Σχετικά με τον Τσώρτσιλ – Η ομάδα των έξι – Α’

18:02 18/1/2025 - Πηγή: Το Ποντικι

Στον βασικό πυρήνα της πρώτης και ανεπίσημης μυστικής οργάνωσης που σχηματίστηκε στο Λονδίνο το 1939 και συνέβαλε κυριολεκτικά στο να αλλάξει ο ρους του πολέμου, ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας του ανταρτοπόλεμου ήταν ο Κόλιν Γκάμπινς. Οι προϊστάμενοί του αντιμετώπιζαν με δυσπιστία τις μεθόδους του. Καθοριστικός επίσης ήταν και ο ρόλος του Μίλις Τσέφρις, που θεωρείτο ως ο ιδιοφυέστερος Βρετανός ειδικός στα εκρηκτικά. Ήταν ευνοούμενος του Τσώρτσιλ. Κομβικός ήταν και ο ρόλος της Τζόαν Μπράιτ, που υπήρξε η ψυχή των γραφείων της οδού Κάξτον. Ο Σέσιλ Κλαρκ,

κατασκευαστής τροχόσπιτων στο Μπεντφορντσαϊρ, βοήθησε καθοριστικά στον σχεδιασμό πολλών από τις πλέον τολμηρές αποστολές δολιοφθοράς στη διάρκεια του πολέμου. Ο ρόλος του Στούαρτ Μακρέι υπήρξε καθοριστικός στην οργάνωση των εγκαταστάσεων στο Φιρς, το φθινόπωρο του 1940. Πνευματώδης και γοητευτικός, επέβλεπε την παραγωγή εκατομμυρίων όπλων προοριζομένων για αποστολές δολιοφθοράς. Τέλος, οι δεξιότητες των Ερικ Σαίξ και Γουίλιαμ Φέιρμπερν στις αθόρυβες δολοφονίες που απορρίφθηκαν από το υπουργείο Πολέμου, βρήκαν φιλόξενη στέγη στην ομάδα του Κόλιν Γκάμπινς.

Ο Σκωτσέζος Κόλιν Γκάμπινς

Ο Κόλιν Γκάμπινς ήταν ένας μικροκαμωμένος, καλοντυμένος άντρας, ο οποίος φορούσε γάντια από λείο σουέτ και κρατούσε μπαστούνι με ασημένια λαβή. Ορισμένοι άνθρωποι που τον γνώριζαν προβληματίζονταν από τον τρόπο που γυάλιζε το βλέμμα του, σαν να φανέρωνε έναν παγερά αδίστακτο χαρακτήρα. Ο Γκάμπινς είχε ενταχθεί στα γραφεία της οδού Κάξτον το καλοκαίρι του 1939, σε ηλικία σαράντα δυο ετών, έχοντας ήδη ζήσει περισσότερες ζωές από ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι. Ο πατέρας του εργαζόταν για τη Βρετανική Διπλωματική Αποστολή κι έτσι ο Γκάμπινς γεννήθηκε στο Τόκιο όπου υπηρετούσε το 1897.

Σε πολύ μικρή ηλικία στάλθηκε πακέτο στη Νήσο του Μαλ στη Σκωτία, όπου και μεγάλωσε υπό την αυστηρή φροντίδα μιας ομάδας από Σκωτσέζες θείες. Χαρακτηριστικό της εκπαίδευσής του είναι το γεγονός ότι η θεία Έλσι δεν επέτρεπε στο νεαρό Κόλιν να κάθεται όταν εκείνη ήταν παρούσα καθώς ισχυριζόταν ότι «αυτό ενθαρρύνει την οκνηρία». Το 1913 ο Γκάμπινς υποβάλλει αίτηση για να εισαχθεί στη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία. Η ακαδημία τον έκανε αμέσως δεκτό και τον καταχώρισε ως έναν ευγενή δόκιμο, προορισμένο να λάβει μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ως κύριος. Στον πόλεμο κέρδισε τον θαυμασμό των συμπολεμιστών του για τα ατσάλινα νεύρα του όταν πολεμούσε τους Γερμανούς. Το σύνταγμά του αποδεκατίστηκε από τα πυρά του γερμανικού πυροβολικού και ο «Γκάμπι» ήταν που ξέθαψε τους σακατεμένους του συντρόφους από τις λάσπες της Φλάνδρας, με αποτέλεσμα να τιμηθεί με τον Στρατιωτικό Σταυρό.

Ο «αεικίνητος Γουίλι», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, παρά το ότι οι περισσότεροι Βρετανοί που είχαν πολεμήσει στο Δυτικό Μέτωπο είχαν εισπράξει φρίκη για μια ζωή, συνέχισε τη θητεία του στην Ιρλανδία (έπειτα από μια σύντομη παραμονή στο Μούρμανσκ, όπου πολέμησε τους μπολσεβίκους του Λένιν). Εκεί ο Γκάμπινς βρέθηκε για πρώτη φορά μπροστά σε έναν ανορθόδοξο πόλεμο, αυτόν των οδομαχιών, όπου οι άντρες με τα κασκέτα τον δίδαξαν ένα μάθημα στο οποίο αργότερα θα αποδεικνυόταν ο καλύτερος μαθητής. Το μάθημα αυτό δίδασκε στην πράξη ότι οι άτακτοι στρατιώτες, εφοδιασμένοι με αυτοσχέδια όπλα, ήταν ικανοί να προκαλέσουν τεράστιο πλήγμα στο τακτικό στρατό. Ο Κόλιν Γκάμπινς, ύστερα από τη θητεία του στην Ινδία, εντάχθηκε στο υπουργείο Πολέμου στο Λονδίνο, όπου του ανατέθηκε θέση γραφείου στον τομέα της αντικατασκοπίας. Από εκεί, την άνοιξη του 1939, ο Γκάμπινς δέχτηκε κατόπιν πιέσεων να ενταχθεί στην «αριστερή πτέρυγα» και είχε ως αποστολή του να σχεδιάσει έναν βρόμικο, απρόβλεπτο και ολότελα ανορθόδοξο πόλεμο εναντίον των Ναζί του Χίτλερ.

