Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου

12:43 3/7/2013 - Πηγή: Culture Now

Το Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, που παίχθηκε το φθινόπωρο στο Θέατρο Πορεία από τη θεατρική ομάδα Angelus Novus και απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές, επανέρχεται για μία παράσταση, το Σάββατο 6 Ιουλίου 2013, στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Ζωγράφου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πειραματικών Θιάσων - “Θέατρο με άλλη ματιά”, που οργανώνεται από το Ν.Π.Δ.Δ. Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Ζωγράφου και την Ένωση Μη Κερδοσκοπικών Θιάσων (ΕΜΚΕΘΙ).

Ο

παθιασμένος μονόλογος, «όπερα χωρίς μουσική», αλλά και ποιητικό δοκίμιο πάνω στον έρωτα, που είναι το Insenso, ήδη απ’ τον τίτλο του δηλώνει αυτή την παραφορά σώματος και αισθήσεων, λογικού και λόγου, που το χαρακτηρίζει. Η λέξη είναι επινοημένη από το γαλλικό insensé (άφρων, παράφρων, παράλογος, παράδοξος) και παραπέμπει στην πηγή έμπνευσης του συγγραφέα, στην ταινία του Λουκίνο Βισκόντι Senso (αίσθηση).

Κατά τα τέλη της αυστριακής κατοχής της Ιταλίας (1860) και ενώ κορυφώνεται το αντιστασιακό κίνημα στη Βενετία, η Κόμισσα Λίβια Σερπιέρι ερωτεύεται τον υπαξιωματικό του αυστριακού στρατού, Φράντς Μάλερ. Τυφλωμένη από την απελπισία όταν την εγκαταλείπει, τον καταδίδει ως λιποτάκτη. Εκείνος συλλαμβάνεται αμέσως και εκτελείται.

Στο Insenso, η κόμισα συνεχίζει να ζει. Διασχίζει τους αιώνες, μη μπορώντας να πεθάνει, απελπισμένη, όχι γιατί πρόδωσε τον εραστή της, αλλά γιατί δεν τον σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια, πράξη με την οποία, όπως πιστεύει, θα της ανήκε ολοκληρωτικά. Στην προσπάθειά της να τον ιδιοποιηθεί, καταλήγει να ταυτιστεί μαζί του. Όπως αναφέρει η Δήμητρα Κονδυλάκη στο επίμετρο του έργου: «η Λίβια Σερπιέρι βυθίζεται στο ακρότατο σημείο του ανθρώπου για να περάσει στην άλλη όχθη. Εκεί όπου το δύο γίνεται ένα, εκεί όπου ακόμη και τα ίδια τα φύλα υποχωρούν, εκεί όπου δεν υπάρχει άρρεν και θήλυ. Υπάρχει Ανδρόγυνο.»

Ακολουθώντας αυτή την σύγχυση ταυτοτήτων που υπάρχει στο κείμενο, καθώς και την υπόδειξη του ίδιου του συγγραφέα ότι «τον ρόλο της κόμισσας Λίβιας Σερπιέρι θα μπορούσε, ίσως και θα έπρεπε να επιδιωχθεί, να τον υποδυθεί και ο Φραντς Μάλερ», η σκηνοθεσία αναθέτει αυτόν τον μονόλογο σ’ έναν νεαρό άνδρα ηθοποιό (Αναστάσης Δ. Ροϊλός) και τον τοποθετεί σ’ έναν απροσδιόριστο γυμνό σκηνικό χώρο, βυθισμένο στη νύχτα των αιώνων μοναξιάς της κόμισσας, στη νύχτα των σωμάτων. Ταυτόχρονα επιχειρείται μια σύζευξη: αυτή ενός λόγου ποιητικού και άκρως απαιτητικού και μιας εξαντλητικής σχεδόν επιτόπιας κινησιολογίας, μιας ολοκληρωτικής σωματικής δέσμευσης εκ μέρους του ερμηνευτή.

Ταυτότητα της παράστασης Insenso

Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης

Κοστούμι-φωτισμοί: Έλενα Κώτση με τη βοήθεια του Απόστολου Αποστολίδη

Επιμέλεια κίνησης: όλη η ομάδα με τη βοήθεια της Ελίζας Γκιλιοπούλου

Μακιγιάζ: Μελίνα Γλαντζή

Βίντεο: Κώστας Καρύδας

Κατασκευή κοστουμιού: Φούλη Βουτσά

Ερμηνεία: Αναστάσης Δ. Ροϊλός