Οι τρεις μεγάλες αποτυχίες των ΗΠΑ και γιατί, εν τέλει ήταν... επιτυχημένες (Photos)

21:26 3/12/2020 - Πηγή: Το Ποντικι

ΚΟΣΜΟΣ

 

H επιτυχία ή αποτυχία ενός οπλικού συστήματος εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες: την ωρίμανση της τεχνολογίας, την γενεσιουργό του ιδέα, την πολιτική συγκυρία, το κόστος και δεκάδες άλλους που μπορεί να καταλήξουν να κρίνουν αν ένα τέτοιο σύστημα τελικά υλοποιείται  ή όχι.

Οι ΗΠΑ με την τεράστια στρατιωτική τους βιομηχανία έχουν να επιδείξουν πολλές τέτοιες «αποτυχίες», οπλικά συστήματα που ενώ όταν παρουσιάστηκαν προκάλεσαν ενθουσιασμό, τελικά όταν ήλθε η ώρα να περάσουν από το σχέδιο στην υλοποίηση,

όλα πήγαν στρανα και τελικά έμειναν στα χαρτια.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές «αποτυχίες» ήταν το ελικόπτερο AH-56 Cheyenne της Lockheed, το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 εμφανίστηκε ως επανάσταση στις αερομεταφορές και τις από αέρος πολεμικές επιχειρήσεις. Ταχύ, ισχυρό και ευέλικτο, το ελικόπτερο υποσχόταν όχι μόνο υποστήριξη, αλλά και πραγματοποίηση επιθετικών αποστολών. Ωστόσο, προβλήματα με την τεχνολογία, μία θανατηφόρα πτώση, γκρίνια από την αεροπορία και ο πόλεμος του Βιετνάμ οδήγησαν τον Στρατό των ΗΠΑ να ακυρώσει το συμβόλαιο. Τελικά, λίγα χρόνια μετά, το πιο εξελιγμένο και πιο ασφαλές AH-64 Apache έγινε το σήμα κατατεθέν για τα επιθετικά ελικόπτερα και στην ουσία ενσάρκωσε την ιδέα του Cheyenne.

Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η ιστορία του βομβαρδιστικού XB-70 Valkyrie της North American, το οποίο θα ερχόταν να αντικαταστήσει τη δεκαετία του 1960 το ιστορικό Β-52 ως το βασικό στρατηγικό βομβαρδιστικό αεροπλάνο των ΗΠΑ. Υπεραεροδυναμική, με ικανότητα να πετάει σε τεράστια ύψη και με ταχύτητα Mach 3+ και σχεδιασμένη να μεταφέρει πυρηνικά όπλα, η «Βαλκυρία»  θα είχε ως αποστολή να διασπά την αεράμυνα των αντιπάλων και να σκορπά πυρηνικό όλεθρο από πολύ ψηλά. Όμως όλα αυτα είχαν τεράστιο κόστος, σε αντίθεση με τους διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, και όταν οι Σοβιετικοί ανέπτυξαν τους πυραύλους εδάφους-αέρος, η κομψή και εντυπωσιακή «Βαλκυρία» μπήκε στο «ψυγείο» για πάντα, ενώ πολλοί πιστεύουν ότι ο τότε υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα έσωσε την αεροπορία από ένα εξωφρενικά ακριβό πρόγραμμα.

Τέλος, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, το Ναυτικό των ΗΠΑ στο πλαίσιο του προγράμματος Προωθημένου Τακτικού Αεροσκάφους (ΑΤΑ), δέχθηκε από την McDonnel-Douglas την πρόταση για το A-12 Avenger II, ένα αεροσκάφος σε σχήμα τριγώνου, το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιεί απογειώσεις και προσγειώσεις σε αεροπλανοφόρα και επιχειρήσεις βομβαρδισμού. Το Α-12 θα ήταν ένα αεροσκάφος εξαιρετικά εξελιγμένο, με stealth ιδιότητες, μεγάλη ισχύ και τράβηξε το ενδιαφέρον ακόμα και της Αεροπορίας. Και μετά, άρχισαν τα προβλήματα: τα ειδικά υλικά αύξησαν κατά 30% το βάρος του, το κόστος άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα (υπολογίστηκε ότι το Α-12 θα «έτρωγε» το 70% του σχετικού μπάτζετ του Ναυτικού) και τελικά, τον Ιανουάριο του 1991 ο τότε υπουργός Άμυνας Ντικ Τσένι ακύρωσε το πρόγραμμα. Σημειώνεται ότι η συγκεκριμένη αποτυχία συνεχίζεται ως σήμερα, καθώς το Ναυτικό κάθε άλλο παρά ικανοποιημένο είναι με το F-35C, δηλαδή, την έκδοση για αεροπλανοφόρα.

Has video: Exclude from popular: 0