Βίκτορ Λούστιγκ: Ο άνθρωπος που πούλησε τον πύργο του Άιφελ… δύο φορές! (photos/videos)

17:17 17/5/2024 - Πηγή: Το Ποντικι

Γεννήθηκε το 1890, στο χωριό Όστινε, της Αυστροουγγαρίας, μια περιοχή που τώρα πλέον ανήκει στην Τσεχία. Οι γονείς του ήταν φτωχοί αγρότες που αγωνίζονταν να επιβιώσουν, ζούσαν σε ένα θλιβερό πέτρινο σπίτι, και ο Βίκτορ από μικρή ηλικία άρχισε να εκδηλώνει παραβατική συμπεριφορά. Έφυγε από το σπίτι του, κι άρχισε πρώτα να κλέβει ψωμί για να ζήσει, μετά έκλεβε πορτοφόλια, αργότερα έκανε κάποιες μικρές διαρρήξεις, και στη συνέχεια έμαθε κάθε κόλπο της τράπουλας για να επιβιώσει.

Γρήγορα άρχισαν οι συλλήψεις,

και ο Βίκτορ φυλακίστηκε για μικρά διαστήματα. Στη φυλακή άρχισε να διαβάζει πολλά βιβλία, έμαθε να μιλά πέντε γλώσσες, και τελειοποίησε την τεχνική του στο χειρισμό της τράπουλας.

Στα 18 του βρέθηκε στη Βιέννη όπου γυρνούσε στα διάσημα καφέ, επιβιώνοντας παίζοντας και κλέβοντας στα χαρτιά. Τότε, υιοθέτησε τη συνήθεια να κυκλοφορεί πάντα καλοντυμένος και περιποιημένος, και να συστήνεται άλλοτε ως «κόμης» κι άλλοτε ως «βαρόνος».

Από τη Βιέννη έφτασε στο Λονδίνο, και αποσπούσε χρήματα με διάφορους τρόπους. Ο τρόπος του ήταν να εμπνέει «απόλυτη εμπιστοσύνη». Άλλοτε δανειζόμενος ποσά, άλλοτε παίζοντας χαρτιά κι άλλοτε παραποιώντας και παραχαράσσοντας έγγραφα (κι αργότερα χαρτονομίσματα).

Παραποιούσε και πουλούσε ιστορικά ντοκουμέντα που υποτίθεται ανήκαν σε διάσημων ανθρώπων, όπως «χειρόγραφα» της μαντάμ Μαρί Κιουρί, των αδελφών Ράιτ, και του Αβραάμ Λίνκολν.

Κάποτε πούλησε σε κάποιο γνωστό περιοδικό μια άγνωστη, «ανέκδοτη» νουβέλα του Μαρκ Τουέιν. Το περιοδικό τη δημοσίευσε, αλλά δέχτηκε τα νομικά πυρά και τις αποδοκιμασίες του Ιδρύματος Μαρκ Τουέιν, διότι η νουβέλα ήταν ψεύτικη. Όταν η διεύθυνση του περιοδικού κάλεσε τον Βίκτορ Λούστινγκ να δώσει εξηγήσεις, εκείνος υπερασπίστηκε τον εαυτό του τόσο πειστικά, ώστε κατάφερε να τους πουλήσει και ένα «ανέκδοτο» ποίημα του Ουόλτ Ουίτμαν που «έτυχε» να έχει μαζί του.

Ο Βίκτορ Λούστιγκ, αποφάσισε να ταξιδέψει για την Αμερική. Στο υπερατλαντικό ταξίδι, συστηνόταν ως «κόμης». Έπαιζε χαρτιά με τους πλούσιους επιβάτες, συστήθηκε ως θεατρικός παραγωγός, και έπεισε αρκετούς πλούσιους συνεπιβάτες του να επενδύσουν μεγάλα χρηματικά ποσά στα υποτιθέμενα θεατρικά έργα και μιούζικαλ που «ανέβαζε» στο Μπρόντγουεϊ. Ο Βίκτορ δεν αποβιβάστηκε στις ΗΠΑ, αλλά με το ίδιο πλοίο (και με άλλα) συνέχισε να κάνει τα ίδια υπερατλαντικά ταξίδια μαδώντας τους πλούσιους επιβάτες που ταξίδευαν στην Α’ θέση.

