Δέησις: Έκθεση της Δήμητρας Ξενάκη στην Myrό Gallery

12:36 8/2/2016 - Πηγή: Culture Now

Η Myrό Gallery έχει την τιμή να παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της ζωγράφου Δήμητρας Ξενάκη στην Θεσσαλονίκη, υπό τον τίτλο “Δέησις” και σας προσκαλεί στα εγκαίνια της που θα λάβουν χώρα την Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016 στις οκτώ το βράδυ (20.00), στην Κεντρική Αίθουσα της Myrό Gallery. Την έκθεση επιμελείται ο Πάρης Καπράλος.

Το έργο της της Δήμητρας Ξενάκη συνολικά είναι κατά

κύριο λόγο ανθρωποκεντρικό. Ωστόσο τα θέματα που κατακυριαρχούν στα έργα της σειράς που παρουσιάζεται στην έκθεση “Δέησις” στην Κεντρική Αίθουσα της Myrό Gallery ξεφεύγουν αποό την απλή αποτύπωση του ανθρώπινου στίγματος ή των ιδιαιτεροτήτων της προσωπικότητας, προς βαθύτερες υπαρξιακές ατροπούς. Φορμαλιστικά τα έργα προσδίδουνν στο κοσμογονικό άγχος της ύπαρξης μια ξεχωριστή υπόσταση. Με επίκεντρο το υπαρξιακό βάρος που φέρει ο άνθρωπος εξαιτίας της επίγνωσης της θνητότητας του, η ζωγραφική της πάλλεται ανάμεσα στις ρευστές λαζούρες, το βίαιο dripping και τα λεπτά πλασίματα, ενώ μια ιδιαίτερη τεχνική που αξιοποιεί με βάση το ίχνος που αφήνει το τούλι, δημιουργεί εξογκώματα που αιχμαλωτίζουν το φως, το οποίο η καλλιτέχνις χειρίζεται με μαεστρία.

Σε statement για την σειρά η καλλιτέχνις σημειώνει μεταξύ άλλων: “Η παρούσα θεματική, απόρροια ενός μακρινού ταξιδιού μέσα σε εσωτερικές διεργασίες και στην ασκητική προσήλωση στην πνευματικότητα, κρύβει και αποκαλύπτει το εσώτερο φως... Αυτό που όλοι έχουμε και όλοι απολύουμε, αυτό που διψούμε και μας καταλύει ταυτόχρονα. Ο Βάκχος και ο Απόλλων του Νίτσε, που δεν κρύβονται και αντιπαλεύουν μόνο μέσα στον καλλιτέχνη, αλλά και μέσα σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος, στην ουσία του είναι ον πρωτίστως δημιουργικό. Και δημιουργεί, όπως υπογραμμίζει και ο Ισπανός ανθρωπιστής φιλόσοφος Miguel de Unamouno, για να αφήσει το στίγμα του στην αιωνιότητα, καθώς το μεγαλύτερο βάρος που φύσιν φέρει το ανθρώπινο ον είναι η επίγνωση της θνητότητάς του... Και αυτό είναι μία απ' τις εκδοχές της τραγικότητας της ύπαρξης. Το υποσυνείδητο άγχος που γεννά αυτή η επίγνωση, αποβαίνει γεννεσιουργό. Ο έρωτας και ο θάνατος μοιάζουν σαν το δίπολο που σχηματίζει εναν άξονα, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα και κτίζουν τις δομές του κοσμικού χώρου. Μέσα σε όλο αυτό το πλέγμα η έννοια της ματαιότητας, που τόσο ευλογα ενσκήπτει ενώπιον της προσωρινότητας της ύλης και της φθοράς της λόγω της υποβάθμισης της ενέργειας, μοιαζει να καταλύεται και να αποκτά μια άλλη υπόσταση. Δημιουργώ, ακριβώς επειδή είμαι φθαρτός και πεπερασμένος. Και επίσης δημιουργώ γιατί τότε νιώθω ότι ξεπερνώ τα ανθρώπινα όρια μου και επιστρέφω στις απαρχές... Στις απαρχές που δεν είναι άλλες απο την θεία φύση μου, η οποία είναι τέλεια, παντογνώστης, άφθαρτη και άχρονη. [...] Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πνευματικών αναζητήσεων αναδύονται τα έργα της παρούσας θεματικής, τα “κοσμογονικά”, όπως την ονομάζω, που ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, ανάμεσα στο ρεαλιστικό, το ονειρικό και το μεταφυσικό... Αν θα μπορούσα να δώσω έναν ορισμό, με βάση την εικαστική ορολογία, που να περιγράφει το έργο μου, θα το ονόμαζα ονειρικό ή μεταφυσικό ρεαλισμό. Το φως παύει να έχει την πραγματική του διάσταση και υλικότητα, διασπάται και αποκτά εξω-πραγματικές, υπερ-φυσικές, ή μάλλον, καλύτερα, μεταφυσικές διαστάσεις. Υπερβαίνει το εδώ και τώρα, το προσωρινό και το πεπερασμένο και μεταβαίνει στο Eίναι. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτεται ή συγκαλύπτεται, ή πιο σωστά, κρύβεται και φανερώνεται. Και αυτό ακριβώς το φως, το τόσο ιδιαίτερο, χαρακτηρίζει το έργο μου, είτε πρόκειται για πορτρέτα, είτε για “εσωτερικά πορτρέτα”, όπως θα περιέγραφα τα έργα αυτής της θεματικής. Μοιάζει να δίνει υπόσταση στα πάντα, μέσω της απουσίας του. Η μορφολογία ακολουθεί, παλλόμενη ανάμεσα στις ρευστές λαζούρες, το βίαιο dripping και τα λεπτά πλασίματα , ενώ μια ιδιαίτερη τεχνική που χρησιμοποιώ με βάση το ίχνος που αφήνει το τούλι, δημιουργεί εξογκώματα που αιχμαλωτίζουν το φως, υπερτονίζοντάς το. Οι μορφές ικετεύουν, αναδιπλώνονται, κουρνιάζουν, σφαδάζουν, διψούν να γευτούν αυτό το εσώτερο φως, αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν να καταλύονται από αυτό”.

Σύντομο βιογραφικό

Η Δήμητρα Ξενάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην συνέχεια σπούδασε Καλές Τέχνες στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και δράσεις, στην Ελλάδα και την Κύπρο, μεταξύ άλλων στην 8η Μπιενάλε των φοιτητών Σχολών Καλών Τεχνών της Ελλάδας που έγινε στο ίδρυμα Θεοχαράκη το 2014, ενώ το 2015 επελέγη έργο της “Ικεσία”, από την Μπιενάλε της Φλωρεντίας. Έχει τιμηθεί με τρεις τιμητικούς τίτλους για το έργο της ενώ το 2013 κέρδισε το βραβείο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός για το πορτρέτο της “Φοίβης”. Σαν καλλιτέχνης μελετά τη σχέση μεταξύ της ζωγραφικής και του θεάτρου αλλά και μεταξύ των άλλων τεχνών (ποίηση, μουσική), τόσο θεωρητικά, μέσω της συγγραφής διαφόρων μελετών, όσο και πρακτικά, μέσα από την εκπόνηση διάφορων projects, σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες. Ζει και εργάζεται στην Φλώρινα, συνεισφέροντας πολιτιστικά στον τόπο, ενώ είναι υπεύθυνη του παιδικού τμήματος του θεατρικού εργαστηρίου της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας.