Πώς οι γαλλικές εκλογές μπορούν να τορπιλίσουν την παγκόσμια τάξη

19:46 25/6/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Όλες οι εκλογές είναι σημαντικές, αλλά κάποιες έχουν τη δυνατότητα να συγκλονίσουν, γράφει ο αρθρογράφος του Independent John Lichfield, στο Politico.

Οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία θα μπορούσαν να είναι οι πιο καταστροφικές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο — όχι μόνο για τη Γαλλία,

αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ατλαντική συμμαχία και για ό,τι έχει απομείνει από τη μεταπολεμική φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων.

Η ηγετική θέση της Γαλλίας στην ΕΕ, η έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και η στρατιωτική της εμβέλεια ως παγκόσμια δύναμη καθιστούν τις γαλλικές εκλογές σχεδόν «παγκόσμιες εκλογές» όπως και η εκλογική αναμέτρηση μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ τον Νοέμβριο.

Η κρισιμότητα των εκλογών κρίνεται από το ποιος είναι πιθανόν να κερδίσει: η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση, ένα κόμμα που προέρχεται από το συνεργατικό καθεστώς του στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν το 1940-1944 και το οποίο έχει ιδεολογικούς και οικονομικούς δεσμούς με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.  

Κρίνεται επίσης από το ποιος θα χάσει σίγουρα: ένας Γάλλος πρόεδρος που προσπάθησε —συχνά εύγλωττα, μερικές φορές αδέξια— να ενισχύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, να συμφιλιώσει τους Γάλλους με τις δυνάμεις της αγοράς και να βρει μια νέα, βιώσιμη ισορροπία μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών.     

Αυτές οι εκλογές θα σηματοδοτήσουν όχι μόνο την ήττα αλλά και πιθανώς την εξάλειψη του «Μακρονισμού» — το ασαφές πείραμα του Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν με μεταρρυθμίσεις του κέντρου που καθοδηγούνται από την αγορά με στόχο την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της Γαλλίας. 

Οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές δυνάμεις που κυριαρχούσαν προηγουμένως στη γαλλική μεταπολεμική πολιτική ζωή έχουν ήδη περιοριστεί σε διαπληκτιζόμενες μπάντες φόρου τιμής. Οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις της γαλλικής πολιτικής ζωής είναι τώρα – και θα μπορούσαν να παραμείνουν για πολλά χρόνια – ριζοσπαστικοποιημένες, με μια κατακερματισμένη αριστερά και μια ακραία, εθνικιστική-λαϊκιστική δεξιά.

Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι η Μαρίν Λεπέν θα κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές δύο γύρων, που θα διεξαχθούν στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου. Το Νο. 2 του κόμματος και υποψήφιος πρωθυπουργός Ζορντάν Μπαρντελά, δήλωσε ότι δεν θα σχηματίσει κυβέρνηση εκτός εάν κερδίσει μια σαφή πλειοψηφία (τουλάχιστον 289) από τις 577 έδρες της Εθνοσυνέλευσης. 

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα κερδίσει το πολύ 260 έδρες, αλλά η υποστήριξη μπορεί να γύρει προς την πλευρά του τις τελευταίες ημέρες.

Ακόμα κι αν ο Μπαρντελά γίνει πρωθυπουργός, ο Μακρόν θα παραμείνει πρόεδρος μέχρι το 2027 και δεσμεύτηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι έχει καθήκον να παραμείνει στη θέση του και να προστατεύσει τα γαλλικά δικαιώματα και τους θεσμούς από τον λεπενισμό.

AP

Αλλά το γαλλικό σύστημα είναι προεδρικό μόνο κατ’ όνομα. Σχεδόν όλη η πραγματική συνταγματική εξουσία βρίσκεται στο κοινοβούλιο, τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Αν ανήκουν σε διαφορετική ιδεολογική πλατφόρμα από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, είναι αυτοί που έχουν όλες τις πρωτοβουλίες.

