«Νόμιζα πως έπαιζα σε ταινία» – Συγκλονίζει η ανάρτηση του φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου για την περιπέτεια με τον κορωνοϊό

14:56 28/3/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

«Με βγάλανε από το τούρμπο μηχάνημα και είμαι με μάσκα οξυγόνου.’Ερχεται ένας γιατρός να πάρει το μηχάνημα. Τον ρωτάω αν το χρειαστώ θα το βρούμε πάλι και κουνάει τους ώμους με απόγνωση».

Με μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Facebook, ο πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, Μάριος Λώλος, περιγράφει τις στιγμές που πέρασε στο νοσοκομείο και την περιπέτειά του με τον κορωνοϊό:

«Δωμάτιο

582 κλινική Covid Ευαγγελισμός και λίγο 222 Παμμακάριστο. Κυριακή στις 14 του μήνα ανεβάζω πυρετό. Καθαρά Δευτέρα κάνω μοριακό τεστ και είναι θετικό. Να πάρω τηλέφωνο τους φίλους να το πω να κάνουν και αυτοί τεστ. Να πάρω τηλέφωνο τον γιατρό να δω τι θα κάνω. Συνταγές με φάρμακα. Το βράδυ να βλέπω εφιάλτες. Τρίτη ο φίλος ο Δημήτρης γιατρός εντατικής σε Covid στον Ευαγγελισμό μου, λέει έλα να κάνεις εξετάσεις μια ακτινογραφία ρε παιδί μου, να σε δουν γενικά. Από τα επείγοντα μέχρι το ειδικό χώρο για Covid για ακτινογραφίες είναι ένας τεράστιος διάδρομος που μπροστά πήγαινε ο άνθρωπος της ασφάλειας φωνάζοντας «στην άκρη» και πίσω η νοσοκόμα. Παρέλαση κανονική. Τελικά κάνω εισαγωγή. Χαλαρός εγώ, οκ λέω μια χαρά θα είσαι. Τέταρτη τα οξυγόνα μου πήγανε στα τάρταρα. Ο Αλέξανδρος μαζί με την Ήβη, γιατροί, προσπαθούν να με ακροαστούν αλλά έλα που δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Βλέπω τον Αλέξανδρο να μου έχει το οξύμετρο στο χέρι και να κόβει βόλτες ξεφυσώντας. Νομίζω ότι παίζω σε ταινία. Και αυτοί οι δυο μαγικοί γιατροί, στο και πέντε βρίσκουν το τούρμπο μηχάνημα οξυγόνου “High Flow Oxygen” που μου γεμίζει οξυγόνο τα πνευμόνια και πάει στο 96 με 97. Με συνδέουν και με μόνιτορ να βλέπουν συνέχεια πως πάει. Η αγωνία του μόνιτορ. Να πετάγεσαι την νύχτα και να το κοιτάς . Οι λέξεις έχουν σημασία. Όταν έρχονταν στο θάλαμο οι γιατροί και οι νοσηλευτές λένε θα «μπούμε» όχι θα περάσουμε. Μου θύμισε τα επεισόδια στα Εξάρχεια που λέμε μεταξύ μας πρέπει να “μπούμε” στην πλατεία τώρα.

Ένα βράδυ αργά διασωληνώνουν τον απέναντι παππού. Χαμός νοσοκόμοι ειδικοί γιατροί. Οι γιατροί να αναρωτιούνται αν κάνουν το σωστό .Να κοιτάς και να σκέφτεσαι “οχι ρε τα δικά μου τα πνευμόνια θα κρατήσουν”. Την επόμενη μέρα είναι ένας γιατρός πάνω στον παππού και προσπαθεί κάτι να κάνει και όταν τα καταφέρνει πανηγυρίζει με στυλ όπως εγώ πανηγυρίζω όταν η ΑΕΚ βάζει το τόπι στο πλεχτό. Τα οξυγόνα μου όλο και καλυτερεύουν. Με βγάλανε από το τούρμπο μηχάνημα και είμαι με μάσκα οξυγόνου. ‘Ερχεται ένας γιατρός να πάρει το μηχάνημα . Τον ρωτάω αν το χρειαστώ θα το βρούμε πάλι και κουνάει τους ώμους με απόγνωση. Μετά από κάποιες μέρες μου λένε είσαι καλά θα πας Παμμακάριστο γιατί εδώ χρειαζόμαστε τα κρεβάτια. Βγαίνοντας στο διάδρομο για να φύγω οι νοσοκόμες χειροκροτούσαν. Τι κρίμα να μην μπορείς να κάνεις αγκαλιές. Ευχαριστώ από καρδίας τον Αλέξανδρο, την Ήβη, τον Δημήτρη, όλο το νοσηλευτικό προσωπικό τις νοσοκόμες, τις καθαρίστριες, τις τραπεζοκόμες, όλους! Ευχαριστώ και τους νοσηλευτές στην Παμμακάριστο που με κοίταξαν με ανθρωπιά. Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες μου, τους συναδέλφους μου για την στήριξη έστω και από μακριά. Βιντεοκλήση από Μαξίμου περιμένοντας το Κάρολο με χιονόνερο. Μόνο αυτοί οι αλητάμπουρες κάνουν τέτοια. Με τον Δημήτρη , τον Θάνο, τον Λέκα, τον Παυλάρα τον ναυτικό τις ρακές μας θα τις πιούμε και το τραπέζι θα το πούμε 582. Μετά από αυτό που πέρασα για μένα είναι ξεκάθαρο πλέον Το Δημόσιο νοσοκομείο είναι αυτό που μας σώζει τελικά. Αυτό το γαμιδι κυκλοφορεί δίπλα μας. Προσέχετε τον εαυτό σας όσο μπορείτε και να λέτε στους ανθρώπους σας ότι τους αγαπάτε! Φτου ξελευτερία.