Στον καθρέφτη του Brexit

07:50 5/7/2016 - Πηγή: Το Ποντικι

ΠΟΛΙΤΙΚΗΈντυπη Έκδοση Του Ευάγγελου Κ. Τσεκούρα, δικηγόρου Πάλι η Μεγάλη Βρετανία / Ηνωμένο Βασίλειο συγκεντρώνει πάνω της τα βλέμματα της Ευρώπης και της ανθρωπότητας. Μόνον ως προϊόν ιστορικής αγνωσίας και πολιτικής ακρισίας μπορούσε να θεωρηθεί η παγιωμένη στους «ευρωενθουσιώδεις» άποψη, κυρίως αυτούς της Ελλάδας, ότι η Ευρώπη δομείται πάνω στις επιταγές και τα συμφέροντα της Γερμανίας και εν μέρει της υπηρετριοποιηθείσης Γαλλίας και ότι αυτό αποτελεί ένα

συντελεσμένο ιστορικό καθεστώς. Γι’ αυτούς τους τύπους «με την κομψή σκέψη», η ιστορία είχε τελειώσει και ο χρόνος που θα κυλούσε θα ήταν ένα περίπου «αιώνιο» παρόν έχοντας διακόψει κάθε σχέση με το αλλιώτικο παρελθόν και άρα δεν θα ακολουθείτο από ένα διαφορετικό μέλλον. Είναι μία στάση που μοιάζει με ό,τι είχαμε γνωρίσει στην Ελλάδα, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, κυρίως στον χώρο της νεολαίας, από τους «σοβιετοενθουσιώδεις». Όμως, παρά την τόση βεβαιότητά τους, η τότε Σοβιετική Ένωση εξεμέτρησε το ζην. Η όντως ορθή πολιτική σκέψη (και όχι η κομψευόμενη political correct) έπρεπε να είχε επιβάλει, εδώ και δεκαετίες, σε εμάς τους Έλληνες τον σκεπτικισμό για το σχηματιζόμενο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, ώστε να υπάρξει υπεύθυνη τοποθέτηση του κάθε πολίτη σε αυτό που εσχεδιάζετο, προωθείτο κατά στάδια και που εν τέλει εγκατεστάθη με τη δέσμευση της υποχρεωτικής παραμονής μας σε αυτό. Αυτή η παραμονή συνδυάσθηκε με «λεφτά», «δουλειές» και κυρίως αμεριμνησία. Ως στόλισμα προσετέθη και η ισχύς που θα αποκτούσαμε ως χώρα, καθ’ ότι μέλη μιας κοινότητας ισχυρών, κάτι δηλαδή σαν μία γαζέλα μέσα σε ένα όμορφο και χλοερό ζωολογικό πάρκο με πάνθηρες. Για τα αποτελέσματα μέχρι τώρα – και δεν είναι τα καταληκτικά – αυτής της διαμονής, η περιγραφή είναι περιττή, αφού μιλούν τα γεγονότα και το κατάντημα της χώρας, η οποία, όπως και ο λαός της, δεν απαλλάσσεται των ευθυνών. Ακόμη και οι διαπρύσιοι και ενθουσιώδεις υποστηρικτές αυτής της εγκαταβίωσης αποφεύγουν πλέον τις αναλύσεις και τις (αυτ)απάτες περί των αιτίων και έχουν αρχίσει να επικεντρώνουν τον οίστρο τους στην ανάγκη βαθιών αλλαγών στην όλη «ευρωπαϊκή» κατασκευή. (Βεβαίως η Ευρώπη, ως ήπειρος, σταθερή και ισορροπημένη, χωρίς Μεγάλη Βρετανία και Ρωσία δεν μπορεί να υπάρξει. Η τύχη των εγχειρημάτων του Ναπολέοντα και των Β’ και Γ’ Ράιχ μας το υπενθυμίζει. Χρήσιμο, επίσης, να μην ξεχνάμε και τον σχετικώς πρόσφατο υπερπρωταγωνιστή της ευρωπαϊκής ιστορίας, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, συγκροτηθείσες εξ Ευρωπαίων εποίκων). Μπροστά στο όχι απλώς διαφαινόμενο, αλλά κατάφωρο αδιέξοδο των «ευρωπαϊκών» πολιτικών για όλες τις χώρες – η Ελλάδα είναι η δραματική αποκορύφωση – οι «ευρωενθουσιώδεις» έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν την τακτική των αλλαγών, των πολλών και πολλαπλών αλλαγών που θα τις αποφασίσουν και πάλι οι διακεκριμένοι αποτυχόντες, ώστε κατά τη γνωστή φράση του Il Gatopardo «να μπορέσουν να μείνουν όλα στη θέση τους». Συνολικό πολιτικό πρόταγμα Αν το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος έχει μια ιδιαίτερη σημασία, αυτή είναι ότι ο βρετανικός λαός αρνήθηκε να ακολουθήσει τη διαδικασία της αδράνειας και των ψευδαισθήσεων και επέλεξε να διαπραγματευθεί η ίδια η χώρα του τη θέση της στον κόσμο, στην Ευρώπη, όπως και τη θέση / σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, για την οποία πλέον είναι μία χώρα - μέλος εν αποδρομή. Τα αποτελέσματα της διαπραγματευτικής διαδρομής δεν προδικάζονται και αφορούν τους ίδιους τους Βρετανούς. Όσον αφορά εμάς, στην Ελλάδα, χωρίς