Της Ευρώπης το κάγκελο

08:27 13/12/2018 - Πηγή: Το Ποντικι

ΠολιτικήΈντυπη Έκδοση

Αν κάποιος, πριν από λίγα χρόνια, έλεγε ότι η Ευρώπη θα αντιμετώπιζε τόσες πολλές και τόσο βαθιές κρίσεις ταυτόχρονα, μάλλον θα τον περνούσαν για τρελό. Η ψευδής αίσθηση ισχύος, σταθερότητας και ευμάρειας διαχεόταν ακόμα και στους ανέμελους «τζίτζικες» του Νότου.

Παρότι ήδη το 2003 ο καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ εξήγγελλε και εφάρμοζε την περίφημη «Ατζέντα 2010», η «παραμύθα» παρέμενε κυρίαρχη. Τα ρήγματα στην κοινωνική συνοχή τα έβλεπαν μόνο όσοι ζούσαν τις συνέπειές τους, και οι ευρωπαϊκές ελίτ, κυριαρχούμενες από την ανάγκη να απαντήσουν στον

ανταγωνισμό της Κίνας, προφανώς θεωρούσαν ότι το δέλεαρ του ευρώ ήταν υπεραρκετό για να κρατάει χώρες και κοινωνίες σε καταστολή.

Ταυτόχρονα με το ξέσπασμα της κρίσης στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και την εμβάθυνση της περιοριστικής πολιτικής, άρχισε με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό να αποκαλύπτεται ότι η κοινωνική συνοχή είχε υποστεί μεγάλα – και πιθανώς μη επανορθώσιμα, τουλάχιστον σε ορατό χρόνο – ρήγματα.

Ταυτοχρόνως άρχισε να αποκαλύπτεται ότι οι ελίτ στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο είχαν καταργήσει μονομερώς το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Ότι μεγάλες κοινωνικές μάζες έμεναν ορφανές από εκπροσώπηση. Ότι ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε εθνικό επίπεδο υπήρχαν έτοιμες απαντήσεις. Ότι το πολιτικό προσωπικό δεν απαρτιζόταν πλέον από ισχυρές και ικανές προσωπικότητες, αλλά από σκυλάκια του καναπέ της Μέρκελ, από φραγκάτους γλεντοκόπους, από διεφθαρμένους έως το μεδούλι, από μασκαρεμένους και απροκάλυπτους ακροδεξιούς και άλλα «περίεργα» φρούτα, για τα οποία ο χαρακτηρισμός «ελίτ» ήταν μάλλον ευφημισμός.

Στην πορεία των πραγμάτων οι σαστισμένες και απογοητευμένες κοινωνίες άρχισαν να «τρώνε» τη μια ηγεσία μετά την άλλη, χωρίς όμως να βρίσκουν όσα προσδοκούσαν.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η εμπιστοσύνη στο – κυριαρχούμενο από τη Γερμανία – ευρωσύστημα άρχισε να υποχωρεί, οι παραγωγικές και εισοδηματικές αποκλίσεις θέριεψαν, οι ηγεσίες αποδείχθηκαν αδύναμες, οι κοινωνίες έστρεψαν το βλέμμα προς το εσωτερικό τους, η επανεθνικοποίηση – έστω, σε έναν βαθμό – των πολιτικών αποφάσεων διαμορφώθηκε ως αίτημα τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά.

Ύστερα προέκυψαν δύο καθοριστικά δεδομένα: Η επικράτηση του Τραμπ στις ΗΠΑ, ο παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος και η εφαρμογή του δόγματος «πρώτα η Αμερική». Και το μαζικό προσφυγικό κύμα που πυροδοτήθηκε στη Γερμανία και επέδρασε πολιτικά στο σύνολο της Ευρώπης.

Το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα είναι μπροστά μας: Ένα Brexit σχεδόν απίθανο να ανατραπεί. Μια Ιταλία με πρώτη δύναμη τη Λέγκα του Βορρά. Μια Γαλλία με τον Μακρόν – τελευταία διαθέσιμη λύση του αστικού πολιτικού συστήματος – υπό κατάρρευση. Και μια Γερμανία που βαδίζει προς το άγνωστο. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή...

ΕυρώπηΜέρκελΓερμανίαΗΠΑBrexitIssue: 2051Issue date: 13-12-2018Has video: Exclude from popular: 0