Το Κυπριακό και το momentum των …Αναν(ιστών)

09:19 28/11/2016 - Πηγή: Το Ποντικι

Επωνύμως

Γιατί άραγε αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για την «επίλυση» του κυπριακού; Ποιους εξυπηρετεί το momentum; Από ποια θέση (ισχύος ή απόλυτης αδυναμίας;) διαπραγματεύεται και με τι στόχο η ελληνική- ελληνοκυπριακή πλευρά; Και για ποιους λόγους τελικά το κυπριακό είναι τόσο σημαντικό ζήτημα; Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα απαιτούν κατ’ αρχήν μια «ψυχρή προσέγγιση- περιγραφή του προβλήματος.

Το κυπριακό έχει «λυθεί» πριν τέσσερεις δεκαετίες με τη de facto διχοτόμηση που επέβαλαν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, καθώς είναι –σχεδόν- αδύνατο

να κερδίσει κάποιος διπλωματικά αυτό που έχει χάσει στο πεδίο της μάχης. Αυτό που νομιμοποιεί τα αποτελέσματα ενός πολέμου είναι οι όροι που ο νικητής υπαγορεύει στον ηττημένο μέσα από μια Συνθήκη- Συμφωνία «ειρήνης». Αυτούς ακριβώς τους όρους (που επιβάλλουν τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής) προσπαθούν να συνοψίσουν και να μετουσιώσουν σε Συνθήκη όλα τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού που έχουμε δει να ναυαγούν με τελευταίο παράδειγμα το σχέδιο Ανάν το 2004.

Απ’ αυτήν τη σκοπιά το κυπριακό έχει εξελιχθεί τελικά και κατά κύριο λόγο σ’ ένα εσωτερικό πολικό πρόβλημα για την Αθήνα και τη Λευκωσία: Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος της αποδοχής των τετελεσμένων που συνεπάγεται μια στρατιωτική ήττα η οποία μάλιστα συντελέστηκε πριν τέσσερεις δεκαετίες. Από την άλλη καμία επίσης κυβέρνηση στην Άγκυρα δεν είναι διατεθειμένη να χάσει αυτό που κέρδισε ο τουρκικός στρατός στο πεδίο της μάχης.

Με άλλα, απλούστερα λόγια, η αναζήτηση «δίκαιης και βιώσιμης λύσης» στο κυπριακό υπήρξε το πολιτικό σλόγκαν πίσω από το οποίο η πολιτική τάξη στην Ελλάδα και την Κύπρο μπορούσε να κρυφτεί δικαιολογώντας την παγίωση των τετελεσμένων, καθώς με το πέρασμα των χρόνων το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος οικοδομούσε την ύπαρξή του. Αυτή η ακινησία αναζητώντας μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση» η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να υπάρξει βόλευε την ελληνοκυπριακή πλευρά και για έναν ακόμη λόγο: η μη διεθνής αναγνώριση του ψευδοκράτους, εξασφάλιζε τους όρους για την ευημερία του κυπριακού κράτους της Λευκωσίας. Με αυτό το κριτήριο άλλωστε αποφάσισε και ο Κυπριακός λαός το 2004 απορρίπτοντας τη «λύση» που πρόσφερε το σχέδιο Ανάν: Οι Κύπριοι προφανώς δεν ήταν διατεθειμένοι να μοιραστούν την πολιτική εξουσία, αλλά ούτε και να πληρώσουν το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται η συνένωση των δύο «κοινοτήτων».

Ακούμε το τελευταίο διάστημα για «μια ακόμη ευκαιρία» επίλυσης του κυπριακού και παρακολουθούμε τις συνομιλίες των ηγετών της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής πλευράς, οι οποίες έφτασαν σε αδιέξοδο προκαλώντας πολιτικές παρενέργειες στην Αθήνα, καθώς κάποιοι που θέλουν να κλείσουν στα γρήγορα το θέμα κατηγορώντας τον Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών για μαξιμαλιστικούς στόχους και για το ναυάγιο. Ποιοι όμως είναι αυτοί που βιάζονται για την νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής στην Κύπρο; Και γιατί;

Ο διεθνής «παράγοντας» πάντοτε έπαιζε κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις στο κυπριακό καθώς η γεωπολιτική θέση της Κύπρου είναι ύψιστης σημασίας. Το αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην Ανατολική Μεσόγειο έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία τώρα που ο χάρτης στη Μέση Ανατολή αλλάζει. Οι Βρετανοί (που κατέχουν το 2% του εδάφους της Κύπρου σε στρατιωτικές βάσεις) και οι Αμερικανοί που τις χρησιμοποιούν βλέπουν μια ευκαιρία για να τακτοποιήσουν δια παντός την κυπριακή εκκρεμότητα. Άλλωστε στο σχέδιο επίλυσης που μαγειρεύουν ξένος «ύπατος αρμοστής» θα έχει τον τελευταίο λόγο στις αποφάσεις του νέου ενωμένου κυπριακού κράτους. Ενας ακόμη παράγοντας που κινητοποιεί αυτούς που σήμερα βιάζονται για την «επίλυση» του κυπριακού είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που αποδεδειγμένα υπάρχει στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Γιατί λοιπόν τώρα; Γιατί αυτήν τη συγκυρία κλιμακώνεται η πίεση για την υιοθέτηση μιας «λύσης»; Η απάντηση είναι προφανής: Είναι η στιγμή της απόλυτης ελληνικής και ελληνοκυπριακής αδυναμίας: Η Ελλάδα χρεοκοπημένη με υπονομευμένες τις αποτρεπτικές της δυνατότητες και η κυπριακή οικονομία όπως οδυνηρά διαπίστωσε «κρατούμενη» στην ευρωζώνη. Είναι, προφανώς η κατάλληλη στιγμή για την κλιμάκωση της πίεσης των ισχυρών στους αδύναμους και για τους νικητές (Τούρκους) να νομιμοποιήσουν όσα κέρδισαν με την εισβολή και κρατούν με τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο.

Οι «ρεαλιστές» και «κοσμοπολίτες» σε Αθήνα και Κύπρο, αυτοί που θέλουν να τελειώνουν με τα βαρίδια του παρελθόντος οι αποκαλούμενοι και «Ανανιστές» βλέπουν μια χρυσή ευκαιρία σε κάθε σχέδιο επίλυσης του κυπριακού ως αμπαλάζ της νομιμοποίησης των τετελεσμένων της στρατιωτικής ήττας. Υποστηρίζουν όλοι αυτοί, όχι δημόσια, ότι είναι χάσιμο χρόνου και σπατάλη δυνάμεων η επιμονή σε μια «δίκαιη και βιώσιμη λύση». Αγνοούν προφανώς ότι η «συνθηκολόγηση» στην Κύπρο ανοίγει τον δρόμο για μια ακόμη πιο επώδυνη για την Ελλάδα συνθηκολόγηση στο Αιγαίο. Ίσως διαφεύγει σ’ όλους αυτούς τους βιαστικούς εγχώριους Ανανιστές ότι η Ελλάδα το 1996 στα Ίμια έχασε έναν πόλεμο χωρίς να ρίξει μια ντουφεκιά και η de facto κατάσταση στο Αιγαίο (ρίξτε μια ματιά στις τουρκικές παραβιάσεις, ασκήσεις και διεκδικήσεις νησιών και νησίδων) κάποια στιγμή θα αναζητήσει μια «νομιμοποίηση» μέσα από μια Συμφωνία…

ΚυπριακόΑνάνΑκιντζίΑναστασιάδηςΚοτζιάςHas video: Exclude from popular: 0