Των Γλύξμπουργκ τα… χαΐρια

06:30 22/1/2023 - Πηγή: Το Ποντικι

Τα βάσανα με τη μοναρχία ξεκίνησαν με την εμφάνιση του ελληνικού κράτους (1830) ως προτεκτοράτου. Οι «προστάτες», τότε Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι, προκειμένου να μη συνδιαλέγονται απ’ ευθείας με τους «κατσαπλιάδες», τοποθέτησαν έναν διαχειριστή των ελληνικών υποθέσεων, τον βασιλιά Όθωνα, ο οποίος εν τέλει εκδιώχθηκε κακήν κακώς γιατί τα έκανε (οι αντιβασιλείς του και αυτός ο ίδιος) ρόιδο…

Οι Γλύξμπουργκ εμφανίστηκαν μετά, καθώς ήταν φανερό για τους «προστάτες» ότι μέσω της μοναρχίας μπορούσαν να ελέγχουν καλύτερα

το ελληνικό τσιφλίκι τους. Έτσι, λοιπόν, το πολιτικό παιχνίδι και οι «κόντρες» μεταξύ των προστάτιδων δυνάμεων εξελίσσονταν μέσω της παλατιανής καμαρίλας. Τα κόμματα ήταν σαφώς τοποθετημένα δίπλα στους προστάτες (επί Όθωνα απροσχημάτιστα ήταν το αγγλικό, το γαλλικό και το ρωσικό κόμμα).

Μια γενιά αργότερα (1862) από την ενθρόνισή του (1832) ο Όθωνας υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα φορτωμένος το ανάθεμα της αποτυχίας. Με τον τρόπο αυτό, ο θεσμός της βασιλείας ξεφόρτωσε το άγος σε ένα πρόσωπο (τον Όθωνα) και οι «προστάτες» φρόντισαν να βρουν άλλον «επιστάτη» των ελληνικών υποθέσεων για λογαριασμό τους. Έτσι ήρθαν οι Γλύξμπουργκ και συγκεκριμένα ο πρίγκιπας Γουλιέλμος, γιος του βασιλιά της Δανίας, που όταν κάθισε στον ελληνικό θρόνο ονομάστηκε Γεώργιος Α’, Βασιλεύς των Ελλήνων.

Ο πρώτος Γλύξμπουργκ άσκησε την επιστασία του ελληνικού οικοπέδου για λογαριασμό των προστάτιδων δυνάμεων λες και ήταν τσιφλίκι. Με άλλα λόγια, ως απόλυτος (και όχι ως συνταγματικός) μονάρχης, καθώς έδινε την εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης όχι σε όποιον κέρδιζε τις εκλογές, αλλά σε όποιον έκανε κέφι. Αυτά μέχρι το 1875 που αντέδρασε ο «εκσυγχρονιστής» Χαρίλαος Τρικούπης και ο Γεώργιος ο Α’ είχε την εξυπνάδα να αποδεχτεί «συνταγματικά» αυτονόητα «όρια» στην εξουσία του, την αρχή της δεδηλωμένης. Δηλαδή η… Αυτού Μεγαλειότητά του να δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης σ’ αυτόν που κέρδιζε τις εκλογές και είχε την πλειοψηφία στη Βουλή.

Το «μαύρο» ’97

Το 1897 η βασιλική καμαρίλα και το εγχώριο πολιτικό προσωπικό ξεκίνησαν έναν πόλεμο με την Τουρκία, χωρίς να έχουν κάνει την παραμικρή απαραίτητη προετοιμασία σε διπλωματικό και κυρίως στρατιωτικό επίπεδο. Αφορμή του πολέμου ήταν η Κρήτη και ο αναβρασμός που επικρατούσε για την απόσχιση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσή της στην Ελλάδα.

Βαθύτερη, ωστόσο, της τυχοδιωκτικής στρατιωτικής επιχείρησης του Παλατιού ήταν η πρόθεσή του να πατρονάρει τη «Μεγάλη Ιδέα», που φιλοδοξούσε να συμπεριλάβει στο όρια του νεαρού ελληνικού κράτους τους Έλληνες που διαβιούσαν σε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη διοίκηση των ελληνικών στρατευμάτων ανέλαβε ο διάδοχος του θρόνου και μετέπειτα βασιλιάς Κωνσταντίνος. Το πόσο καλά τα κατάφερε φαίνεται από το γεγονός ότι, αν δεν παρενέβαιναν οι προστάτιδες, οι Τούρκοι θα ξαναέφθαναν στην Αθήνα. Τελικά, η Ελλάδα δεν έχασε εδάφη, αλλά διαιώνισε (και) τον θεσμοθετημένο οικονομικό έλεγχο από τους «προστάτες» και υποχρεώθηκε να καταβάλλει μεγάλα ποσά αποζημίωσης στον Σουλτάνο.