ΗΠΑ, ο Αλ Καπόνε, και το «rumanian box»

Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα υπερατλαντικά ταξίδια σταμάτησαν, και ο Βίκτορ Λούστιγκ αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αμερική.

Στην Αμερική άρχισε να ασχολείται με παραχάραξη νομίσματος, αλλά κυρίως ετικετών αλκοόλ που τον καιρό της ποτοαπαγόρευσης είχαν μεγάλο κέρδος.

Ο Βίκτορ Λούστιγκ, εμφανίστηκε στον Αλ Καπόνε και του ζήτησε 50.000 δολάρια για μια απάτη που έστηνε, υποσχόμενος ότι θα του επέστρεφε τα διπλά χρήματα σε δύο μήνες ακριβώς.

Συνεπής στο ραντεβού του, ο Βίκτορ, εμφανίστηκε περίλυπος στον Αλ Καπόνε δύο μήνες μετά, λέγοντας: «Κύριε Καπόνε, δυστυχώς το κόλπο δεν πήγε καθόλου καλά. Παρακαλώ δεχθείτε τα 50.000 δολάρια που σας οφείλω, και ειλικρινά λυπάμαι που δεν έχω να σας προσφέρω κάποιο κέρδος».

Ο Καπόνε εντυπωσιάστηκε από την «εντιμότητα» του Βίκτορ Λούστιγκ, και του πρόσφερε 5.000 δολάρια για τον ακέραιο χαρακτήρα του, αφού είχε φροντίσει να ξεπληρώσει το χρέος του απέναντί του, παρότι είχε ο ίδιος καταστραφεί.

Στην πραγματικότητα ο Λούστιγκ δεν είχε στήσει καμία απάτη. Ήθελε απλά να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αλ Καπόνε. Πήρε τα 50.000 δολάρια, τα έκρυψε σπίτι του, και δύο μήνες μετά τα επέστρεψε στον Καπόνε που εντυπωσιάστηκε από την καλή πίστη και τη «φερεγγυότητα» του Βίκτορ.

Την εποχή εκείνη δούλεψε την κομπίνα με το «ρουμάνικο κουτί», ένα ξύλινο κουτί με διάφορα γρανάζια, στο οποίο έβαζες ένα χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων κι αυτό χάρη στο μηχανισμό και στα χημικά που περιείχε, κατασκεύαζε σε 6 ώρες ένα άλλο δεύτερο χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων, απολύτως ασφαλές. Το κουτί το πούλησε τουλάχιστον σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις για ποσά που κυμαίνονταν από 20.000 έως 30.000 δολάρια.

Ο Λούστιγκ είχε πάρει ολοκαίνουργια 100δόλαρα από την τράπεζα, με συνεχόμενους αριθμούς. Έβαζε στο «κουτί» ένα από αυτά, κι άλλο ένα ίδιο τού οποίου είχε παραποιήσει το τελευταίο νούμερο ώστε ο αύξων αριθμός να είναι ακριβώς ίδιος. Περίμενε με το θύμα του 6 ώρες, κι όταν άνοιγε το κουτί εμφάνιζε και το δεύτερο χαρτονόμισμα. Η πιστοποίηση γνησιότητας γινόταν στην Τράπεζα, και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα διότι τα 100δόλαρα ήταν απολύτως γνήσια.

Την πρώτη φορά που το πούλησε, περίμενε να γίνει σκάνδαλο, αλλά δεν έγινε τίποτε. Το θύμα δεν τόλμησε να πάει καν στην Αστυνομία. Τη δεύτερη φορά το πούλησε σε έναν σερίφη του Τέξας, ο οποίος όμως κυνήγησε τον Βίκτορ και τον βρήκε στο Σικάγο. Ο Βίκτορ τον έπεισε ότι δεν είχε κάνει σωστά τη διαδικασία, και του έδωσε μερικές χιλιάδες κάλπικα δολάρια για τον κόπο του.