Αυτό έχει συμβεί τρεις φορές στο παρελθόν τον τελευταίο μισό αιώνα για σύντομες περιόδους «συμβίωσης» μεταξύ της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Τα δύο στρατόπεδα εκείνη την εποχή διαφώνησαν σε πολλές σημαντικές λεπτομέρειες, αλλά συμφώνησαν στα αμετάβλητα θεμελιώδη στοιχεία της Γαλλικής Δημοκρατίας, από την κεντρική της θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση έως την ιδρυτική της δέσμευση για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Εν τω μεταξύ, η πλέον «ευπρεπισμένη» Εθνική Συσπείρωση της Λεπέν απεχθάνεται την ΕΕ και θα έκανε ό,τι περνά από το χέρι της για να την εξασθενίσει, ακόμη και να την καταστρέψει. Δεσμεύεται σε πολιτικές που κάνουν διακρίσεις μεταξύ Γάλλων και αλλοδαπών κατοίκων, ακόμη και μεταξύ διαφορετικών ειδών Γάλλων, ανάλογα με τον τόπο γέννησης ή τη φυλή.

Επίσης, έχει η Λεπέν έχει ψελλίσει μετά βίας την αντίθεσή της στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πριν από αυτό, πήρε ένα μεγάλο δάνειο από μια ρωσική τράπεζα και στη συνέχεια ένα ακόμη από μια τράπεζα που ήταν συνδεδεμένη με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας που θαυμάζει τον Πούτιν, Βίκτορ Όρμπαν. Μάλιστα έχει δηλώσει ότι η ρωσική παρέμβαση στη Συρία ήταν «καλή για τον κόσμο».

«Οι πολιτικές που εκπροσωπώ εκπροσωπούνται από τον κ. Πούτιν», είπε κάποτε.

Τουλάχιστον ένας αριθμός από τους υποψηφίους της Εθνικής Συσπείρωσης που συμμετέχουν στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών αυτού του Σαββατοκύριακου έχουν άμεσους δεσμούς με τη Μόσχα, σύμφωνα με έρευνα της Le Monde. Άλλοι είναι αντισημίτες, ρατσιστές, σκεπτικιστές για το κλίμα και αρνητές του Covid.

Αξίζει επίσης να υπενθυμίσουμε —επειδή τείνει να ξεχαστεί αυτές τις μέρες— ότι η ιστορία και μεγάλο μέρος του παρόντος του κινήματος των Λεπενιστών είναι κατά βάθος αντιαμερικανικό. Η Μαρίν Λεπέν θέλει να εγκαταλείψει τη στρατιωτική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, την ολοκληρωμένη διοίκηση, την οποία βλέπει ως όργανο της αμερικανικής ηγεμονίας.

Ως εκ τούτου, μια τέτοια κυβέρνηση θα ήταν πλήγμα για τη δυτική αλλά και της ευρωπαϊκή ενότητα. Θα απειλούσε τη ρωσική διείσδυση στις γαλλικές —και επομένως δυτικές— υπηρεσίες πληροφοριών.

Μια ανοιχτή επιστολή που υπογράφηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο από 170 Γάλλους υπηρεσιακούς και πρώην διπλωμάτες ανέφερε ότι η Μόσχα αλλά και το Πεκίνο θα έβλεπαν μια ακροδεξιά νίκη «ως εξασθένηση της Γαλλίας και ως πρόσκληση για παρέμβαση στην εθνική μας ζωή, σε επιθετικότητα κατά της Ευρώπης…».

Πώς φτάσαμε όμως σε αυτό; Γιατί οι συνήθως προσεκτικοί Γάλλοι θα έπαιρναν τέτοιο ρίσκο;

Αν κάποιος ακούσει τους Γάλλους αυτή τη στιγμή, όλα είναι χειρότερα. Το κόστος ζωής είναι υψηλό, οι μισθοί χαμηλοί. Το έγκλημα και η μετανάστευση είναι εκτός ελέγχου. Οι υπηρεσίες καταρρέουν. Το έλλειμμα εκρήγνυται.