Ο Κόλιν Γκάμπινς ρούφηξε και την τελευταία γουλιά από το μπράντι στην ιδιωτική σουίτα στο Σεν Ερμίν και ρώτησε τον Λόρενς Γκραντ του τομέα Κ πού στεγάζεται η περίφημη «αριστερή πτέρυγα». Τότε εκείνος σηκώθηκε από την καρέκλα του, ικανοποιημένος που κατάφερε να πείσει τον Γκάμπινς να δεχτεί αυτή την αποστολή, και κατευθύνθηκε στην απέναντι πλευρά του δωματίου, όπου με μια θεατρική κίνηση άνοιξε μια μυστική πόρτα. Η σουίτα του ξενοδοχείο Σεν Ερμίν συνδεόταν με ένα μυστικό πέρασμα, το οποίο επικοινωνούσε με τα γραφεία του τομέα Κ στον αριθμό 2 της οδού Κάξτον, στο διπλανό κτήριο. Εκεί τον περίμενε η γοητευτική Τζόαν Μπραιτ, η ψυχή των γραφείων της οδού Κάξτον.

Η γραμματέας Τζόαν Μπράιτ

Όταν η Τζόαν Μπράιτ, είκοσι ενός ετών, με μαλλιά χτενισμένα προς τα επάνω και ντυμένη με ένα φόρεμα που κούμπωνε μπροστά, έφτασε στο Λονδίνο το 1939 αναζητώντας μια θέση εργασίας, είχε την εντύπωση πως ο κόσμος ξαφνικά είχε παραφρονήσει. Λίγο πριν, από μιαν απίθανη σύμπτωση, είχε δεχτεί τη θέση γραμματέως στον τομέα Κ της οδού Κάξτον, ενώ μόλις είχε απορρίψει μια θέση γκουβερνάντας στη Γερμανία για τα παιδιά του Ρούντολφ Ες, του αναπληρωτή Φύρερ του Τρίτου Ράιχ. Ένας φίλος τής είχε προτείνει αυτήν τη δουλειά γραμματέως με τον πιο απίθανο τρόπο: της δήλωσε πως θα μπορούσε να βρει δουλειά αν πήγαινε στον υπόγειο σταθμό του Σεντ Τζέιμς Παρκ, στις 11 το πρωί μιας συγκεκριμένης μέρας, φορώντας ένα ροζ γαρίφαλο. Εκεί θα την περίμενε μια γυναίκα που θα την οδηγούσε σε ένα μέρος όπου θα της έπαιρναν συνέντευξη.

Η Τζόαν ακολούθησε τις οδηγίες που είχε λάβει και από εκεί η μυστηριώδης άγνωστη κυρία που την παρέλαβε την οδήγησε, μέσα από μια δαιδαλώδη διαδρομή, σε μια έπαυλη που έβλεπε προς την οδό Κάξτον. Εκεί, ο συνταγματάρχης Τσίντσον, ένας βραχύσωμος κοκκινοτρίχης, έπειτα από μια σύντομη και ακριβέστατη εισαγωγή τής έσπρωξε ένα χαρτί ζητώντας της να το υπογράψει. Η Τζόαν, σαστισμένη, μόλις το υπέγραψε κατάλαβε ότι είχε υπογράψει τον Νόμο περί Μυστικών του Κράτους. Τότε συνειδητοποίησε για πρώτη φορά ότι η δουλειά της δεν είχε να κάνει με τη δουλειά μιας συνηθισμένης δακτυλογράφου – στενογράφου. Ζυγίζοντας με ακρίβεια όσα της ανέφερε ο συνταγματάρχης Τσίντσον, η Τζόαν Μπράιτ κατάλαβε ότι επρόκειτο για μια δουλειά πλήρους απασχόλησης και με ικανοποιητικό μισθό, σε μιαν εποχή με σημάδια αβεβαιότητας. Αυτός ο συνδυασμός παραμέρισε τους φόβους που δημιουργούσε το απόρρητο της εργασίας. Εξάλλου ήταν νέα, ελεύθερη, δίχως υποχρεώσεις. Επιπλέον, αυτή η δουλειά αισθανόταν ότι θα της πρόσφερε τις έντονες και πρωτόγνωρες συγκινήσεις ενός κόσμου που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπήρχε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα.

Διαβάστε επίσης:

Σχετικά με τον Τσώρτσιλ

Σχετικά με τον Τσώρτσιλ με αφορμή το ντοκιμαντέρ του Νέτφλιξ Churchill at War

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Τα πρώτα (και καλύτερα) επαναστατικά κινήματα