Πύργος του Άιφελ

Το 1925, ο Βίκτορ Λούστιγκ, ταξίδευε στο Παρίσι, όταν διάβασε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον «Πύργο του Άιφελ» που είχε κλείσει τα 35 του χρόνια και είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια φθοράς. Το άρθρο αναφερόταν στο τεράστιο κόστος συντήρησης του πύργου, αλλά και στο γεγονός ότι οι περισσότεροι κάτοικοι του Παρισιού, τον θεωρούσαν ένα «σιδερένιο έκτρωμα».

Τότε ο Βίκτορ Λούστιγκ συνέλαβε την ιδέα να πουλήσει τον ατσάλινο πύργο. Παραχάραξε τα επίσημα επιστολόχαρτα του γαλλικού κράτους, νοίκιασε δωμάτιο σ’ ένα από τα ακριβότερα ξενοδοχεία του Παρισιού, κι έστειλε επιστολές σε μερικούς από τους μεγαλύτερους εμπόρους μετάλλων της Γαλλίας, καλώντας τους σε μια απολύτως εμπιστευτική συνάντηση.

Στη συνάντηση, ο Βίκτορ Λούστιγκ, συστήθηκε σαν υψηλόβαθμος υπάλληλος του γαλλικού δημοσίου, και τους ανέφερε ότι λόγω των υπέρογκων δαπανών συντήρησης, η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να πουλήσει τον πύργο του Άιφελ, για σκραπ, σε όποιον θα έκανε τη μεγαλύτερη προσφορά.

credit: Wikipedia Commons

Το «deal» ήταν τεράστιο! Επρόκειτο για 160.000 τόνους μέταλλο (ατσάλι) άριστης ποιότητας, που θα απέδιδε μεγάλο κέρδος και ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική προβολή. Μόνον που η συνάντηση αυτή έπρεπε για διάφορους πολιτικούς λόγους να μείνει άκρως μυστική, και να μην διαρρεύσει τίποτε στον Τύπο, μέχρι να οριστικοποιηθεί η συμφωνία.

Ο Βίκτορ Λούστιγκ, είχε νοικιάσει μια λιμουζίνα και έκανε βόλτα τους εμπόρους γύρω από τον πύργο του Άιφελ, εξηγώντας όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες. Στην πραγματικότητα ο Βίκτορ δεν αναζητούσε έναν πλειοδότη, αλλά ένα «ψάρι» που θα τσιμπούσε το δόλωμα.

Τότε, ξεχώρισε έναν από τους εμπόρους που ήταν νεοφερμένος στο Παρίσι και ανυπομονούσε να διακριθεί στον τομέα του εμπορίου μετάλλων. Ήταν ο Αντρέ Πουασόν, ο οποίος ζήτησε ιδιαίτερη συνάντηση και σχεδόν «ικέτεψε» τον Βίκτορ για να πάρει τη δουλειά. Ο Βίκτορ τού εξήγησε ότι δεν είχε τα εχέγγυα για μια τόσο μεγάλη δουλειά, και τότε ο Πουασόν -πικαρισμένος- του πρόσφερε επιταγή 1,2 εκατομμύρια φράγκα (4,2 εκατομμύρια ευρώ) για να υπογράψουν τη σύμβαση. Τότε ο Βίκτορ έκανε την κίνηση ματ, ζητώντας του και «λάδωμα», αφού ο ίδιος υποτίθεται ήταν ένας υψηλά ιστάμενος, αλλά κακοπληρωμένος δημόσιος υπάλληλος. Ο Πουασόν, τότε πείστηκε απόλυτα για τη δουλειά, και πρόσφερε στον Βίκτορ, μια τσάντα με 70.000 φράγκα (300.000 ευρώ) μετρητά.

