Μυρτώ Τάσιου: Νεκρή βρέθηκε η κόρη της Κατερίνας Γώγου

23:17 18/9/2015 - Πηγή: Το Ποντικι

ΕΛΛAΔΑ

Έφυγε από τη ζωή η Μυρτώ Τάσιου, η κόρη της «αναρχικής» ποιήτριας των Εξαρχείων και ηθοποιού Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου σύμφωνα με ανάρτηση των εκδόσεων Καστανιώτη στο facebook.

Η Μυρτώ, τα τελευταία χρόνια έμενε μόνιμα στην Ιταλία και συγκεκριμένα στο Ουτζέντο, μαζί με τον σύζυγό της και όπως αναφέρει η ανάρτηση, βρισκόταν σε ταξίδι στην Αθήνα. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με

την αιτία του θανάτου της, δεν έχουν γίνει μέχρι στιγμής γνωστές.

Η Μυρτώ για την Μυρτώ, όπως συστηνόταν στο βιογραφικό της που συνόδευε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ».
«Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα μου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια. Πατέρας μου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δύο πέθαναν νέοι. Όταν ήμουν μικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και μετά έβγαλα μια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος για τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Άρχισα να δουλεύω με τον Μιχάλη Αγγελιδάκη.

Στο μεταξύ έκανε μπαμ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Άρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται με όλους τους τρόπους. Ένιωθα ενοχές που δεν μπορούσα να τη βοηθήσω και μπλέχτηκα κι εγώ μέσα. Ο πατέρας μου με παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρμο κι εγώ δέχτηκα. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω.

Έβλεπα το μέλλον μου με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αναμνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το μόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωματιστά».

Σε μία συγλονιστική συνεύντευξη τον Μάρτιο του 2015 στον Γιάννη Χατζηγεωργίου για την lifo.gr είχε μιλήσει για όλα. Για τη σχέση της με την μητέρα της ακόμη και το τέλος … της Κατερίνας Γώγου (η οποία είχε αυτοκτονήσει στις 3 Οκτωβρίου του 1993, σε ηλικία 53 ετών). Είχε μιλήσει και για την μεγάλη της αγάπη, τη ζωγραφική. Για τη νέα της ζωή στην Ιταλία.

Μεταξύ άλλων στην συνέντευξη στον Γιάννη Χατζηγεωργίου και την lifo.gr η Μυρτώ είχε πει:

- Πώς ξύπνησες σήμερα, Μυρτώ;

- Πολύ ωραία!

- Σε περίμενα για να μιλήσουμε! (γελάει).

- Γελάς πηγαία!

- Α, δεν μου είναι δύσκολο να γελάσω ή να πάρω χαρά. Χαρούμενη με κάνει μία ωραία κουβέντα ή μία παρατήρηση με χιούμορ, μία μέρα με ήλιο κι εγώ να ζωγραφίζω. Η δουλειά μου είναι αγιογράφος. Αυτό κάνω εδώ στο Λέτσε όπου μένω, κοντά στο Πρίντεζι.

-Πώς και μένεις εκεί;

-Γνώρισα τον άντρα μου στη Γαλλία, ο οποίος είναι Ιταλός, παντρευτήκαμε και ήρθαμε να ζήσουμε στην πατρίδα του.

-Γιατί είχες πάει στη Γαλλία;

-Είχα πάει σε μία Κοινότητα στο Παλέρμο, η οποία αφορούσε σε διαλογισμούς. Μετά από έξι μήνες, μου έκαναν πρόταση αν θα ήθελα να πάω στη Γαλλία, στην Ορλεάνη, σε ένα κάστρο το οποίο είχε μέσα μία μικρή εκκλησία, για να τη ζωγραφίσω. Εκεί πέρασα απίθανα! Εκεί έγινα φως, εκεί ξεμπουμπούκιασα. Ζωγράφιζα ανεβασμένη σε μία σκάλα, έκανα διαλογισμούς, χόρευα - ξαναγεννήθηκα! Εκεί γνώρισα και τον Φραντζέσκο, τον σύζυγό μου, ο οποίος είναι συντηρητής έργων τέχνης και παλαιών επίπλων. Ερωτευτήκαμε! Είχαμε και οι δύο το ίδιο πάθος για τις αντίκες, τα εκκλησιαστικά όργανα, τις αγιογραφίες. Είμαστε μαζί 20 χρόνια.

-Έχετε παιδιά;

- Όχι. Δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Θα το ήθελα όμως! Κι είναι κάτι που με στενοχωρεί. Αν μπορούσα να κάνω ένα παιδί, θα ήταν σα να ξαναγεννιόταν η Κατερίνα! Θα έδινα όλη μου την αγάπη σ' αυτό το παιδί, την προστασία, τη στοργή. Πόσο θα 'θελα να μπορούσα να κάνω ένα παιδί χαρούμενο! Γιατί εγώ δεν ήμουνα χαρούμενη. Δεν πέρασα μία ζωή όπως όλα τα άλλα παιδιά. Η δική μου ζωή ήταν διαφορετική.

