Αντώνης Κουτρουμπής: Σκέψεις γύρω από τη παράσταση, Δεν με χωρά ο τόπος - Μήδεια

13:49 10/1/2014 - Πηγή: Culture Now

Το έργο του Ευρυπίδη η «Μήδεια» είναι για μένα ένας διαρκής πόλος έλξης τα τελευταία χρόνια για τα ερωτήματα που θέτει και τη διαχρονικότητά του.

Για μία ομάδα όπως η Πλεύσις που κάνει ένα είδος «επινοητικού σωματικού θεάτρου» χωρίς την εκφορά θεατρικού κειμένου ήταν πρόκληση να στήσω μία παράσταση που να εμπνέεται από την πλοκή του μύθου και να αποδίδεται με την κίνηση των σωμάτων των ερμηνευτών.

Ως προς τη σύλληψη δύο βασικά ερωτήματα επικρατούσαν στις σκέψεις

μου.

Ένα έργο που στηρίζεται κατά βάση σε ένα εμβληματικό θεατρικό κείμενο πώς μπορεί να αποδοθεί μόνο με την κίνηση των ερμηνευτών αποφεύγοντας μία επεξηγηματική γλώσσα παρουσίασης;

Ποιος θα είναι ο χώρος πραγματικά και συμβολικά που θα υποδεχθεί αυτή την αφήγηση;

Διαμορφώθηκε λοιπόν ένας σκηνικός ιστός με τίτλο “Δε με χωρά ο τόπος” και με βασικά συστατικά του:

Αφενός τις σκέψεις και τα συναισθήματα των τριών βασικών προσώπων της τραγωδίας,

της Μήδειας, του Ιάσονα και της Γλαύκης και αφετέρου μία μακρόστενη κινητή πλατφόρμα πάνω στην οποία θα ξεδιπλωθεί η αφήγηση της ιστορίας. Μια τοποθέτηση σκηνική και ταυτόχρονα αλληγορική, η οποία θα αιχμαλωτίζει το ζωτικό χώρο των τριών χαρακτήρων και θα χαρτογραφεί το ταξίδι των διαπραγματεύσεών τους.

Στη σκηνική σύνθεση που γεννήθηκε τα τραγικά ερωτήματα του Ευριπίδη επανέρχονται αμείλικτα.

Μπορούν άραγε οι τρεις χαρακτήρες να ξεφύγουν από τη Μοίρα τους;

Ο υπολογιστής και κατακτητικός Ιάσονας θα μπορέσει να αποκτήσει τη ζωή που θέλει;

Η Μήδεια θα δεχθεί την απόρριψη και τη νέα σχέση του Ιάσονα με την Γλαύκη;

Η Γλαύκη θα έχει εν τέλει αυτό που θέλει ή θα είναι το θύμα της διαμάχης;

Κατά πόσο οι ενέργειές τους μπορούν να έχουν ένα άλλο τέλος, μια άλλη κατάληξη;

Ο έρωτας, συγγενής με τη βαρβαρότητα, το σκοτάδι και το θάνατο, μπορεί άραγε να εξευγενιστεί ή διαρκώς θα ξεφεύγει απ' τους μαθηματικούς υπολογισμούς και μόνο την έκρηξη θα επιζητεί; Ο έρωτας μπορεί να συνυπάρξει με την τάξη ή μόνο στο χάος βυθίζεται παρασύροντας βίαια πρόσωπα και καταστάσεις;

Σκιαγραφώντας τα πρόσωπα του έργου θα έλεγα:

Ο Ιάσονας κινεί τη δράση και κατά συνέπεια την αφήγηση. Είναι αυτός ο οποίος παίρνει τις αποφάσεις. Ταξιδεύει, συναντά τις ηρωίδες του έργου, διαμορφώνει μία νέα πραγματικότητα κάθε φορά, αλλά, παρόλα αυτά παραμένει “ακίνητος” συναισθηματικά.

Η Μήδεια είναι η προσωποποίηση του συναισθήματος. Ερωτεύεται, πάσχει, μισεί, ραδιουργεί, εκδικείται.

Η Γλαύκη κουβαλά τη νεότητα, την ορμή αλλά και την πρόθεση να γευτεί, να αποκτήσει χωρίς να αντιλαμβάνεται το κόστος των πράξεων της.

Η παράσταση «Δε με χωρά ο τόπος – Μήδεια», από την ομάδα Πλεύσις παρουσιάζεται στον Χώρο Τέχνης 14η Μέρα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