Βιβλίο: Μισό Παιδί

10:46 22/11/2021 - Πηγή: Το Ποντικι

Σύγχρονο μυθιστόρημα που επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην περιθωριακή ζωή, σε ακραία περιστατικά, που καταλήγουν να γίνονται ο καθρέφτης της κοινωνίας .

Ο συγγραφέας θίγει το ζήτημα της έμφυλης βίας ερευνώντας τις δραματικές συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει θέτοντας επίσης κι έναν έντονο προβληματισμό για το αν τελικά τα διεμφυλικά άτομα μπορούν να ενταχθούν στις υπάρχουσες κοινωνίες οι οποίες ζουν σε έναν σύγχρονο κόσμο με …προβιομηχανική νοοτροπία.

Παρά το ότι τα θέματα αυτά βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος στον δυτικό, τουλάχιστον, κόσμο σε μια

δημόσια συζήτηση από όπου δεν λείπουν οι υπερβολές, ο συγγραφέας προφυλάσσει την ιστορία του από τον δημόσιο συρμό, τις ευκολίες και παρεξηγήσεις που δημιουργούνται όταν τραγικές ιστορίες ταυτίζονται με  τάσεις της μόδας.  

Ο Κορτώ δείχνει να μένει παγερά αδιάφορος στη διαχείριση της έμφυλης βίας και του έμφυλου τραύματος μέσα από κινήματα και την ανελέητη κομματική εκμετάλλευση και ρηχότητα, πρακτικές που εκθέτουν βασανισμένες ψυχές στις βιτρίνες των ιδεολογικών σουπερμάρκετ που εμπορεύονται τις ευαισθησίες της μόδας και αντιμετωπίζουν ανθρώπινα δράματα σαν κερδοφόρο εμπόρευμα.

Η αλήθεια είναι πάντα πιο σκληρή από ότι περιμένει κανείς και οι σωτήρες, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, αποδεικνύονται οι απεχθέστεροι των εκμεταλλευτών. Πρώτο και καθοριστικό προτέρημα του βιβλίου είναι αυτό που αποφεύγει: την ιδεολογική – κινηματική προσέγγιση ενός σύγχρονου κοινωνικού ζητήματος που σχετίζεται με την ταυτότητα του φύλου. 

Το μυστήριο με το οποίο καταπιάνεται ο συγγραφέας είναι πολύπλοκο όσο περίπου κι ο λαβύρινθος πριν συναντήσει κανείς το Μινώταυρο – αν τον συναντήσει…  Σαν μυστήριο ψυχής, είναι ανοικτό σε πολλές εκδοχές και ερμηνείες.

Ο συγγραφέας μοιάζει να γνωρίζει τα κατατόπια του λαβυρίνθου αλλά όχι τον λαβύρινθο – εξ άλλου ποιος τον ξέρει; Τον έλκει το σκοτάδι, περπατά με άνεση έχοντας τα μάτια κλειστά, προσηλωμένα  στον έσω τραυματικό κόσμο, πάντα βέβαια με τον κίνδυνο να χάσει κάτι από εκείνες τις ρωγμές που φωτίζουν αιφνίδια τα σκοτάδια.

Ο δεκαεπτάχρονος Αντώνης Ράπτης, κατά τα αμερικανικά πρότυπα, μπούκαρε στην τάξη του σχολείου του και αιματοκύλισε το σύμπαν. Μετά έβαλε φωτιά στον εαυτό του. Ο χώρος που συντελείται το δράμα είναι ένα μικρό χωριό λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη.

Το περιστατικό πέρασε στην κοινή γνώμη με τα εύκολα, μέχρι σκληρότητας,  συμπεράσματα που ακολουθούν συνήθως τα δράματα και η αστυνομία έκλεισε την υπόθεση μιας και ο θύτης είχε φροντίσει να τους απαλλάξει από τον κόπο, αυτοπυρπολούμενος. Η ετυμηγορία της κοινής γνώμης είχε βγει, η υπόθεση είχε κλείσει κι έμεναν οι επιβιώσαντες να σηκώνουν το σταυρό του δράματος και της σιωπής. Εκτός από τους νεκρούς, είχαν να θάψουν και την αλήθεια μέσα τους.

