Boyhood, του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

17:21 21/8/2014 - Πηγή: Culture Now

Η UIP παρουσιάζει στους κινηματογράφους από τις 11 Σεπτεμβρίου 2014 την ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Boyhood.

Μετά το Πριν τα Μεσάνυχτα (Before Midnight) ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μας φέρνει έναν πραγματικό κινηματογραφικό άθλο, έναν συγκινητικό, μαγικό, αληθινό ύμνο στη ζωή, μία ταινία – εγχείρημα που γύρισε μέσα σε... 12 χρόνια (2002-2013), συγκεντρώνοντας τους ίδιους, κάθε φορά, ηθοποιούς, μπροστά από την κάμερα, κερδίζοντας Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στην 64η Μπερλινάλε.

Με μια διάχυτη αισιοδοξία παρακολουθούμε τον

μικρό Μέισον και την οικογένειά του να ζουν τη ζωή τους, να μεγαλώνουν, να αλλάζουν κι όλα αυτά παράλληλα με την ιστορία της Αμερικής που μεγαλώνει... Boyhood…Η πιο ωραία ειπωμένη ιστορία ενηλικίωσης που γνώρισε ποτέ το σινεμά μάς κάνει να αναπολούμε τη δική μας παιδική ηλικία, αλλά και να προβληματιζόμαστε με απλότητα, χιούμορ και ευαισθησία για το νόημα της ζωής, τη συντροφικότητα, τον χρόνο που περνάει γρήγορα μέσα από εικόνες, καθημερινότητες, μικρές και μεγάλες στιγμές γεμάτες φυσικότητα, ανθρωπιά, τρυφερότητα, αλήθεια.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ταξίδι, «επικό» και προσωπικό συνάμα, που ξεκινά και «διαπερνά» τα παιδικά χρόνια του πρωταγωνιστή, Μέισον, στη διάρκεια μιας δωδεκαετίας, μέχρι, δηλαδή την ενηλικίωσή του, οπότε και διαγράφει πλέον τη δική του πορεία, απεικονίζοντας τις αλλαγές που βιώνει μια σύγχρονη οικογένεια (γάμους, διαζύγια, καλές / κακές στιγμές) αλλά και το ίδιο το πέρασμα του χρόνου. «Είναι μια δουλειά για το φυσικό πέρασμα του χρόνου και για το πώς αυτό μας συνθλίβει όλους».

Οι ταινίες πάντα έχουν να κάνουν με το χρόνο. Αυτός είναι και ο λόγος που το σινεμά προσπαθεί να απαθανατίσει στιγμές σαν να θέλει να τις παγώσει ώστε να μπορούμε να επιστρέφουμε σε αυτές όταν θα είναι παρελθόν. Υπό αυτό το πρίσμα γυρίζονται οι ταινίες, μέσα σε κάποιες βδομάδες ή, το πολύ μήνες. Όχι, όμως, ο Λινκλέιτερ που ήθελε να καταγράψει τις απλές, καθημερινές στιγμές (και τις ανεπαίσθητες αλλαγές που καθένας μας βιώνει) με τρόπο ρεαλιστικό, αφήνοντας, ουσιαστικά, το χρόνο να κρατά το πηδάλιο της ζωής κι εκείνος ως θεατής να αποτυπώνει στιγμές και πορείες. Έτσι, κάθε χρόνο συγκεντρώνονταν όλοι οι συντελεστές (με την πολύτιμη βοήθεια της IFC Films) για 3-4 μέρες και κατέγραφαν υλικό, με βάση τη δεδομένη συγκυρία ζωής του πρωταγωνιστή.

Τα 2002 που ξεκίνησε η παραγωγή της ταινίας ο Λινκλέιτερ είχε ήδη αρχίσει να κάνει αίσθηση ως σκηνοθέτης μετά την ταινία BEFORE SUNRISE. Κατά τη διάρκεια της ταινίας η καριέρα του ακολούθησε τάχιστα ανοδική πορεία με ταινίες όπως SCHOOL OF ROCK, BERNIE, BEFORE SUNSEΤ, BEFORE MIDNIGHT (ολοκληρώνοντας με τις 2 τελευταίες την BEFORE τριλογία του, όπου και πάλι ο χρόνος έπαιζε πρωταρχικό ρόλο).

