Το μήνυμα των ευρωεκλογών

13:20 20/6/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

● Οριστικό το χάσμα ευρωπαίων πολιτών-ΕΕ
● Οι Έλληνες πολίτες απείχαν με πολιτικά κριτήρια. Διαψεύστηκαν δημοσκοπήσεις-ΜΜΕ
● Το φιάσκο τής επιστολικής ψήφου! Οι ομογενείς μας απείχαν για την αποτυχία στα εθνικά θέματα-Κυπριακό
● Η τραγωδία της Αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Η διακυβέρνηση Τσίπρα (2015-2019) «έκαψε» κάθε προοδευτική διέξοδο σε Ελλάδα-Ευρώπη
● Η σημερινή ΕΕ δεν έχει μέλλον. Χρειάζεται δομική επανεκκίνηση!

Ι.Οριστικό το

χάσμα ευρωπαίων πολιτών-ΕΕ

Πολύ πριν την έναρξη της προεκλογικής περιόδου των Ευρωεκλογών της 9ης-6ου-2024, οι πολίτες κάθε άλλο παρά εκδήλωναν ενδιαφέρον γι’αυτές, μολονότι τα κόμματα έκαναν το παν για να τους το κεντρίσουν. Η επιλογή και ανακοίνωση πολλών επιφανών στελεχών των πάσης φύσεως κοινωνικών και επαγγελματικών δραστηριοτήτων ως υποψηφίων ευρωβουλευτών, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, ούτε και η πρόταση των διαφόρων celebrities προσώπων τής show biz…

Και βεβαίως τα μεγαλύτερα κόμματα και τα στελέχη τους απέφευγαν τη συζήτηση για τη σημερινή κατάσταση της Ευρώπης που -όπως είναι έκδηλο πλέον- άγεται και φέρεται από τις ετερόνομες επιλογές των διαφόρων μεγαθηρίων τής οικονομίας (κυρίως των χρηματοπιστωτικών) που συγκροτούν τον πανίσχυρο πόλο τής εταιρικής διακυβέρνησης. Αυτός ο παράγοντας, που επικράτησε σταδιακά μετά το Μάαστριχτ, επηρεάζει δραστικά (και υπαγορεύει παρασκηνιακά) τις αποφάσεις σε όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Οι προηγηθείσες μαζικές διαμαρτυρίες των αγροτών και των Ενώσεών τους σε πολλές ιδρυτικές τής ΕΕ χώρες, καθώς και η αδυναμία, όχι μόνο των ευρωπαϊκών οργάνων, αλλά και των εθνικών κυβερνήσεων, να δώσουν ικανοποιητικές λύσεις στα προβλήματά τους, προσέφεραν ένα ασφαλές μέτρο στάθμισης της… αποτελεσματικότητας των κοινοτικών θεσμών αλλά και της ευρωπαϊκής πολιτικής λειτουργίας εν γένει. Αυτό αποτυπώθηκε και στα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών στις μεγάλες αυτές χώρες όπου τα κόμματα εξουσίας, σε πολλές περιπτώσεις, κατέρρευσαν.

Την ίδια πικρή γεύση και απογοήτευση έλαβαν και οι Έλληνες αγρότες, που ακολούθησαν συντεταγμένα και ειρηνικά τους ευρωπαίους συναδέλφους τους, οι οποίοι εκφράστηκαν με κάθε μέσο, ακόμη και με πρωτοφανή βιαιότητα που παρέλυσε τη ζωή πολλών ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Οι αγρότες προσπάθησαν με πολλούς τρόπους να καταδείξουν ότι τα ευρωπαϊκά όργανα τούς οδηγούν σε μια συντεταγμένη συρρίκνωση (αν όχι αφανισμό) χάριν των οικονομικών συμφερόντων των υπερεθνικών εταιριών τού είδους, αλλά και λόγω των προτιμησιακών συμφωνιών για εισαγωγή ομοειδών αγροτικών προϊόντων που συνάπτονται με τρίτες χώρες (εκτός ΕΕ), υπό την επιρροή και απαίτηση των δεκάδων χιλιάδων ενδημούντων στις έδρες των κοινοτικών οργάνων lobbies συμφερόντων.

ΙΙ.Οι Έλληνες πολίτες απείχαν με πολιτικά κριτήρια. Διαψεύστηκαν δημοσκοπήσεις-ΜΜΕ

Οι Έλληνες πολίτες απείχαν από τις Ευρωεκλογές με πολιτικά πρωτίστως κριτήρια μολονότι όλα τα κόμματα (κυρίως όμως η κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού) έκαναν το παν για να διεγείρουν το ενδιαφέρον τους με προγραμματικές θέσεις και ιδεολογικο-πολιτικές τοποθετήσεις που προσιδιάζουν σε εθνικές εκλογές. Τον χορό των μετεκλογικών ερμηνειών έσυρε πρώτος ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον Τ/Σ «Alpha TV» στις 11-6-2024 όπου δήλωσε ότι η μεγάλη αποχή οφείλεται στην κόπωση των Ελλήνων από τις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις. Ακόμη όμως και μετά από το αναπάντεχο για πολλούς αποτέλεσμα, οι ερμηνείες που δόθηκαν, συγκροτούν επιχειρηματολογία αμιγώς εθνικών εκλογών.

Από την πρώτη στιγμή, τα συντεταγμένα «δίδυμα» ή «τρίδυμα» των κεντρικών σχολιαστών των ΜΜΕ απέδωσαν τη μεγάλη αποχή (58,61%) και τη μείωση επιρροής των κομμάτων του μνημονιακού τόξου στην αδιαφορία τού λαού και στην προτίμησή του στις όμορφες παραλίες τής πατρίδας μας. Οι πλέον «πολιτικοποιημένοι» απέδωσαν αυτή την εκλογική …κόπωση στην χρονικά πλησίον των Ευρωεκλογών άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος για τη Βουλή, την κυβέρνηση και τους αυτοδιοικητικούς άρχοντες. Θεώρησαν φυσιολογικό αυτό το φαινόμενο, ωσάν οι κορυφαίες υποχρεώσεις μας προς το πολίτευμα να προσομοιάζουν στην κλασική αθηναϊκή δημοκρατία του Περικλέους όπου οι πολίτες καλούνταν συχνά, πολλές φορές και κάθε μέρα, στις Γενικές Συνελεύσεις τής περίφημης και αξεπέραστης άμεσης δημοκρατίας, της Εκκλησίας τού Δήμου!!

Τη σκυτάλη τής …«δομικής» αυτής εξήγησης πήραν διάφοροι κυβερνητικοί (κυρίως) πολιτειολόγοι και επιστήμονες που στην ανωτέρω εκλογολογία προσέθεσαν και την αδιαφορία τού ελληνικού λαού για τα τεκταινόμενα στην ΕΕ, τα οποία όμως -επιμελώς και συντεταγμένα- παρέλειψαν (κυρίως η κυβέρνηση) να αναφέρουν και να κρίνουν (ή να κατακρίνουν) κατά την προεκλογική περίοδο. Γιατί, αν τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών έχουν ένα ενδιαφέρον, αυτό είναι το απρόσμενα χαμηλό ποσοστό τής ΝΔ, στο οποίο όλες σχεδόν οι δημοσκοπικές εταιρίες έπεσαν έξω.

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους! Η άρνηση των πολιτών να ψηφίσουν (από τους 9.814.685 πολίτες με δικαίωμα ψήφου, προσήλθαν μόνο 4.062.092, με 3.976.085 έγκυρα ψηφοδέλτια) ήταν μια συνειδητή πολιτική απόφαση. Μάλιστα δε, οι ομογενείς μας δεν παύουν να αναφέρουν σε κάθε ευκαιρία ότι αρνήθηκαν να «νομιμοποιήσουν» με την ψήφο τους το σύνολο του πολιτικού προσωπικού τής χώρας που έχει υποβαθμίσει την Ελλάδα στον διεθνή καταμερισμό τής εργασίας και διατηρεί ανοικτά και διαρκώς επιδεινούμενα όλα τα εθνικά ζητήματα. Σημειωτέον ότι, σε σύνολο 5 εκατ. εν δυνάμει ψηφοφόρων-κατοίκων εξωτερικού (σύμφωνα με τη Γραμματεία Αποδήμου Ελληνισμού), ενεγράφησαν στο σύστημα τής επιστολικής ψήφου μόνο 50.204 και ψήφισαν 36.645 (συμμετοχή 72,99%, αποχή 27,01%), πολλοί μάλιστα αποθαρρυμένοι από την απαράδεκτη και παράνομη διαρροή των προσωπικών τους δεδομένων από τον υποτιθέμενο θεματοφύλακα της μυστικότητάς τους, το Υπουργείο Εσωτερικών!

ΙΙΙ.Το φιάσκο της επιστολικής ψήφου! Οι ομογενείς μας απείχαν για την αποτυχία στα εθνικά θέματα-Κυπριακό

Την απαξία προς το πολιτικό σύστημα υποδηλώνουν και τα εξής στοιχεία:

α)Η πρωτοφανής περιφρόνηση των ομογενών μας, ως ανωτέρω, για το πολιτικό προσωπικό, καίτοι η επιστολική ψήφος διαφημίστηκε στα πέρατα της οικουμένης ως ο νέος μεγάλος θεσμός τής ελληνικής δημοκρατίας που θα εμπλουτίσει τους αδύναμους και ασθενικούς ελληνικούς θεσμούς.

β)Η συντριπτική αποχή των Ελλήνων χριστιανών στους Νομούς Ροδόπης και Ξάνθης που είχε ως αποτέλεσμα τη μεγάλη υπεροχή τού μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ το οποίο έλαβε 36,10% στη Ροδόπη και 27,16% στην Ξάνθη, γεγονός που θέτει το μειονοτικό ζήτημα σε νέα τροχιά τουρκικών αξιώσεων και το μεταβάλλει σταδιακά σε επικίνδυνη εθνική πληγή.

Το τουρκικό προξενείο και οι επιλεγμένοι από την Τουρκία μουφτήδες μετέρχονται κάθε μέσο για να προσελκύσουν (πλην του σκληρού πυρήνα των μειονοτικών) και τους άλλους πλειοψηφικούς αλλογενείς τής θρησκευτικής μειονότητας. Διακηρυσσόμενος urbi et orbi σκοπός τής τουρκικής διπλωματίας, ακόμη και παρουσία Ελλήνων πολιτικών, είναι η αναγνώριση της θρησκευτικής μειονότητας ως εθνικής (κατά τη Συνθήκη της Λωζάννης), καθώς και η σταδιακή αξίωση για ανεξάρτητη και αυτόνομη διοίκηση των εν λόγω περιοχών.

Βεβαίως δεν γίνεται καμία αναφορά στους ρωσόφωνους ομογενείς μας στην Κριμαία. Η πλέον μακραίωνη παρουσία τού Ελληνισμού στην περιοχή, αντί να υποστηρίζεται από τη μητέρα-πατρίδα με πάσης φύσεως διευκολύνσεις και υπηρεσίες, έχει αφεθεί στη μοίρα της και εξοντώνεται από το καθεστώς Ζελένσκι, κατ’επιταγή τής «συμμαχίας των προθύμων» και της επανεξοπλιζόμενης Ευρώπης. Έτσι συρρικνώνεται μέχρις αφανισμού επειδή, κατά τους ισχυρισμούς τής μητρικής τους Ελλάδας, βρίσκονται δήθεν «στη λάθος μεριά τής Ιστορίας». Επιμένουν δηλαδή να ζητούν την επανένωση με τη δεύτερη πατρίδα τους, τη Ρωσική Ομοσπονδία, μετά την έκβαση των συντριπτικών δημοψηφισμάτων που έγιναν με τη σύμφωνη γνώμη των ευρωπαϊκών οργάνων και στην εφαρμογή των οποίων επέμειναν όλοι οι σπουδαίοι ευρωπαίοι και αμερικανοί διανοούμενοι των διεθνών σχέσεων, μεταξύ των οποίων και ο προσφάτως απελθών Χένρι Κίσινγκερ.

Το ίδιο θλιβερό και απεχθές φαινόμενο λαμβάνει χώρα και με τους άλλους ορθόδοξους ρωσόφωνους πληθυσμούς, κυρίως μετά τη διάσπαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Τα ιερά και τα προσκυνήματά τους καταστρέφονται από τους μισθοφόρους του Ζελένσκι επειδή, παρά τις διώξεις και τις λεηλασίες, παραμένουν ενωμένοι με τη Μητέρα-Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Μόσχας. Οι γνωρίζοντες τα πράγματα διανοούμενοι ομογενείς μάς πληροφορούν (χωρίς να μεταδίδεται τίποτε από επίσημα ΜΜΕ) ότι ο διωγμός των ορθόδοξων κληρικών-πιστών στο Πατριαρχείο της Μόσχας έχει λάβει διαστάσεις προσομοιάζουσες (τηρουμένων των αναλογιών) με την εξόντωση των χριστιανών τής ύστερης, προ Βυζαντίου, ρωμαϊκής εποχής…

Δεν πρέπει να παραλειφθεί όμως και ο διπλωματικά επικίνδυνος παραλληλισμός τής τουρκικής εισβολής στην Κύπρο με την ανοχή (αν όχι καθοδήγηση) του ΝΑΤΟ, που δεν αποκαθίσταται (όπως ελπίζαμε) σε ενιαία οντότητα παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ και την ένταξή της στην ΕΕ και την ΟΝΕ!!

Απεναντίας, η διεθνής κοινότητα και οι επικυρίαρχοι, μετά πλέον μισό αιώνα τουρκικής κατοχής του 40% του νησιού, «αναγνωρίζουν» στην πράξη (και εσχάτως και στα λόγια) τη λεγόμενη «Τουρκική Δημοκρατία τής Βόρειας Κύπρου» και την εν τέλει απόλυτη ισοτιμία της με το ελεύθερο Ελληνοκυπριακό κράτος, παρά την ύπαρξη δεκάδων χιλιάδων τούρκων στρατιωτικών και οπλικών συστημάτων, τον συστηματικό εποικισμό τού νησιού με κατοίκους από την Ανατολία και την εκποίηση των «φιλέτων» των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων.

Και όμως! Όταν επισπεύστηκε η ένταξή της στην ΕΕ, η μοναδική αιτιολογία που δόθηκε, ήταν ότι η Ευρώπη θα αποκαταστούσε άμεσα την ενότητα του νησιού! Τώρα όμως, με την επιλογή τής Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας, κυοφορείται μια κατάσταση που, όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση και αναλογία με την ανέκαθεν ρωσική ορθόδοξη Κριμαία, αλλά ακριβώς το αντίθετό της. Πολύ περισσότερο που η Κύπρος έχει στερηθεί κάθε δυνατότητας επανεξοπλισμού, που θα μπορούσε να αποτρέψει το παραπέρα ιστορικό διαφαινόμενο και διακηρυσσόμενο από την Τουρκία, ότι «η Κύπρος πρέπει να ξαναγίνει ολόκληρη τουρκική όπως ήταν κάποτε»!!

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό πρέπει άμεσα να δώσει εξηγήσεις γιατί καταργήθηκε στην πράξη, αλλά και στις διακηρύξεις, το «Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα» των Ανδρέα Παπανδρέου και Γεράσιμου Αρσένη, συμφωνούντος και του τότε Προέδρου Κων/νου Καραμανλή και γιατί οι ιμπεριαλιστικές τουρκικές θέσεις κερδίζουν διαρκώς έδαφος.

Πρέπει όμως να απολογηθεί και γιατί δεν ψέλλισε τίποτε για την απόφαση της ΕΕ και των ευρωπαϊκών τραπεζών να θέσουν υπό μνημονιακή διακυβέρνηση και την Κύπρο, με εντελώς προσχηματικούς λόγους, καταργώντας εν τοις πράγμασι τα περιθώρια διπλωματικής και οικονομικής ανεξαρτησίας που ανέκαθεν είχε. Γιατί η παραδοσιακή εγκατάσταση στο έδαφός της πολλών επιχειρηματικών και οικονομικών δραστηριοτήτων από όλες τις χώρες του Βορρά, της Μεσογείου και της Άπω Ανατολής αποτελούσε εγγύηση για την ασφάλεια του νησιού και μοχλό πίεσης για την επάνοδο στη διεθνή νομιμότητα.

Είναι πλέον προφανές ότι και η Κύπρος σήμερα, υπό τον πλήρη έλεγχο της ευρωπαϊκής τεχνοδομής, με καταργημένο το «Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα», είναι έρμαιο των διεθνών συμφερόντων και φυσικά των Γερμανών που (ως επικυρίαρχοι ακόμη στην ΕΕ) βρίσκονται σε αγαστή σχέση με την Τουρκία εδώ και αιώνες, προεχόντως σε κρίσιμους τομείς όπως η αμυντική βιομηχανία.

Αξιοσημείωτο είναι ότι, μόλις στις 13-6-2024 (Σύνοδος G7), ο συνήθως ειλικρινής και αποκαλυπτικός Πρόεδρος Ερντογάν διαβεβαίωσε ότι, στη συζήτηση με τον Ισπανό πρωθυπουργό Πέντρο Σάντσεζ και άλλους ευρωπαίους ηγέτες, διαπίστωσε αποκλιμάκωση της γερμανικής άρνησης να δώσουν οι τέσσερις συμπαραγωγές χώρες τα εξελιγμένα τεχνολογικώς πολεμικά αεροσκάφη Eurofighter, τα οποία (όπως έχει ομολογηθεί πολλές φορές) παραγγέλλονται για να αντισταθμίσουν την υπεροπλία των ελληνικών Rafale και να υλοποιήσουν το τουρκικό δόγμα τής «Γαλάζιας Πατρίδας» εις βάρος τού εθνικού μας χώρου.

Τόση μάλιστα είναι η υπόληψη της πατρίδας μας στο διεθνές περιβάλλον και δη στην ΕΕ, που ακόμη και τα υποψήφια για ένταξη βαλκανικά κράτη (Αλβανία, Σκόπια, Σερβία κ.λπ.) ή αθετούν, το ένα μετά το άλλο, τις υποσχέσεις και τις Διεθνείς ή Διμερείς Συμβάσεις που έχουν υπογράψει με την πατρίδα μας επί διαφόρων θεμάτων ή βρίσκονται σε ανοικτή ρήξη λόγω της απροκάλυπτης υποστήριξής μας στο παλαιό και πάντα εν ισχύι σχέδιο των Γερμανών για κατακερματισμό των Βαλκανίων. Έτσι το κατά καιρούς επαπειλούμενο (για εσωτερικούς μόνο λόγους) βέτο για την ένταξή τους στην ΕΕ καταντά ανέκδοτο αφού ισχύουν μόνον οι διαβεβαιώσεις που τους δίδουν οι επικυρίαρχοι της ΕΕ. Διαφορετικά, τα υποψήφια αυτά μέλη θα ήταν πολύ πιο προσεκτικά με τη χώρα μας.

Οι διαδοχικές αυτές αθετήσεις των Συμφωνιών απισχναίνουν τη στρατηγική θέση τής χώρας μας και μειώνουν το διπλωματικό της βεληνεκές επί κρίσιμων εθνικών θεμάτων. Είναι η απαρχή τής εκδήλωσης του φαινομένου τού κράτους-«rogue» (παρίας) που δεν μπορεί να προστατεύσει τα υλικά και άυλα συμφέροντα του μοναδικού στην Ιστορία κρατικού και πολιτιστικού μορφώματος που λέγεται Ελλάδα και Ελληνικός Πολιτισμός.

ΙV.Η τραγωδία της Αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Η διακυβέρνηση Τσίπρα (2015-2019) «έκαψε» κάθε προοδευτική διέξοδο σε Ελλάδα-Ευρώπη

Η κυβέρνηση έπαιξε χωρίς Αντιπολίτευση κι έχασε. Τη μεγάλη μάλιστα απογοήτευση των πολιτών προς την εκλογική διαδικασία προξένησε και η αποκάλυψη των προσπαθειών τής κυβέρνησης να συγκαλύψει το έγκλημα των Τεμπών. Αυτή όμως η επιχείρηση συγκάλυψης, καίτοι τόσο εμφανής, δεν ωφέλησε ούτε τα κόμματα της Αντιπολίτευσης που κυβέρνησαν κατά τη μακρά και συνεχιζόμενη μνημονιακή περίοδο, παρά την εργώδη προσπάθεια των στελεχών τους να την εκμεταλλευτούν για να προσπορίσουν κομματικά, αλλά κυρίως προσωπικά, οφέλη. Οι πολίτες δηλαδή, πλην της κυβέρνησης, αποδίδουν και σ’αυτά ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων.

Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης, μια κυβέρνηση έπαιξε μόνη της (δηλαδή χωρίς εν δυνάμει κυβερνητικό ουσιαστικό αντίπαλο) και έχασε αφού, βεβαίως, στα μάτια τής μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, δεν υπάρχει δομική, εναλλακτική, ποιοτική και υπολογίσιμη αντιπολίτευση, ικανή να σταματήσει την πορεία τής αλλοτρίωσης και της παρακμής. Είναι το αποτέλεσμα και η «εθνοκτόνα» κληρονομιά (μεταξύ άλλων) των μνημονιακών κυβερνήσεων και βεβαίως της κυβέρνησης Τσίπρα που εισήγαγε το γ’ γενικευμένο, ανακεφαλαιωτικό και μόνιμο Μνημόνιο (ν. 4336/2015), το οποίο όμως ψήφισαν όλες οι μνημονιακές δυνάμεις (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ).

Γιατί ένας λαός, που είχε ξεσηκωθεί από άκρη σε άκρη εναντίον των Μνημονίων, έπεσε στην παγίδα (ίσως από κεκτημένη ταχύτητα και ευπιστία) και ψήφισε μια κυβέρνηση που εισήγαγε και υλοποίησε τα εντελώς αντίθετα από αυτά που επαγγελλόταν!! Η σταδιακή συνειδητοποίηση της μεγάλης αυτής φενάκης, που την συντήρησαν όλα τα συστημικά ΜΜΕ, επέρχεται στις μέρες μας, βοηθούσης και της απαρέγκλιτης εφαρμογής από την παρούσα κυβέρνηση τού υπέρτερης κάθε έννοιας Συντάγματος μνημονιακού πλέγματος νόμων. Η ΝΔ όμως του Μητσοτάκη δεν μίλησε ποτέ για κατάργηση των Μνημονίων και των μόνιμων θεσμών τής αλλοτρίωσης που εισήγαγε το Μνημόνιο Τσίπρα. Δεν μίλησε για τράπεζες που κεφαλαιοποιήθηκαν πολλάκις με χρήματα του λαού αλλά πούλησαν τα περιουσιακά του στοιχεία στα αρπακτικά funds του νομαδικού κεφαλαίου και που τώρα τον απομυζούν, ακόμη και για μία ερώτηση στο υποκατάστημά τους.

Αυτό το πρωτόγνωρο στην εποχή τής μεταπολίτευσης φαινόμενο πολιτικής ανακολουθίας αποστέρησε τον λαό από κάθε ελπίδα δημιουργίας μιας δομικής εναλλακτικής αντιπολίτευσης με ρεαλιστικές δυνατότητες διακυβέρνησης. Ο ελληνικός λαός, «μοιραίος και άβουλος αντάμα», με τη σταδιακή αποκάλυψη της ομοιότητας των πολιτικών όλων των επίδοξων κυβερνητικών κομμάτων, οδηγήθηκε στην αποχή αφού η διαφορά τους μόνο στις λεπτομέρειες και την εκφορά τού λόγου δεν αναιρεί το απαρέγκλιτο μνημονιακό πλαίσιο στα ουσιώδη που έχουν επιβάλλει οι δανειστές. Στην ουσία δηλαδή οι πολίτες, με τη σταδιακά επερχόμενη μετα-γνώση τής μοίρας τους, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι δυνατή στην Ελλάδα μια άλλη πολιτική.

Ορισμένοι μνημονιακοί παράγοντες των πάλαι ποτέ κομμάτων εξουσίας (που επιβιώνουν ακόμη στην πατρίδα μας λόγω της διατήρησης -έστω και απομειούμενων- των τοπικών δικτύων αλληλεξάρτησης) προβαίνουν σε εξαγγελίες για δημοκρατική συνεργασία, σύμπλευση των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, δίκαιη διακυβέρνηση κ.ά. Οι εξαγγελίες τους αυτές ευτελίζονται αφού εκφέρονται κυρίως για να καλύπτουν -με ωραιοφανείς και γενικόλογες εκφράσεις, αναμνησιακού χαρακτήρα- τα σκληρά νεοφιλελεύθερα μνημονιακά τους πεπραγμένα.

Είναι ένας βασικός λόγος που νέα πολιτικά μορφώματα (όπως η «Νέα Αριστερά» των αποσχισθέντων από τον ΣΥΡΙΖΑ βασικών υπουργών του γ’ Μνημονίου) -καίτοι είχαν ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία, τηλεοπτική προβολή και στελεχιακές διασυνδέσεις σε όλη τη χώρα- δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν το βασικό εκλόγιμο ποσοστό, ακόμη και σ’αυτή την περίπτωση τής «χαλαρής» ψήφου των Ευρωεκλογών. Και ο ουσιαστικός τους αρχηγός, τον οποίον ουδέποτε αμφισβήτησαν (ούτε καν έκριναν «εξ απαλών ονύχων»), δημιουργεί (κατά τη συνήθεια όλων των απελθόντων) «ίδρυμα» με το όνομά του για να …μεταδώσει (μεταξύ των άλλων) στις επερχόμενες γενεές τη …μεγάλη εθνική και κοινωνική …αξία των πολλών μνημονιακών του καθιδρυμάτων, όπως π.χ. ο e-ΕΦΚΑ, ο ν. 4387/2016 (αποκληθείς με τον περιοριστικό όρο «νόμος Κατρούγκαλου»), το υπερΤαμείο, το Χρηματιστήριο Ενέργειας (τα αποτελέσματα του οποίου …απολαμβάνουμε σήμερα με τις συνεχείς αυξήσεις στις αστρονομικές τιμές ρεύματος) κ.ά.

Γιατί σε όλο και περισσότερους συμπολίτες μας αποκαλύπτεται ότι ο ενιαίος ΕΦΚΑ κατάργησε τα επιτεύγματα των κοινωνικών και συνδικαλιστικών αγώνων γενεών και γενεών, απόσβεσε τον πλουραλισμό και τον Πολιτισμό τής Εργασίας και εμπέδωσε (εμμέσως πλην σαφώς), με τους ενιαίους συντελεστές και μαθηματικούς τύπους που επέβαλε με τον αποκληθέντα «νόμο Κατρούγκαλου» 4387/2016, τη ματαιότητα των εργατικών κινητοποιήσεων και συνδικαλιστικών αγώνων. Με την προκαθορισμένη δηλαδή και περιοριστική αναλογία των μεγεθών Εργασία-Εισφορά-Σύνταξη «τσουβάλιασε» όλους «επί τω αυτώ». Γιατί οι πρωτοπόρες των συνδικαλιστικών αγώνων Ενώσεις και Ομοσπονδίες, με τους διάφορους θεσμούς που δημιούργησαν στο κοινωνικό γίγνεσθαι (αρκετές φορές και με τη συνεργασία των εργοδοτών που προσδοκούσαν με την κοινωνική ειρήνη να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους), παρέσυραν και τους άλλους εργαζομένους να τους μιμηθούν και να δημιουργήσουν παρόμοιους θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης. Όλα αυτά όμως καταργήθηκαν, κατά τις νεοφιλελεύθερες υποδείξεις τής Σχολής τού Σικάγο που, ενώ έχει αποβληθεί από τις μεταμοντέρνες κοινωνίες, στην Ελλάδα επιβιώνει ως η «καρδιά» τού υποτυπώδους κοινωνικού κράτους.

Ο ενιαίος ΕΦΚΑ κατάργησε τον πλουραλισμό τής Εργασίας και την ουσιαστική δημοκρατία των λαϊκών κινητοποιήσεων που είναι η πεμπτουσία τής λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή το βασικό θεμέλιο του Συντάγματος. Σημειωτέον ότι ο νόμος αυτός ενισχύθηκε και θωρακίστηκε επανειλημμένως από τη ΝΔ με οριακές και δευτερεύουσες μόνο αλλαγές.

Το υπερΤαμείο, εξάλλου, παρέδωσε και εξακολουθεί να σκορπά στους αγοραίους ανέμους και στα διάφορα μορφώματα του νομαδικού κεφαλαίου (πρωτίστως στις δημόσιες και ιδιωτικές εταιρίες των δανειστών), όλο τον διαχρονικό άυλο και υλικό πλούτο τής πατρίδας που συσσώρευσαν οι αιώνες, δηλαδή τον υπαρκτικό σκελετό κάθε αξιοπρεπούς χώρας, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να επιβιώσει στο ιστορικό γίγνεσθαι.

Μεταξύ των άλλων, το «ίδρυμα Τσίπρα», που αυτές τις μέρες άρχισε την πανηγυρική του λειτουργία, πρέπει να μας εξηγήσει (αφού κατέχει το know how):

-πώς μπορεί το κοινωνικό και δημόσιο αγαθό τής ενέργειας να γίνεται χρηματιστηριακό προϊόν,

-πώς ένα τόσο κρίσιμο για τη λειτουργία τής κοινωνίας και τη ζωή των πολιτών φυσικό προϊόν γίνεται μέσο αφαίμαξής τους και

-πώς ο συνακόλουθος πλουτισμός των ολιγοπωλίων, που εκμεταλλεύονται τις «θεόσδοτες» πηγές (το νερό, κάθε είδους ορυκτός πλούτος, ο αέρας, ο ήλιος, τα κύματα της θάλασσας κ.ά.), έγινε οιονεί «συνταγματικό καθεστώς», παντελώς απρόσβλητο από την απισχνούμενη Πολιτική Λειτουργία…

Εν κατακλείδι, αν ένας έντιμος πολιτειολόγος και ανεξάρτητος κοινωνικός αναλυτής κληθεί να χαρακτηρίσει τη μονο-πολιτική αυτή περίοδο με οντολογικούς όρους, πρέπει να παραδεχθεί ότι διανύουμε μία αόριστης διάρκειας περίοδο, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την «αδύνατη» ή «ανέφικτη» Αντιπολίτευση. Πολύ περισσότερο που τα υπολείμματα των ιστορικών σοσιαλιστικών και αριστερών κομμάτων σέρνουν, εντελώς ανυπόληπτα πλέον, το φάντασμά τους μέσα στα ερείπια τής χαμένης (φευ) ανεξάρτητης και αυτόνομης οργάνωσης της Κοινωνίας και της Οικονομίας, που κάποτε επαγγέλθηκαν…

Επομένως, στα μάτια του λαού και της Ιστορίας, έχουν αυτοκαταργηθεί ως αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, όσες συνενώσεις και αν επιχειρήσουν. Αν αυτό συνειδητοποιηθεί, τότε μπορεί να προκύψει μια νέα, πραγματικά εναλλακτική κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική εκδοχή για την πατρίδα μας, κάτι όμως που δεν φαίνεται δυστυχώς στο ορατό μέλλον.

V.Η σημερινή ΕΕ δεν έχει μέλλον. Χρειάζεται δομική επανεκκίνηση!

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι και η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει μέλλον. Μετά την πανδημία τού κορονοϊού, κατά την οποία πολλά παραγωγικά στρώματα και εργαζόμενοι απείχαν αναγκαστικά από την εργασία τους, και εκδηλώθηκε ο επιδοματικός νεοφιλελευθερισμός (η ανάμνηση του οποίου τής έδωσε προ έτους και την εκλογική νίκη), σήμερα «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Η «φιλανθρωπία» βικτωριανού τύπου αντικαταστάθηκε από τον πληθωρισμό τής απληστίας, όπως έλεγε ο Κέυνς. Έτσι στη χώρα τής ολιγοπωλιακής αγοράς και των καρτέλ, η ακρίβεια και η συνακόλουθη συσσώρευση πλούτου έλαβε διαστημικά μεγέθη.

Από την άλλη, τα κονδύλια από το λεγόμενο «Πακέτο Ανάκαμψης» διαμοιράστηκαν σε ελάχιστες μονοπωλιακές ή ολιγοπωλιακές επιχειρήσεις οι οποίες, μαζί με τις εταιρίες των δανειστών, έχουν αναλάβει τη διαχείριση και εκμετάλλευση των δημοσίων αγαθών. Καμία διάχυση προς τα κάτω (ούτε καν στους πλέον παραγωγικούς των μικρομεσαίων) καταγράφηκε, σε βαθμό που (προσχηματικά ή ειλικρινά, δεν το γνωρίζουμε) η Ελλάδα μπήκε στο στόχαστρο των ευρωπαϊκών οργάνων.

Έτσι η υπερσυσσώρευση του πλούτου στη σημερινή Ελλάδα, με τη συνδρομή τού υπερΣυντάγματος των συγκεντρωτικών μνημονιακών θεσμών, εξελίσσεται επί των κοινωνικών ερειπίων που σιγά-σιγά πολλαπλασιάζονται. Επ’αυτών των ερειπίων ολοφύρονται τα παλαιά και νέα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και των λοιπών μνημονιακών κομματιδίων.

Η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καταφύγιο εναλλακτικής οργάνωσης της ζωής, της οικονομίας και της κοινωνίας απελπίζει τους Έλληνες που βλέπουν ότι, μέρα με τη μέρα, γίνονται έρμαιο των αγοραίων ανέμων σε τέτοιο βαθμό που η αγοραστική τους δύναμη -σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό τής απληστίας- κατρακυλά, συναγωνιζόμενη την ανερχόμενη Βουλγαρία για το ποιός θα παραμείνει τελευταίος…

Και ως «μη έχοντες ελπίδα», ολοένα και περισσότερο απέχουν αφού ακόμη και το κάποτε ελπιδοφόρο ΕΣΥ καταρρέει και υπολειτουργεί, σχεδόν εξ ολοκλήρου χρηματοδοτούμενο από τους συνταξιούχους (με την παρακράτηση υπέρ υγείας ύψους 6% από κάθε είδους σύνταξη). Παρ’όλα αυτά το κράτος αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του και στρέφεται προς τον ιδιωτικό τομέα και τους ομίλους υγείας και ασφάλισης, στους οποίες εκχωρεί με γρήγορους ρυθμούς πολλές δημόσιες λειτουργίες υγείας, περίθαλψης και νοσηλείας. Η sui generis αυτή ιδιωτικοποίηση, η χρηματοδότηση δηλαδή του ΕΣΥ από τους φτωχούς (εν σχέσει με τους ευρωπαίους) Έλληνες συνταξιούχους είναι σύμπτωμα κράτους-«παρία», σύμφωνα και με τους θεωρητικούς του 19ου και των αρχών τού 20ού αιώνα.

Δεν είναι, ως εκ τούτου, η επικράτηση των ιδεών και των θέσεων της ΝΔ που την κρατά ακόμη πρώτο κόμμα αλλά η αλλοτρίωση και ανυποληψία τής Αντιπολίτευσης που, χωρίς αξιοπιστία, συντελεί στην επικράτηση της ελληνικού τύπου εταιρικής διακυβέρνησης, η οποία (συν τοις άλλοις) αφανίζει τους μικρομεσαίους, δηλαδή τον βασικό για την ύπαρξη της δημοκρατίας παράγοντα τής αυτόνομης ατομικής και οικογενειακής οικονομικής δραστηριότητας.

Αλλά η λήθη είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά τού λαού μας και πολλοί προσβλέπουν σ’αυτήν. Όποιος διαβάσει το βιβλίο του Μενέλαου Χαραλαμπίδη με τίτλο «Οι δοσίλογοι» και υπότιτλο «Ένοπλη πολιτική και οικονομική συνεργασία στα χρόνια της Κατοχής», που αποτελεί εκδοτική επιτυχία, θα διαπιστώσει την ταχύτατη επανακυριαρχία (κυρίως στην οικονομική ζωή) των συνεργατών των δυνάμεων Κατοχής… Ο συγχωρητικός Έλληνας εξισώνει σιγά-σιγά όλους, ανεξαρτήτως του παρελθόντος και της δράσης τους. Αυτό συνέβη και τα πρώτα χρόνια της ΕΕ και στις κεντρικές ευρωπαϊκές χώρες, με τη συμμετοχή και παλαιών μελών τού Άξονα στα πρώτα κοινοτικά όργανα.

Η παρακμή ασφαλώς της Ευρώπης δεν προέρχεται από αυτό το φαινόμενο. Η καταστρατήγηση των Συμφωνιών με τη Ρωσική Ομοσπονδία, η πραξικοπηματική παραβίαση των δημοψηφισμάτων και των Συμφωνιών στις ρωσόφωνες περιοχές, ως ανωτέρω, ο ραγδαίος επανεξοπλισμός ακόμη και των επί αιώνες ουδέτερων χωρών, η αυξανόμενη αδυναμία τής Γερμανίας και η φυγή των βιομηχανιών της λόγω κυρίως της αποστέρησης του φτηνού ρωσικού αερίου (σημειωτέον ότι αποσιώπησε ακόμη και την ανατίναξη των υποθαλάσσιων αγωγών της Βόρειας Θάλασσας που την τροφοδοτούσαν), η πλήρης επικράτηση της εταιρικής διακυβέρνησης και των lobbies συμφερόντων, η άνοδος των Κινημάτων της εθνικής περιχαράκωσης (στα οποία συγκεντρώνονται όλοι οι «απόβλητοι» της σκληρής ταξικής κοινωνικής και οικονομικής εξέλιξής της), η ραγδαία μεταβολή της σε απλή θεραπαινίδα των ΗΠΑ, την καθιστούν πλέον «προβληματική» ήπειρο, αποκομμένη παντελώς από το θεμελιακό όραμα του ΝτεΓκωλ για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια».

Από την άλλη, η ραγδαία αναπτυσσόμενη κίνηση των BRICS, που προσβλέπει σε μιαν εναλλακτική και δίκαιη οργάνωση των διεθνών χρηματοπιστωτικών και εμπορικών συναλλαγών (κατά την αξεπέραστη διδασκαλία του Κέυνς), -με τις λελογισμένες και ελεγχόμενες διακυμάνσεις των νομισμάτων, του επερχόμενου «κανόνα χρυσού» και την εξισορρόπηση των συναλλαγών (στην οποία και προσχωρούν όλο και περισσότερες δυνάμεις που μέχρι πρότινος ήσαν προπύργια των ΗΠΑ)-, δημιουργούν τον εναλλακτικό οικονομικό, εμπορικό και νομισματικό μεγαχώρο που υπερβαίνει τις ιδεολογικές, θρησκευτικές, φυλετικές, θεσμικές και κοινωνικές διαφορές. Έτσι ανοίγεται ένας νέος ελπιδοφόρος ορίζοντας που ίσως επαναφέρει τον κόσμο στις πρώτες μεταπολεμικές και αισιόδοξες προοπτικές μιας δίκαιης παγκόσμιας κοινωνίας.

Επομένως η ΕΕ επανεξοπλιζόμενη, υπό εταιρική διακυβέρνηση, ερήμην των πολιτών, ενταγμένη εξ ολοκλήρου στη «συμμαχία των προθύμων», που αποκλείει τη συνεργασία με το άλλο μισό τής Γηραιάς Ηπείρου, μόνο ευοίωνο μέλλον δεν έχει. Και η πρώτη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών φαίνεται ότι είναι η σταδιακή εθνική, οικονομική και κοινωνική περιχαράκωση και ανασυγκρότηση όπου οι δεσμοί τής Ένωσης ευτελίζονται και αποσβένονται. Και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό «υπνώτει ύπνον βαθύ» και βιώνει το αυτοποιητικό του σύστημα, προσποιούμενο ότι κυβερνά έναν ιστορικό αλλά διαρκώς συρρικνούμενο και απογοητευμένο λαό. Κι αυτό μόνο εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές συμφορές μπορεί μεσομακροπρόθεσμα να επιφέρει.

* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι καθηγητής του ΕΚΠΑ και πρόεδρος της ΕΝΥΠΕΚΚ
* Ο Δημήτρης Π. Μητρόπουλος είναι νομικός

Διαβάστε επίσης:

Η Κεντροαριστερά, το κάρο και το άλογο

Ο μέχρι τώρα απολογισμός των επιχειρήσεων στη Ράφα

Η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς δεν θα γίνει με στελεχιακές αριστοκρατίες