Από την άλλη, ένας τύπος, ο Φίλιππος Σέξτος, πρώην μπάρμαν,  μεγαλωμένος σε ένα αστικό περιβάλλον, στο κέντρο της Αθήνας, σε μια οικογένεια γιατρών (αλκοολικών), ζωντοχήρος, με μια κόρη και μια αδελφή ψυχαναλύτρια, θα βρεθεί από προσωπικό ενδιαφέρον -με πρόσχημα την συγγραφή- στο ακριτικό χωριό για να ερευνήσει τις λεπτομέρειες της πολύκροτης υπόθεσης που άφησε πίσω της δώδεκα νεκρούς και δυο -στο πιο επώδυνο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου- νεκροζώντανους.

Τι όπλισε το χέρι του Αντώνη Ράπτη, ενός καλού παιδιού που μια μέρα μετατράπηκε σε ανθρωπόμορφο τέρας σκορπώντας το θάνατο; Την απάντηση αναλαμβάνει να την ανακαλύψει ο Σέξτος, δραττόμενος της ευκαιρίας να επαναπροσδιορίσει και την δική του ζωή μέσα από το ξένο δράμα. 

Το μυθιστόρημα στήνεται αριστοτεχνικά ως μια ιστορία μυστήριου με ζηλευτή μαεστρία. Ο συγγραφέας, το δίχως άλλο γνωρίζει το θέμα του, είναι καταιγιστικός με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, ακόμα κι όταν αυτό είναι πικρό και δεν αντέχεται. Περιγράφει το περιθώριο με αποκαλυπτική ευκρίνεια  (μαστροπούς, εμπόριο ναρκωτικών, κτηνώδη απανθρωπιά, τον βούρκο των ψυχισμών) και τον μάταιο αγώνα να ξεφύγεις, να ξετρυπώσεις από αυτό το λαγούμι στο φως. Ξέρει την σκοτεινιά των χαμένων ψυχών από την μέσα μεριά, με την κλειδωμένη απ’ έξω πόρτα.

Το βιβλίο ρέει αβίαστα πάρα τους εμβόλιμους ψυχολογισμούς της αδελφής του Σέξτου. Φωτίζει με αποκρουστική ακρίβεια την σκληρότητα του κόσμου που κινείται στο περιθώριο της ζωής, σαν να τους βαραίνει μια καταδίκη μίσους.

Ακόμα και το διαβρωτικό χιούμορ του συγγραφέα, αντί να σε λυτρώνει, σε βυθίζει περισσότερο στον δύσοσμο βούρκο της σκοτεινής πλευράς που καλύπτουμε με τα πλούσια  αρώματα της αδιαφορίας μας. Πρόκειται για ανθρώπινες περιπτώσεις που δεν εντάσσονται πουθενά. Μένουν για πάντα έξω, σπαρακτικά μοναχικές από τις ζωές τους να κοιτούν  λαίμαργα δίχως να βλέπουν. Πρόκειται για την μαύρη ορφάνια των σωμάτων που κτυπούν απεγνωσμένα την πόρτα της ζωής τους, μιας ζωής που πάντα απουσιάζει κυνηγημένη. 

Αύγουστος Κορτώ 

Μισό παιδί

σελ. 258

Εκδόσεις Πατάκη

Διαβάστε επίσης

Βιβλίο: Ο Τζίμης στην Κυψέλη

Βιβλίο: Η λογοτεχνία στα χαρακώματα – 5 + 1 εμβληματικά μυθιστορήματα για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Τα βιβλία που έγιναν σειρές και άφησαν εποχή! (Video)