Χάρι Λάνγκντον και Παϊζά του Ροσελίνι στο Σχολείο του Σινεμά

15:52 8/12/2016 - Πηγή: Culture Now

Το Σχολείο του Σινεμά μας προσκαλεί το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Δεκεμβρίου 2016 να παρακολουθήσουμε δύο ταινίες με τον Χάρι Λάνγκτον (Tramp, Tramp, Tramp και The Strong Man), καθώς και την ταινία Παϊζά (Αυτοί που έμειναν ζωντανοί, 1946) του Ρομπέρτο Ροσελίνι.

Tramp, Tramp, Tramp (1926) σε σκηνοθεσία Χάρι Έντουαρντς
The Strong Man (1926) σε σκηνοθεσία Φρανκ Κάπρα

Τις ταινίες θα προλογίσει ο μαθητής του Σχολείου του Σινεμά Βασίλης Φράγκος ο οποίος επιμελήθηκε και τον υποτιτλισμό στα ελληνικά.

Ο

Χάρι Λάνγκντον [Harry Langdon (1884-1944)] ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους κωμικούς του σλάπστικ, αν και θα μπορούσε να είναι κι ένας ιδε­ώδης κλόουν του τσίρκου. Με πείρα στο μιούζικ χολ και το βοντβίλ, άρχισε στη δεκαετία του ’10 να παίζει σε μικρές ταινίες του Μακ Σένετ, αλλά γρήγορα κι αυ­τός αυτονομήθηκε, αναπτύσσοντας σταδιακά τον χαρακτηριστικό του τύπο. Ο Λάνγκτον, με το τεράστιο, ολοστρόγγυλο, απλοϊκό πρόσωπο του, ήταν ο τύπος του αιώνιου κι αδέξιου «παρθένου εφήβου», πάντα ντροπαλού με τις γυναίκες. Περπατούσε σαν μωρό, με τη μελαγχολία του πιερότου στο βλέμμα του και μια τούφα μαλλιά σαν του Ναπολέοντα στο μέτωπο, κάνοντας αδιάκοπα γκάφες α­πό αδεξιότητα. Παρότι διεγείρει κατά κάποιο τρόπο το μητρικό ένστικτο των γυ­ναικών, εκείνος τις κοιτάζει με έκπληκτη αθωότητα, τρώει γλυκά όταν τον φιλούν, γαργαλιέται από τα χάδια τους, αμύνεται με ξύλινο σπαθί όταν τον πλη­σιάζουν με ερωτική διάθεση, σχεδιάζει να σκοτώσει την υποψήφια σύζυγο του για να αποφύγει την πρώτη νύχτα του γάμου. Ο χαρακτήρας του εραστή-παιδιού που ανέπτυξε, αποτέλεσε το πρότυπο για τη σύλληψη, αρκετά χρόνια αργότερα, ενός παρόμοιου τύπου από τον Τζέρι Λιούις.

Οι καλύτερες στιγμές του Λάνγκντον οφείλονται στη συνεργασία του με το σκηνοθέτη Φρανκ Κάπρα· μια συνεργασία που, δυστυχώς, ο κωμικός δεν την εκτίμησε όσο έπρεπε, κι από δική του πρωτοβουλία τη διέκοψε πρόωρα. Ω­ στόσο, οι τρεις ταινίες που προέκυψαν από αυτήν, θεωρούνται αριστουργήμα­ τα του είδους. Στο Αλήτης, αλήτης, αλήτης (1926) (εδώ ο Κάπρα ήταν μόνο σε­ναριογράφος), προσπαθεί να κερδίσει ένα διαγωνισμό πεζοπορίας για την α­γάπη μιας κοπέλας. Στον Αθλητή (1926), είναι ένας δειλός ανθρωπάκος που στέλνει ερωτικά γράμματα με περιστέρια σε μια άγνωστη γυναίκα. Στο Μα­κριά παντελόνια (1927), είναι ένας αγαθός επαρχιώτης που μπλέκεται στον ι­στό μιας εχθρικής μεγαλούπολης και επιστρέφει άρον άρον στη μικρή επαρ­χιακή πόλη και το κορίτσι του.

Ο Λάνγκντον ήταν ένας πραγματικός δεξιοτέχνης του αυτοσχεδιασμού και των αναποφασίστων κινήσεων, και πραγματικά αμίμητος όταν πάλευε με τον άνεμο προσπαθώ­ντας να στρίψει τη γωνιά του δρόμου σαν μωρό που μόλις έμα­θε να περπατά, τραβώντας με τα δυο του χέρια το καπέλο πάνω στ’ αφτιά του. Ήταν, όμως, ένα α­κόμα απ’ τα πολλά θύματα της ε­ξέλιξης. Ο ερχομός του ήχου κα­τέστρεψε τελείως την καριέρα του, στερώντας του όλη την πλα­ στική του δύναμη. Έσβησε γρή­γορα και πέθανε σχετικά νέος, ξεχασμένος από όλους.

Πηγή: Η Ιστορία του Στάθη Βαλούκου, Εκδόσεις Αιγόκερως

Παϊζά (Αυτοί που έμειναν ζωντανοί, 1946) του Ρομπέρτο Ροσελίνι

Μετά το «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» που εγκαινιάζει το κίνημα του ιταλικού νεορεαλισμού και γνωρίζει διεθνή επιτυχία, ο Ροσελίνι ένα χρόνο αργότερα θα γυρίσει τη δεύτερη ταινία της «τριλογίας του πολέμου», την Παϊζά, μια σπονδυλωτή ταινία που αποτελείται από έξι διαφορετικά επεισόδια, σε έξι διαφορετικές περιοχές της Ιταλίας αμέσως μετά την απελευθέρωση. Συνεχίζοντας πάνω στην προβληματική της άμεσης καταγραφής του κατεστραμμένου μεταπολεμικού τοπίου της Ιταλίας, σε πραγματικούς χώρους και με μη-επαγγελματίες ηθοποιούς, η ταινία καταγράφει την μάχη των παρτιζάνων ενάντια στους γερμανούς για την κατάληψη της Φλωρεντίας, αλλά και μια σειρά επεισόδια που αναδεικνύουν την ανατροπή των κοινωνικών συμβάσεων στις συνθήκες του πολέμου.