Και όμως… Η Γαλλία τα πήγε καλύτερα από άλλα έθνη της ΕΕ όσον αφορά τη μέση αύξηση των θέσεων εργασίας και τον πληθωρισμό τα τελευταία χρόνια. Ο Μακρόν έχει ξοδέψει περισσότερα από άλλες χώρες για να αμβλύνει τις αυξανόμενες τιμές, εξ ου και το άλμα του δημοσιονομικού ελλείμματος. 

Η μετανάστευση και η εγκληματικότητα είναι ένα πρόβλημα, αλλά στατιστικά σε χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες. Οι υπηρεσίες βρίσκονται υπό πίεση αλλά εξακολουθούν να αποδίδουν.

Ο Μακρόν δεν έχει λάβει εύσημα για τις επιτυχίες του και βρέθηκε αντιμέτωπος με υπερβολική κριτική —ακόμα και μίσος— για τις αποτυχίες του. Αυτό είναι εν μέρει δικό του λάθος.

Υποσχέθηκε να γίνει επαναστάτης και διαφορετικός πολιτικός, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν ένας άλλος ένας διαχειριστής εξουσίας. Δεν έκανε καμία προσπάθεια να οικοδομήσει ένα πολιτικό κίνημα βάσης. 

Παρά την ευγλωττία του, έχασε τον έλεγχο της αφήγησης. Οι άνθρωποι τον είδαν να κάνει μεγαλειώδεις ομιλίες σε μεγαλειώδη μέρη και η αντίδρασή τους ήταν: «Τι γίνεται με εμάς;»

Σαρώνοντας ό,τι είχε απομείνει από την αποτυχημένη κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, δημιούργησε μια νέα πολιτική δυαδικότητα του κέντρου έναντι της ακροδεξιάς. Αυτό τον εξυπηρέτησε εκλογικά μέσω δύο προεδρικών εκλογών.

Αλλά οι Γάλλοι είναι ένας λαός αφοσιωμένος στην τακτική εναλλαγή — δηλαδή απεχθάνεται και εκδιώχνει τους με διαδοχικές νίκες. Για πολλούς προηγουμένως μετριοπαθείς ψηφοφόρους, η εναλλακτική στον μισητό Μακρόν είναι μια ακροδεξιά που έχει βάλει νερό στο κρασί της.

Το πιο πιθανό αποτέλεσμα στις 7 Ιουλίου είναι ένα εντελώς μπλοκαρισμένο κοινοβούλιο. Είναι πιθανό πως ό,τι απομένει από το κέντρο του Μακρόν να στριμωχτεί ανάμεσα στην αριστερά και την ακροδεξιά και να κερδίσουν οι Λεπέν και Μπαρντελά.

Αυτό όμως δεν θα ήταν απλώς μια εναλλαγή. Θα έβαζε τη Γαλλία και την Ευρώπη μέσα σε μια μαύρη τρύπα αμφισβήτησης των δυτικών αξιών και συμμαχιών που ο Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ μπορεί μόνο να έβλεπαν στα όνειρά τους, καταλήγει το άρθρο.

Διαβάστε επίσης:

Σε γραμμή Χεζμπολάχ για την Κύπρο ο Χακάν Φιντάν – Έντονη καταδίκη από τη Λευκωσία

Μπλόκο της Ρωσίας σε ευρωπαϊκά ΜΜΕ – Ποια ελληνικά media είναι στη «μαύρη λίστα» του Κρεμλίνου

Χάος στην Κένυα: Διαδηλωτές εισέβαλαν στο κοινοβούλιο, απάντησε με πυρά η αστυνομία – Τουλάχιστον 10 νεκροί, πάνω από 50 τραυματίες (Photos/Videos)