-Δεν έπαιζες όταν ήσουνα μικρή;

- Έπαιζα πόλεμο. Με πιστόλια ψεύτικα και στρατιωτάκια. Γιατί οι δικοί μου πάντα μου έλεγαν «είμαστε συνέχεια σε πόλεμο!». Όχι με κούκλες; Όχι. Εξάλλου, δεν μου άρεσαν οι φούστες. Ήθελα να φοράω συνέχεια παντελόνια. Ήμουνα ένα αγοροκόριτσο. Όταν τα άλλα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο του σχολείου ή στον δρόμο, εγώ καθόμουν και ζωγράφιζα. Ήμουνα ένα παιδί διαφορετικό. Και μόνο. Απ' την άλλη, μέσα στο σπίτι περνάγαμε πολύ δύσκολα, ήμασταν πολύ φτωχοί, ζούσαμε με δανεικά, με πολλές δυσκολίες. Όλα άλλαξαν όταν η μητέρα μου έγραψε το «Τρία κλικ αριστερά». Τότε ήρθε η επιτυχία και από τη μία μέρα στην άλλη αποκτήσαμε χρήματα. Είχαμε τρελαθεί που μπορούσαμε να πάμε στο μπακάλικο και να πάρουμε ό,τι θέλαμε! Σε είχε πληγώσει ο χωρισμός των γονιών σου; Πολύ! Μου έλειπε πολύ ο πατέρας μου. Αλλά και η μητέρα μου. Γιατί και οι δύο ασχολούνταν συνέχεια με τη δουλειά τους. Κάποιες φορές αισθανόμουν ξεχασμένη από τους γονείς μου. Έκλαιγα τα βράδια που δεν έβλεπα τη μητέρα μου, γιατί τότε έκαναν συγκεντρώσεις, έβγαιναν για τα πολιτικά. Υπήρχαν βράδια που κοιμόμουνα μόνη στο σπίτι. Αλλά είχα τις γιαγιάδες μου που έρχονταν τη μέρα και με πρόσεχαν!

-Τι σου είπε η μαμά σου όταν είδε τις πρώτες σου ζωγραφιές;

- Τρελάθηκε απ' τη χαρά της! Με θυμάμαι να είμαι πέντε χρόνων, να φτιάχνω ζωγραφιές και να τις της αφιερώνω. Της έγραφα επάνω: «Με πολλή αγάπη, το παιδί σου». Όλα έγιναν με έναν τρόπο φυσιολογικό, σα να είχα μέσα στις φλέβες μου τα χρώματα. Αλλά η αγιογραφία είναι άλλο, είναι σα να παίρνει το χέρι σου κάποιος άλλος, από ψηλά, και να σχηματίζει τις μορφές. Σα να συμβαίνει θαύμα!

-Εσύ χρωστάς τη ζωή σου σε ένα θαύμα;

- Όχι. Τη ζωή μου τη χρωστάω στον εαυτό μου. Πέρασα πολλά. Όταν πήγα στην Κοινότητα ξεκίνησα να βάζω τα κομματάκια μου στη σειρά και τελικά όλα μπήκαν στη σωστή τους θέση. Μπορεί να πέθανε η μαμά μου, αλλά την αγαπώ και τη σκέφτομαι συνεχώς. Κατάφερα να κάνω ειρήνη με μένα και με τις πληγές μου. Γιατί ήθελα να είναι περήφανοι για μένα οι γονείς μου - ακόμη κι αν δεν ζούσαν! Νομίζω πως τα κατάφερα. Να, είχα αισθανθεί μεγάλη χαρά όταν είπε η μητέρα μου: «Η Μυρτώ είναι ζωγράφος!». Και δεν με αφορούσε τίποτ' άλλο απ' τη στιγμή που το αναγνώριζε εκείνη! Εκείνη η μέρα ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες της ζωής μου! Γιατί ήθελα να της αποδείξω ότι κι εγώ είμαι εδώ, ότι κι εγώ μπορώ να κάνω πράγματα. Ήθελα να είναι περήφανη για μένα! Ήταν τόσο ωραία όταν μου έδειχνε την αγάπη της… Θυμάμαι επίσης που μου έγραφε κάθε μέρα σε ένα τετράδιο ένα παραμύθι και δεν έβλεπα την ώρα, προτού πέσω για ύπνο, να το διαβάσω. Γιατί έτσι τη σκεφτόμουνα! Ένα από αυτά έλεγε για κάποιο παιδάκι που κρατούσε μπαλόνια που το έκαναν να πετάει στον ουρανό κι έτσι ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο. Κι η Κατερίνα σ' έκανε να πετάς; Η Κατερίνα με έμαθε να μην πατάω στη γη. Να κοιτάω πάντα τον ουρανό.

Μυρτώ ΤάσιουνεκρήκόρηΚατερίνα ΓώγουHas video: