«Να ιδρυθεί Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών»: Άρθρο της καθηγήτριας μουσικής Αργυρώς Κεραμιδά

16:50 20/12/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Σχετικά με την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών περιλαμβάνοντας θέατρο, χορό, μουσική, θα έλεγα είναι ευχής έργο, θεωρώ πως είναι μόνο θετικό, εξόχως σημαντικό.

Υπάρχει πολιτική βούληση για νομοθετήσεις, ώστε να λυθούν τα προβλήματα στις καλλιτεχνικές σπουδές, ζήτημα που ταλανίζει επί χρόνια, και ζητούμενο να δοθεί οριστική αλλά δίκαιη λύση.

Θα ‘θελα να σταθώ στο ότι θα ‘ταν μόνο καλό, να επανεξεταστεί η σχέση κράτους-μη ανώτατων εκπαιδευτικών

ιδρυμάτων μουσικής και οι τίτλοι τους προς τα πάνω, καθώς θα χτιστεί η κορυφή ενός πύργου και έχει σημασία η μέριμνα για τα θεμέλια από τα κάτω προς τα πάνω και η διασύνδεσή τους.

Προσωπική μου εκτίμηση, είναι αναγκαιότητα ο εκσυγχρονισμός των προγραμμάτων σπουδών των Ωδείων, και όσα προσφέρουν το ανώτερο στάδιο σπουδών, βάσει European Qualification Framework-Ευρωπαϊκού Πλαισίου Προσόντων, οι τίτλοι από μη πανεπιστημιακά ιδρύματα να αποκτήσουν ισοτίμηση με bachelor στα Διπλωματα Οργάνων, διεύθυνσης, χορωδίας, βυζαντινής (6 επίπεδο) και  master στο Δίπλωμα Σύνθεσης (7 επίπεδο) μέσω διασύνδεσης της Παιδαγωγικής επάρκειας & συνεργασίας με Πανεπιστημιακά Ιδρύματα & ενεργοποίησης Ευρωπαϊκού Συστήματος Μεταφοράς Πιστωτικών Μονάδων (ECTS) (DS).

(Σίγουρα δεν είναι μεταλυκειακοί οι απόφοιτοι, 5 επίπεδο διαβαθμισης, αφού μιλάμε για πολυετείς σπουδες 10/12 ετων & οι περισσότεροι έχουν πολυετή προϋπηρεσία και στα ελληνικά δημόσια σχολεία).

Η Ελλάδα διαχρονικά, δεν έχει ακολουθήσει διεθνείς πρακτικές στην εκπαίδευση των τεχνών, διαβάθμισης, απόδοσης επαγγελματικών δικαιωμάτων, να συγχρονιστεί έστω με διεθνείς συνθήκες (Μπολόνια) (Συνθήκη Λισαβόνας Αρθρο 2) τις προτροπές – οδηγία της AEC Ευρωπαϊκής Ένωσης Κονσερβατουάρ Ακαδημιών και Μουσικών Σχολών για ταχεία αναγνώριση των μουσικών σπουδών, ή/και αξιοποιήσης Ευρωπαικών εργαλείων…

Το Σύνταγμα αναφέρεται σε Ανώτερη καλλιτεχνική εκπαίδευση, αναγκαιότητα λοιπόν να γίνει «Update» (αφού αυτή, δεν καταργήθηκε μαζί με τα ΤΕΙ) καθότι συνεχίζουμε με το Βασιλικό Διάταγμα του ’57 & νομοθέτημα 66, εν έτη 2025 ως χώρα που ανήκει στην… Ευρωπαϊκή Ένωση.

(Η διακλάδωση της μουσικής εκπαίδευσης σε επαγγελματική & ερασιτεχνική (νομος 2557/97 αρθ 5, Παρ 4α, 4β) Θάνου Μικρούτσικου δεν κατέληξε ποτέ διάταγμα…)

Θα ήταν αυτονόητο, λογικό, όσοι απόφοιτοι μουσικής έχουν, αποκτούν, ένα κρατικό τίτλο, σ’ αυτό το πλαισιο, να τυγχάνουν δίκαιης, διαβάθμισης και κατοχύρωσης ακαδημαικών επαγγελματικών δικαιωμάτων και να έχουν αναφαίρετο το δικαίωμα τους στη δια βίου μάθηση, στην σύγχρονη κοινωνία της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, των υπηρεσιών, της γνώσης, πληροφορίας, τεχνολογίας του big data.

Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες διαβάθμισαν τα υπάρχοντα μουσικά εκπαιδευτικά ιδρύματα & ΔΕΝ κατάργησαν.

Όσα προσέφεραν το ανώτερο, τελευταίο στάδιο σπουδών εντάχθηκαν στον χάρτη του Ευρωπαϊκού χώρου Ανώτατης εκπαίδευσης.