Υπόγραψαν το συμβόλαιο, και σε λίγη ώρα ο Βίκτορ Λούστιγκ ταξίδευε για τη Βιέννη. Τις επόμενες εβδομάδες περίμενε να ξεσπάσει το σκάνδαλο στις εφημερίδες, αλλά παραδόξως καμία εφημερίδα δεν έγραψε ποτέ τίποτε. Ο Πουασόν, όταν κατάλαβε ότι είχε εξαπατηθεί, ντράπηκε, και δεν πήγε στην Αστυνομία, για να μην εξευτελιστεί στα μάτια των ανταγωνιστών του.

Ο Βίκτορ Λούστιγκ, χαμογέλασε, και τότε σκέφτηκε ότι εφόσον το όλο εγχείρημα είχε παραμείνει κρυφό, θα μπορούσε να ξαναπουλήσει τον πύργο του Άιφελ. Έκανε το ίδιο κόλπο, καλώντας για διαπραγματεύσεις μια δεύτερη ομάδα διακεκριμένων Γάλλων εμπόρων μετάλλων, και βρήκε να «πουλήσει» τον πύργο του Άιφελ για δεύτερη φορά!

Τελικά, αναγκάστηκε να μην προχωρήσει διότι το μυστικό είχε στο μεταξύ διαρρεύσει και η γαλλική Αστυνομία τον αναζητούσε μανιωδώς.

credit: Wikipedia CommonsΤο τέλος

Μετά από αυτό, ο Βίκτορ Λούστιγκ, εγκατέλειψε εσπευσμένα το Παρίσι, και επέστρεψε στις ΗΠΑ. Πήγε και βρήκε τον Αλ Καπόνε, και του πρότεινε να χρηματοδοτήσει μια μεγάλων διαστάσεων απάτη παραχαράσσοντας χαρτονομίσματα εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Αλ Καπόνε δέχτηκε να βάλει τα κεφάλαια, και ο Βίκτορ θα έβαζε την τεχνογνωσία.

Τότε, κυκλοφόρησαν εκατοντάδες χιλιάδες πλαστά 100δόλαρα τα οποία ήταν τόσο τέλεια που ενσωματώθηκαν άνετα στην οικονομία των ΗΠΑ. Το ζήτημα αυτό, ενεργοποίησε τις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ, οι οποίες τελικά συνέλαβαν τον Βίκτορ, μετά από «κάρφωμα» μιας χολωμένης ερωμένης του.

Ο Βίκτορ που είχε φυλακιστεί παλαιότερα, αλλά είχε αποδράσει παριστάνοντας τον «καθαριστή παραθύρων», χρησιμοποιώντας ένα σκοινί που είχε φτιάξει από τα σεντόνια του, αυτή τη φορά καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης στο Αλκατράζ. Το νησί – φυλακή, που βρίσκεται στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Τελικά ο Βίκτορ Λούστιγκ έκατσε 14 χρόνια στη φυλακή, γιατί στο μεταξύ αρρώστησε και πέθανε.

Ο «κόμης» Βίκτορ Λούστιγκ, ο απατεώνας με τους «βελούδινους τρόπους», και τα χίλια ονόματα, ο αβρός εραστής, ο απίστευτος μαέστρος της απάτης, έμεινε στην ιστορία, ως ο «άνθρωπος που πούλησε τον πύργο του Άιφελ».

Δύο φορές…

credit: Wikipedia Commons

Διαβάστε επίσης:

Κρυπτονομίσματα: «Φτερά» έκαναν 25 εκατ. δολάρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα – Δύο αδέρφια «έσπασαν τον κώδικα» του Ethereum

Ο Ερντογάν επιτίθεται στην κοσμικότητα με τη μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί, λέει ερευνήτρια

Οι μπίζνες της οικογένειας Τραμπ στο Βελιγράδι – Μια «επένδυση» που «βγάζει γλώσσα» στην ιστορία