Οι πρόωρες εκλογές και οι χρησιμοποιούμενοι πολίτες

09:54 7/7/2022 - Πηγή: Το Ποντικι

Τρανή απόδειξη του τρόπου με το οποίο το κλειστό πολιτικό σύστημα της χώρας χρησιμοποιεί τους πολίτες της, είναι οι εκλογές,  που προκηρύσσονται κατά το δοκούν των εκάστοτε πολιτικών αρχόντων. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός, συχνά κατόπιν μυστικών συνεννοήσεων με άλλους   πολιτικούς αρχηγούς, αποφασίζει για το πότε θα διεξαχθούν, αδιαφορώντας για το Σύνταγμα της χώρας. Με άλλα λόγια, ο εκάστοτε πρωθυπουργός κρίνει πότε πρέπει να (ξανα)χρησιμοποιήσει

τους πολίτες για την επανεκλογή του ή την εκλογή κάποιου άλλου (ισχύει και αυτό, έχουμε  παραδείγματα). Το άρθρο 53 του Συντάγματος,  σύμφωνα με το οποίο   «οι βουλευτές εκλέγονται για τέσσερα συνεχή έτη», έχει βρεί τη θέση του στα παλιότερα των υποδημάτων όλων των πολιτικών μας.  

Βέβαια, όπως έχουμε συχνά τονίσει, δεν μόνο η καταστρατήγηση αυτού του άρθρου που κάνει τη χώρα μας να λειτουργεί αντισυνταγματικώς.  Επί παραδείγματι, η προβλεπόμενη διάκριση των Εξουσιών  σε Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, επίσης καταστρατηγείται, χάριν της ενίσχυσης της κλειστότητας του πολιτικού συστήματος και των υπερεξουσιών των κομματικών αρχηγών ή εν πάση περιπτώσει αυτών που εμφανίζονται ως τέτοιοι. Κατά κανόνα, ο εξαγγέλλων τις πρόωρες εκλογές  δικαιολογείται πως  θέλει να αποφύγει «παρατεταμένη προεκλογική περίοδο» και άρα κρατική ακινησία. Μα αυτό δεν θα ίσχυε αν εφαρμοζόταν στην πράξη η προβλεπόμενη από το Σύνταγμα   διάκριση των εξουσιών και αν δεν επιτρεπόταν  να γίνουν εκλογές πριν τα   τέσσερα έτη.  Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε πως αυτό είναι το κύριο πολιτικό μας πρόβλημα: το ότι  όλα τα κόμματα, ευχαρίστως και ανερυθριάστως, φαλκιδεύουν το ίδιο το πολίτευμα της χώρας.    

Έτσι λοιπόν, εκλογές γίνονται μόνο όταν  εξυπηρετούνται κομματικά και προσωπικά συμφέροντα. Οι εκλογές στη χώρα μας είναι κατά κανόνα «πρόωρες». Τούτο το δικαιολογούμε και το αποδεχόμαστε ως κανονικότητα. Αποτελεί κανόνα η αντιπολίτευση να ζητά νέες εκλογές λίγο μετά από τις προηγούμενες και αποτελεί επίσης κανόνα, οι εκλογές να προκηρύσσονται όταν ο πρωθυπουργός νομίζει πως τον συμφέρει ή του το επιβάλλουν άλλα κέντρα. Ας θυμηθούμε τότε που οι εκλογές προαναγγέλθηκαν ένα χρόνο πρίν και με ακρίβεια εβδομάδος, από τον τότε Αμερικανό πρέσβη (καταγεγραμμένη πρόσφατη ιστορία).   

Οι αφελέστεροι πιστεύουν/με  πως η δημοκρατία εξασφαλίζεται με τις δήθεν ελεύθερες ψήφους μας, στις (όποτε αποφασιστούν) εκλογές,  οι περισσότεροι   έχουν/με  απαξιώσει τους πολιτικούς μας και το πολιτικό μας σύστημα, οι υπόλοιποι αδιαφορούν πλήρως για την «πολιτική», λες και δεν τους αφορά. Επικρατεί πλέον ένας  αντικοινωνικός ατομικισμός, που αποδομεί την κοινωνία.  Δύσκολο να πούμε αν αυτό αποτελεί ηθελημένη στρατηγική των πολιτικών αρχόντων μας ή αποτέλεσμα της εξουσιολαγνείας των ασημάντων, για να θυμηθούμε την κατά Καστοριάδη «άνοδο της ασημαντότητος».    

Ας αναρωτηθούμε γιατί   αυξάνεται ολοένα και περισσότερο η αποχή από τις εκλογές.   Ας αναρωτηθούμε γιατί δεν ζητήσαμε να αποδοθούν ευθύνες σε αυτούς που προσφάτως οδήγησαν, δίχασαν και φανάτισαν, ένα λαό σε δημοψήφισμα άνευ αντικειμένου, δημοψήφισμα που ξεκίνησε ως φιάσκο και κατέληξε σε φιάσκο (αυτό που κάνει να κλαίει  τη γυναίκα πρώην πρωθυπουργού μας κάθε 5η Ιουλίου). Ίσως έτσι κατανοήσουμε   γιατί 20000 νέοι μας κατέκλισαν προσφάτως τη Νέα Σμύρνη, για να ακούσουν τον ΛΕΞ να λέει πως «…οι αυταπάτες δεν βοηθάν, κοίτα να δείς καθαρά…..αυτό το χάος μας σφυρηλατεί μιλάμε μόνοι μας σα βραδυνή προσευχή…» (στίχοι που επέλεξα, αναζητώντας την κρυμμένη αιτία των αδιεξόδων των νέων μας και της κοινωνίας μας).

Πάντως, αν ο Κος Μητσοτάκης αποφασίσει να εξαντλήσει την τετραετία, θα κάνει τη διαφορά, ελπίζουμε και την αρχή, τονίζοντας την ανάγκη να σεβαστούν όλοι το Σύνταγμα της χώρας. Τούτο θα εκτιμηθεί νομίζω ιδιαιτέρως.

Ας εκλάβει τούτη την έκκληση ως πρόκληση και ως πρόσκληση.

*Ο Νικήτας Χιωτίνης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής

Διαβάστε επίσης:

Οι κυβερνητικές αποτυχίες και η εναλλακτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ Κινήματος Αλλαγής

Η αστάθμητη βαρύτητα των πολιτικών εξελίξεων

Turkaegean, «δεδομένοι σύμμαχοι» και το δόγμα του κατευνασμού