Θα έλεγα, δεν έχουμε δει κάπου, διαχρονικά, έτσι ακαδημαϊκό & επαγγελματικό αποκλεισμό, στα δικαιώματα των Μουσικών.

Για την δισκογραφία, στην Ελλάδα, σήμερα:

Θα θελα να σταθώ σε κάτι που λείπει. Η Ελλάδα δεν έχει Εθνικό Μουσείο Ελληνικής Δισκογραφίας. Ενδεχομένως ένα κτίριο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί γι’ αυτό, θα μπορούσε να ήταν, το εργοστάσιο παραγωγής δίσκων, γραμμοφώνων φωνοληπτικών ηχητικών οργάνων, και στούντιο Columbia, στην πρωτεύουσα λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, βιομηχανικής, ιστορικής σημασίας του.

Εκεί υπάρχουν από τις πρέσες, της εκτύπωσης δίσκων ως πολλά άλλα σημαντικά. Υπάρχουν επίσης συλλογές, αντικείμενα πολλά, που θα μπορούσαν να διατεθούν ως εκθέματα.

Η ίδρυση του, θα μπορούσε να αφορά επισκέπτες γενικού και ειδικού ενδιαφέροντος, μέχρι μαθητές αλλά και ξένους. Μέσα από θεματικές θα μπορούσε να φωτιστεί η ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας και πως αυτή συνδέεται κοινωνικοπολιτικά, ως σύγχρονη περιήγηση από τον μεσοπόλεμο ως τις μέρες μας, μα και θα αναδεικνύονταν η επίδραση η τεχνολογική και η σχέση που έχει η μουσική με την πολιτιστική δημιουργία.

Ο δίσκος μου

Λίγα λόγια για το άλμπουμ μου «Η Μονογραφία του μπουζουκιού» που κυκλοφόρησε πρόσφατα:

Πάντα ήθελα ολοκληρωμένο άλμπουμ με δικές μου συνθέσεις. Το άλμπουμ αποτελείται από εφτά συνθέσεις μου, ορχηστρικές με μπουζούκι.

Το «emphatic» εμφατικά, ξεκίνησε από σύγχρονο μοτίβο και εξελίχθηκε σαν soundtrack που άκουγα στο κεφάλι μου αποτυπώνοντας εικόνες, μυρωδιές, λέξεις, περπατώντας την Αθήνα, σε κεντρικούς δρόμους, άλση, σοκάκια, νύχτα, μέρα.

Το «the cosmοpolitan» Ο κοσμοπολίτης, καρσιλαμάς, το εμπνεύστηκα στις  Σέρρες, επηρεασμένη και από τα παραδοσιακά ακούσματα στον τόπο. Το έπαιξα μια κι έξω, στον πατέρα μου που ήταν εκεί μαζί μου.

Το «kismet» είναι τσιφτετέλι. Πιστεύω πως η ζωή περιλαμβάνει κισμέτ. Το έγραψα στην Θεσσαλονίκη μετά από ένα ταξίδι, όπου δύο άνθρωποι ήταν κισμετ να συναντηθούν.

Το «methexis», Mέθεξη. Για το ζεϊμπέκικο ήθελα μια μελωδία με βαριά βήματα, «να χορεύει».  Το ζειμπέκικο σε χορεύει…

Το «Utopia». Το βαλς της ουτοπίας. Ξέρετε το μπουζούκι πρέπει να το αγκαλιάσεις για να παίξει… να  πάρει την θερμοκρασία του σώματός σου. Σε μια στιγμή, που όσο κι αν προσπαθούσα κάτι, αυτό μάλλον δεν ήθελε να συμβεί, το αγκάλιασα και «χορέψαμε» αυτό το βάλς…

Το «Κaleidoscope» Καλειδοσκόπιο. Ένα χαρούμενο παιχνίδι με τις νότες. Με παιχνιδιάρικη διάθεση το έγραψα, πιστεύω βγάζει το παιδί που έχουμε μέσα μας, και δεν θα ήθελε ποτέ να το ξεχνάμε.

Το τελευταίο το «blue flamenco», ξεκίνησε ως «blue» σε διακοπές μου σ’ ένα μικρό νησί που ξεπερνάει όμως το γαλάζιο που βαστάει το βλέμμα, εκεί προσετέθη η σπίθα του φλαμένκο και πήρε την τελική του μορφή!

Η Μονογραφία του μπουζουκιού, το άλμπουμ «bouzouki monograph» είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.

Διαβάστε επίσης:

Nirvana: Το «Nevermind» συμπλήρωσε 700 εβδομάδες στο Billboard 200 (video)

Σινεμά: Και όμως, «υπάρχει»… – Η ταινία για τον Στέλιο Καζαντζίδη (Video)

«Jurassic World: Rebirth»: Η Universal Pictures μας δίνει μία γεύση από τα εντυπωσιακά και δύσκολα γυρίσματα της ταινίας (photos)