μπαγκλαντεσιανού σκηνοθέτη Naeem Mohaiemen, που έπαιζε στην Documenta 14 της Αθήνας, παίζει στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης.

Η πιο επίκαιρη και διαρκής συνεργασία του είναι με τον φίλο του, ιδρυτή και συγγραφέα του θεάτρου GRIPS του Βερολίνου Volker Ludwig. Από το 2011 έχει ιδρύσει την ομάδα νεανικού θεάτρου "Συντεχνία του Γέλιου", παίζει και σκηνοθετεί τις παραστάσεις «Μια Γιορτή στου Νουριάν», που έπαιξε τρία χρόνια στο

Θέατρο Πορεία και τελείωσε την πορεία του τον Σεπτέμβρη του '14 στο Grips του Βερολίνου, και την παράσταση του ίδιου συγγραφέα «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης», "Είστε και Φαίνεστε" και το "Βάσος και Βιβή".

Σκηνοθέτησε στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου μια βερσιόν της αντιρατσιστικής κωμωδίας «Μια Γιορτή στου Νουριάν» με τίτλο «Μια Γιορτή στου Αλ- Νουρί» η οποία βραβεύτηκε με το κρατικό βραβείο θεάτρου της Κύπρου και εκπροσώπησε την Κύπρο με 7 παραστάσεις στο Στρασβούργο στα πλαίσια της ανάληψης της προεδρίας της ΕΕ.

Την φετινή χρονιά σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση "Πιο δυνατός κι από τον Σούπερμαν" και συν- σκηνοθετεί με τον Γιώργο Παλούμπη τον "Μορμόλη".

Πιστεύει και υπηρετεί αυτό το χειραφετημένο και αντιαυταρχικό θέατρο για παιδιά και νέους γιατί τον συγκινεί το ριζοσπαστικό δυναμικό και η αδέσμευτη προοπτική των παιδιών. Το παιδικό θέατρο από-αστικοποιεί το θέατρο και το καθιστά εργαλείο

στα χέρια της κοινωνίας γιατί όπως λέει και ο Peter Brook “Στο τέλος πάντα το λαϊκό θέατρο σώζει την κατάσταση”.

Τελευταίες δουλειές:

- «Πλατεία Αμερικής» του Γ. Σακαρίδη

- "Tripoli Cancelled" του Naeem Mohaiemen

- «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη

- Η παράσταση των Rimini Protokoll "Dreaming Collectives- Tapping Sheep" (Ονειροπόλες Συλλογικότητες- Πληκτρολογούντα Πρόβατα) σε σκηνοθεσία Daniel Wetzel, που παίζεται σε πόλεις της Γερμανίας.

INFO

Διανομή: Γιώργος Κατσής, Βασίλης Κουκαλάνι, Μαρία Μοσχούρη, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Τιτόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης

Τα 5 τραγούδια της παράστασης έγραψε ο Φοίβος Δεληβοριάς.

Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου-Σκηνικά – Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου- Φωτισμοί: Γιώργος Αγιανίτης-

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Αδαμάρα- Φωτογραφίες και Video: Νάντια Παναγοπούλου – Δέσποινα Τσουμάνη

ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Ο χώρος είναι προσβάσιμος και φιλικός σε ανάπηρους/ες και εμποδιζόμενα άτομα, διατίθεται διαγραμμισμένος χώρος μπροστά από την πρώτη σειρά θέσεων για χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων και χώρος υγιεινής αναπήρων, ενώ οι σκύλοι οδηγοί τυφλών είναι ευπρόσδεκτοι με τους χρήστες τους.

Τις Κυριακές οι παραστάσεις είναι προσβάσιμες για όλες και όλους, με ταυτόχρονη Διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (ΕΝΓ), Ενδογλωσσικούς Υπέρτιτλους για κωφούς και βαρήκοους (CAP) καθώς και Ακουστική Περιγραφή για ανθρώπους με προβλήματα όρασης (AD).

Τα προγράμματα θα διατίθενται σε μεγαλογράμματη γραφή, σε κώδικα Braille και Qr code.

Προσβασιμότητα περιεχομένου με την πιστοποίηση και την επιμέλεια της Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών - Movement of Disabled Artists

Συντεχνία ΓέλιουΣύγχρονο ΘέατροπαραστάσειςΒασίλης ΚουκαλάνισυνέντευξηHas video: Exclude from popular: 0