Και ποια ήταν η πρώτη ανησυχία του σκηνοθέτη; Να βρει ένα αγόρι που να μπορεί να «δεσμευτεί» για 12 χρόνια, ώστε να αποτυπώσει στην κάμερα το πέρασμα του χρόνου επάνω στο ίδιο πρόσωπο που μεγαλώνει αληθινά και μεταμορφώνεται εξωτερικά κι εσωτερικά, ενώ οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης θα είχε αφηγηθεί την ιστορία με τουλάχιστον τρεις νεαρούς ηθοποιούς στον ίδιο ρόλο. Και το βρήκε στο πρόσωπο του Έλαρ Κολτρέιν, ο οποίος εξαρχής του έβγαζε κάτι καλλιτεχνικό, ακόμα και ως παιδάκι, πιθανώς και λόγω του γεγονότος πως οι γονείς του ήταν καλλιτέχνες. Σχολιάζει ο πρωταγωνιστής «Τα δώδεκα χρόνια ήταν διπλάσια της ηλικίας μου, όταν ξεκινήσαμε. Και τώρα ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ τα επόμενα 12 χρόνια μου, πόσο μάλλον τότε. Αρκετά χρόνια μετά άρχισα να κατανοώ τι γίνεται και τι γυρίζαμε». Έτσι, ο Έλαρ βρέθηκε με μια δεύτερη οικογένεια, εκείνη των συντελεστών της ταινίας.

Για το ρόλο της αδερφής του πρωταγωνιστή, η επιλογή ήταν εύκολη, καθώς η 9χρονη τότε κόρη του σκηνοθέτη είχε εκφράσει την επιθυμία της να παίξει στην ταινία. Στην πορεία η μικρή απέκτησε κλίση στα εικαστικά και ήθελε να αποδεσμευτεί, αλλά η καλλιτεχνική της φλέβα τη συγκράτησε και ολοκλήρωσε το εγχείρημα. Τα δύο παιδιά έχουν παραμείνει πολύ καλοί φίλοι, καθώς η ταινία αυτή τους έκανε να μοιραστούν συναισθήματα και εμπειρίες μοναδικές.

Στο ρόλο της μαμάς βρίσκουμε τη (μαμά και στην πραγματικότητα) Πατρίσια Αρκέτ, υποψήφια τρεις φορές για Χρυσή Σφαίρα για την τηλεοπτική σειρά Medium. Αρχικά η Αρκέτ πέρασε μέρες με τα παιδιά ώστε να γνωριστούν και να αποκτήσουν οικειότητα και μετά όλα πήραν το δρόμο της.

Ο συνεργάτης χρόνων του Λινλέιτερ, Ίθαν Χοκ έχει το ρόλο του πατέρα και ξέρει από εμπειρία πώς είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά μετά από το διαζύγιο των δικών τους, καθώς και ο ίδιος είναι παιδί χωρισμένων γονιών, ενώ κατά τη διάρκεια της ταινίας χώρισε κι εκείνος, έχοντας παιδιά. Σχολιάζει ο ηθοποιός για το χαρακτήρα του «Πρόκειται για έναν ανώριμο, αρχικά, χαρακτήρα, που δεν είναι έτοιμος να γίνει γονιός κι ο οποίος αναγκάζεται να ωριμάσει, αποφασίζοντας να συμμετέχει ενεργά στη ζωή των παιδιών του, θυσιάζοντας τα όνειρά του.

Έτσι αποκτά μια συμβατική δουλειά, μολονότι πάντα διατηρούσε κάτι καλλιτεχνικό μέσα του.»

Η όλη διαδικασία έμοιαζε με ετήσιο reunion μιας ομάδας που σταδιακά μεγάλωνε φτάνοντας τελικά στα 400 άτομα. Η πρώτη φορά που είδαν την ταινία ήταν έντονα συγκινητική ιδίως για τα παιδιά που την είδαν, επίτηδες, μόνα τους. «Ήταν κάτι πολύ έντονο, καθώς έβλεπα πτυχές του εαυτού μου που δεν θα έβλεπα σε άλλη περίπτωση. Είναι κάτι πολύ προσωπικό για μένα, αλλά έχει παγκόσμια απήχηση καθώς πιάνει κάτι που όλοι μας ξεχνάμε : το ότι πρέπει να εκτιμάμε τις στιγμές γι’ αυτό που είναι.» σχολιάζει ο Έλαρ.

Η πιο συγκινητική στιγμή για το σκηνοθέτη ήταν το γύρισμα της τελευταίας σκηνής, όπου ο Μέισον, αρχίζει την νέα πορεία ζωής του. Το πού θα πάει, άγνωστο. Άπειρες οι επιλογές. Τουλάχιστον ξέρουμε πώς βρέθηκε εκεί. «Θυμάμαι να στέκομαι και ο ήλιος να δύει, κι υπήρχε τρομερή ενέργεια. Ήταν το τελευταίο γύρισμα μιας 12ετούς εμπειρίας και το συναίσθημα είναι απερίγραπτο. Δεν γίνεται να επαναληφθεί κάτι ανάλογο.» σημειώνει ο σκηνοθέτης.

Πρωταγωνιστούν: Ίθαν Χοκ, Πατρίσια Αρκέτ, Έλαρ Κόλτρέιν, Λόρελαϊ Λινκλέιτερ
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Διάρκεια: 165’