Ο Εθνικός Διχασμός

Ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917) αφορά τη σύγκρουση μεταξύ του εκλεγμένου τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η άρνηση του βασιλιά να αποδεχτεί την επιλογή της εκλεγμένης κυβέρνησης να μπει στον πόλεμο με την πλευρά των μετέπειτα νικητών, δηλαδή των δυνάμεων της Αντάντ, εγκαινίασε μια περίοδο ανωμαλίας και αστάθειας, η οποία εν τέλει κατέληξε στη Μικρασιατική Καταστροφή.

Ιουλιανά – χούντα

Αφήνοντας κατά μέρος τις περιπέτειες της μοναρχίας (και της χώρας) κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, φτάνουμε στα πεπραγμένα του τελευταίου βασιλιά της χώρας, του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, που με δόξα και τιμή των media της χώρας κηδέψαμε την περασμένη Δευτέρα.

Χωρίς να έχει διδαχτεί τίποτε από την ιστορία των προγόνων του, ο νεαρός τότε βασιλιάς Κωνσταντίνος στις 15 Ιουλίου 1965 υποχρέωσε σε παραίτηση τον θριαμβευτή των εκλογών Γεώργιο Παπανδρέου.

Αιτία ήταν ότι ο Κωνσταντίνος (ενδεχομένως η μητέρα του Φρειδερίκη και… CIA) δεν επέτρεψε στον πρωθυπουργό Παπανδρέου να αναλάβει και το υπουργείο Άμυνας. Ο Παπανδρέου παραιτήθηκε, οι πρόθυμοι αποστάτες βρέθηκαν (πρωτοστατούντος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού) και σχημάτισαν την κυβέρνηση των ανδρικέλων/αποστατών, και η χώρα μπήκε σε μια νέα πορεία ανωμαλίας και αστάθειας, η οποία τελικά κατέληξε στο πραξικόπημα των… CIAmanταρχών την 21η Απριλίου του 1967.

Πώς κατέληξε αυτή η ιστορία, όλοι (θα πρέπει να) ενθυμούμεθα: με την τουρκική εισβολή και κατοχή μέχρι και σήμερα της μισής Κύπρου.

Συνοψίζοντας τη συνεισφορά των Γλύξμπουργκ θα πρέπει να τους χρεώσουμε τελικά τις δύο μείζονες καταστροφές στη νεότερη ελληνική ιστορία: τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγωδία της Κύπρου.

Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι για τον Εθνικό Διχασμό δεν φταίει μόνο ο Κωνσταντίνος (ο παππούς τού προσφάτως εκλιπόντα έτερου Κωνσταντίνου) ή ότι είναι άδικο να φορτωθεί (μόνος αυτός) ο τελευταίος βασιλιάς Κωνσταντίνος την κυπριακή τραγωδία.

Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, οι Γλύξμπουργκ κινήθηκαν εκτός του συνταγματικού τους πλαισίου, παίζοντας παιχνίδια σε βάρος των εκλεγμένων κυβερνήσεων για λογαριασμό ξένων (τελικά) δυνάμεων και συμφερόντων. Υπό αυτήν την έννοια, οι ευθύνες της δυναστείας για τα δεινά της χώρας είναι τεράστιες, χωρίς να λάβουμε υπόψη τη βαθιά αντιδημοκρατική της νοοτροπία και την υπόθαλψη του σφοδρού αντικομμουνισμού του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους, που οδήγησε στα αποσπάσματα και τα ξερονήσια εκατοντάδες χιλιάδες πατριώτες.

Τελικά το 1973 με ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα η χούντα κατήργησε τη μοναρχία, γεγονός που επιβεβαιώθηκε με ένα ακόμη δημοψήφισμα μετά την πτώση των συνταγματαρχών το 1974.

Κάπως έτσι, ξεμπερδέψαμε από τους Γλύξμπουργκ, όσο κι αν τα κανάλια επιμένουν, με αφορμή την κηδεία του τελευταίου Κωνσταντίνου, ακόμη να μας τους φέρνουν μπροστά στη μούρη μας…

Διαβάστε επίσης:

Επίθεση ΣΥΡΙΖΑ σε Μητσοτάκη: Τάζει καλύτερους μισθούς ο υπαίτιος για τη συρρίκνωση των εισοδημάτων

Ο Γλύξμπουργκ μας χρωστούσε, όχι εμείς σ’ αυτόν

Το Κέντρο ο στόχος του ΠΑΣΟΚ