Οι παραπομπές στη Δικαιοσύνη είναι η μόνη ηθικά και πολιτικά σωστή απόφαση

09:56 6/3/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Παύλος Μαρινάκης, κυβερνητικός εκπρόσωπος, στη «Real News»: «Όποιος έχει ευθύνες, όποιος αποδειχθεί ένοχος, θα πληρώσει. Όλα στο φως, καμία σκιά, με στόχο να αναδειχθεί η αλήθεια». Ο ίδιος μια μέρα νωρίτερα: «Είναι ένα μήνυμα που πρέπει να το λάβουμε άπαντες: Δικαιοσύνη, αλήθεια, ποτέ ξανά και τιμωρία των ενόχων, όπως όμως θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη». Είναι σαφές ότι ο Μαρινάκης

έχει καταλάβει πλήρως το μήνυμα των τεράστιων συλλαλητηρίων της περασμένης Παρασκευής για τα Τέμπη.

Ήρθε, όμως, στη συζήτηση για τη σύσταση Προανακριτικής για τον Χρήστο Τριαντόπουλο ο εισηγητής της Ν.Δ. Λάκης Βασιλειάδης να πει ότι «η υπό συζήτηση πρόταση του ΠΑΣΟΚ δεν περιλαμβάνει ενδείξεις τέλεσης αξιόποινης πράξης από τον τότε υφυπουργό στον πρωθυπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο», αλλά «για να μην υπάρχει η οποιαδήποτε σκιά, δεχόμαστε να συσταθεί η Προκαταρκτική Επιτροπή». Κοινώς, χάρη σας κάνουμε.

Το ερώτημα ωστόσο δεν ήταν αν θα συσταθεί η εν λόγω – ήδη ψηφισμένη – Προανακριτική, αλλά το αποτέλεσμά της: Θα παραπέμψει τον Τριαντόπουλο (και όποιον άλλο χρειαστεί σε επόμενη φάση) στον φυσικό δικαστή ή θα έχουμε απαλλαγές από πολιτικές πλειοψηφίες; Η πολιτικά, αξιακά και ηθικά σωστή απόφαση είναι οι παραπομπές, αφού σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι το ισχύον σύστημα είναι προβληματικό – όπως ήδη αποδείχτηκε στην Εξεταστική για τη σύμβαση 717 και τον Καραμανλή, αλλά όχι μόνο – και πρέπει να αναθεωρηθεί.

Είναι σωστή επειδή οι πολιτικοί πρέπει να δικάζονται όπως όλοι οι άλλοι πολίτες, ιδιαίτερα σε υποθέσεις τόσο μεγάλης βαρύτητας. Αλλά είναι σωστή και για την αυτοσυντήρηση της κυβέρνησης, όπου έχουν διατυπωθεί και διάφορες δικηγορίστικες απόψεις περί σκληρής στάσης κ.λπ. Μόνο που τα δικηγορίστικα είναι για τα δικαστήρια. Η πολιτική διαδικασία έχει στο κέντρο τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικού συστήματος. Αφού ήδη έχει καταρρακώσει την εμπιστοσύνη, η κυβέρνηση οφείλει να επιδιώξει τη στοιχειώδη, έστω, αποκατάστασή της.

Εάν η κοινωνία που διαδηλώνει για δικαιοσύνη στο θέμα των Τεμπών αντιληφθεί – ή, έστω, υποθέσει – ότι την εξαπατούν ξανά, τότε η κυβέρνηση ίσως επιτύχει κάτι πρωτοφανές: να είναι η πρώτη που θα πέσει χωρίς, ακόμη τουλάχιστον, να υπάρχει αντιπολίτευση ικανή και έτοιμη να τη ρίξει. Η υποψηφιότητά της για το Χρυσό Βατόμουρο πολιτικής ανοησίας θα είναι ακαταμάχητη, αφού θα έχει καταφέρει να μετατρέψει το αίτημα για τιμωρία των ενόχων σε τιμωρία για την ίδια.

Με απλά λόγια, οι παραπομπές είναι μονόδρομος. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα συνιστά απόπειρα πολιτικής αυτοκτονίας.

Διαβάστε επίσης:

Ελήφθησαν πράγματι τα μηνύματα από όλους;

Κίνδυνος ακραίων πολιτικών φαινομένων

«Το τέλος της Μεταπολίτευσης: Μια κοινωνία που δεν ανέχεται πια τη σήψη»