καμιά διάθεση μικρομεγαλισμού και αναζήτησης αστείων ομοιοτήτων με το Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή πανθομολογείται ότι συντόμως θα βρεθούμε σε κρίσιμα διλήμματα σχετιζόμενα με την ίδια την επιβίωσή μας, όχι μόνο την οικονομική αλλά και την εθνοκρατική, αποτελεί άφευκτη ανάγκη να σκεφθούμε και να αποφασίσουμε τώρα, όχι για την οριστική θέση που πρέπει να επιδιώξουμε σε έναν μεταβαλλόμενο πολυπολικό κόσμο – ίσως είναι και πρόωρο –, αλλά πώς θα διαμορφώσουμε έναν στέρεο πολιτικο-κοινωνικό αξιωματικό λόγο, ο οποίος θα διαπερνά και θα εμπνέει τις όποιες αποφάσεις και επιλογές μας. Οπωσδήποτε σε μια τέτοια προσπάθεια απαξιούν να συμμετάσχουν οι αισθανόμενοι ευτυχείς ως φιλοξενούμενοι μεταξύ των χωρών της Μεσευρώπης, δίκην προπολεμικών υπηρετριών που ευωχούντο και εκόμπαζαν ως δουλεύουσες σε εύπορες οικογένειες. Οπωσδήποτε θα απαξιούν να συμμετάσχουν οι αρνητές των εθνικών συνόρων – όχι μόνο με την έννοια των υλικών και νομικών εμποδίων, αλλά ως αρνητές της διασφαλίσεως της εθνικής ταυτότητας και της διατηρήσεως του κράτους του Ελληνισμού ως φορέως ιστορικής συνέχειας και ιδιοπρόσωπης ιστορικής παρουσίας, αγνοούντες ότι αυτά αποτελούν μία από τις βάσεις της κοινωνικής αλληλεγγύης και της πολιτειακής δημοκρατικής συμβάσεως. Στη χορεία αυτών των αρνητών συρρέουν άτομα ορμώμενα τόσο από τον νεοφιλελευθερισμό της παγκοσμιοποίησης, όσο και από τον μαρξιστικό διεθνισμό ή την αναρχική ελευθεριότητα. Μετά την επιβεβαίωση, μέσω ΣΥΡΙΖΑ, της διαχρονικής πολιτικής ανεπάρκειας της Αριστεράς αλλά και την απαξίωση των πολιτικών κομματικών φορέων που εξέφραζαν αφ’ ενός τη συντηρητική παράταξη (Δεξιά) και αφ’ ετέρου τη ριζοτόμο παράταξη που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και επανίδρυσε, επανακαθορίζοντας τον πολιτικό της λόγο, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, οι δυνατότητες της χώρας να διαμορφώσει συνολικό πολιτικό πρόταγμα ή προτάγματα (ο πλουραλισμός είναι, αν μη τι άλλο, συμπαθέστερος), που θα αποσκοπούν στη συγκρότηση σχεδίων με θεωρητική και προγραμματική θεμελίωση υπηρετουμένων από κατάλληλο αλλά και «ψυχωμένο» ανθρώπινο δυναμικό, εμφανίζονται εκμηδενισμένες. Έτσι έχουμε αρχίσει να παριστάμεθα θεατές ενός πεδίου μιας προφανούς αβελτηρίας και ουσιαστικής πολιτικής αφωνίας, στην οποία οι γνωστοί «ευρωενθουσιώδεις», συνεπικουρούμενοι από νεόκοπους συμμάχους τους, συνεχίζουν να επικρατούν, κράζοντες πλέον τώρα την ανάγκη αλλαγών στην Ευρώπη (δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Αυτές τις αλλαγές άλλοι βεβαίως, με βάση ίδια συμφέροντα και βλέψεις, θα αποφασίσουν, υμών υποχρεουμένων σε συμμόρφωση. Ταυτοχρόνως δεν φαίνεται καμιά υπεύθυνη πρωτοβουλία ανοικτού και εμβεβαθυμένου διαλόγου για διαμόρφωση συνολικού εθνικού προτάγματος που θα αποτελέσει τη βάση για μια διαπραγμάτευση της θέσεως της χώρας στον μεταβαλλόμενο κόσμο, της (μετ)αλλαγμένης Ευρωπαϊκής Ενώσεως βεβαίως μη αποκλειομένης. Όμως, επειδή οι γράφοντες δεν πρέπει να μένουν ουδέτεροι και να αποσιωπούν την κατ’ αρχήν προσωπική τους προτίμηση, εν κατακλείδι και αναφερόμενος στο βρετανικό δημοψήφισμα, θέλω να διαπιστώσω μία αναλογία με τη στάση του Ουίνστον Τσώρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν εισήλθε δυναμικά σε αυτόν υποσχόμενος έναν ιδανικό και δίκαιο κόσμο, ούτε άλλωστε απέβλεπε σε κάτι τέτοιο. Όμως κατέδειξε και στοχοποίησε τον χειρότερο. Οι επίγονοί του με την πρόσφατη ετυμηγορία τους μας κατέδειξαν, για τη σημερινή συγκυρία, το χειρότερο και μας υπέδειξαν από πού πρέπει να φύγουμε.BrexitΜεγάλη ΒρετανίαΕυρώπηΓερμανίαπολιτικήΣΥΡΙΖΑΚυβέρνησηIssue: 1923Issue date: 30-06-2016Has video: Exclude from popular: 0