Φωτεινή Μπαξεβάνη: Η εποχή του κυνηγιού μιλά για την επινόηση της ταυτότητας μπροστά στη βαθιά κρίση

12:57 14/5/2015 - Πηγή: Culture Now

Ηθοποιός με περγαμηνές στο δράμα και την κωμωδία, όσο και μουσικός, η Φωτεινή Μπαξεβάνη συμμετέχει αυτόν τον καιρό στο νέο θεατρικό έργο «Εποχή του κυνηγιού» το οποίο μας συστήνει, μέσα από την ηρωίδα που καλείται να ερμηνεύσει. Επιπλέον, κάνει λόγο για την σημερινή κατάσταση στο ελληνικό θέατρο και αποκαλύπτει τα σχέδιά της για το άμεσο μέλλον.

Συνέντευξη

Αναστασία Ρίζου

CutureNow: κ. Μπαξεβάνη, ένα ελληνικό έργο, «Η εποχή του κυνηγιού», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο «Ιλίσια». Πώς θα το συστήνατε στο θεατή με λίγα λόγια ώστε να ξέρει τι περίπου θα παρακολουθήσει;

Φωτεινή Μπαξεβάνη: Είναι μία τρυφερή μαύρη κωμωδία για την ιστορία μιας γυναίκας στην Ελλάδα της κρίσης, του σήμερα, που έχει χάσει τα πάντα, περιουσία, κοινωνική ζωή, τον ίδιο της τον εαυτό και προσπαθεί να ξαναβάλει σε τάξη τη ζωή της. Την βρίσκουμε στην στιγμή της απομόνωσης της και την ζούμε στην προσπάθειά της να ξαναβγεί στο κόσμο. Έχει ένα αισιόδοξο μήνυμα κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για τον θεατή στις μέρες μας που ζει ο ίδιος ή ο περίγυρος του τέτοιες καταστάσεις.

C. N.: Η ηρωίδα που ενσαρκώνετε, αποκτά μία φίλη-αποκύημα φαντασίας, ώστε να αντιμετωπίσει την σκληρότητα της ζωής της. Πώς θα λέγατε ότι αυτό αντικατοπτρίζει την ψυχολογική κατάσταση του μέσου ανθρώπου στην εποχή μας;

Φ. Μ.: Όλοι ως παιδιά είχαμε φανταστικούς φίλους, κι όταν δεν είχαμε άλλους για παιχνίδι, δεν νοιώθαμε μόνοι ανοίγαμε τα «κουτάκια της φαντασίας » μας και ερχότανε ολόκληρη παρέα! Κάπως έτσι θα έλεγα στον σκληρό κόσμο των ενηλίκων, ουσιαστικά η φωνή, είναι το άλλο κομμάτι του εαυτού μας, η δεύτερη σκέψη-γνώμη, βγαίνει στην επιφάνεια για να συνομιλήσουμε και να βρούμε μια άκρη στους προβληματισμούς μας. Σε όλους συμβαίνει αυτό.

C. N.: Η «Πηνελόπη Δέλτα» αρχίζει να λέει ιστορίες ώστε να βοηθηθεί η πικραμένη γυναίκα. Έχει ανάγκη ο κόσμος από παραμύθια και αφηγήσεις για να διασκεδάσει τη θλίψη του τελικά; Και ποιος ο συμβολισμός της ανορθόδοξης φιλίας μίας πεθαμένης συγγραφέως και μίας καθημερινής γυναίκας του 2015;

Φ. Μ.: Δεν διασκεδάζεται η θλίψη, τα λογοτεχνικά κείμενα μας βοηθούν να πάμε παρακάτω, να ταυτιστούμε, να δούμε λύσεις και φως στο τούνελ μας…

Σε κάποιο σημείο στο έργο εξηγεί πως ήρθε σε επαφή με τη συγγραφέα. Βρήκε σ’ ένα παγκάκι ένα βιβλίο της έμαθε την ιστορία της και έπαθε εμμονή μαζί της, λέει χαρακτηριστικά:

"Ένιωσα πως αν μπορούσε κάποιος να καταλάβει τη μοναξιά μου, θα ήταν μια γυναίκα που την έπνιξε η αγάπη. Μια γυναίκα που είχε τόση αγάπη για τον κόσμο, που ο κόσμος ομόρφυνε εξαιτίας της κι εκείνη έμεινε ολομόναχη να τον κοιτάει".

Στο πρόσωπο της Δέλτα βλέπει το σύμβολο της απόγνωσης και της αυτοχειρίας, αλλά και τη γενναιοδωρία μιας γυναίκας που δεν παραιτήθηκε ποτέ από την πίστη της στον άνθρωπο.

C. N.: Μιας και έχετε συμμετάσχει πολλές φορές σε παραστάσεις που αφορούν νεοελληνικά κείμενα, πείτε μας δύο λόγια για την πορεία και τη θέση που έχει η ελληνική δραματουργία στο θέατρό μας.

Φ. Μ.: Η ελληνική δραματουργία δεν είναι απλώς η μαρτυρία στον πολιτισμό μας. Είναι κομμάτι της ίδιας της αφήγησης για το ποιοι είμαστε τώρα--τι είναι αυτό που μας προσδιορίζει σε έναν κόσμο που ευτυχώς δεν έχει χάσει τη διάθεσή του να επικοινωνεί μέσα από τις ιστορίες του. Οι δικές μας ιστορίες, ως μέρος μιας ευρύτερης ανθρωπιστικής αφήγησης, οφείλουν να έχουν τα χαρακτηριστικά μας, όχι για να διαφοροποιούνται αλλά για να επικοινωνούν με το στοιχειώδες αίτημα του πολιτισμού για συνύπαρξη και αλληλεπίδραση. Αν υπάρχει μία πιθανότητα να αντιμετωπίσεις την απόγνωση, είναι μέσα από την επινόηση της συνέχειάς σου. Αυτό ακριβώς είναι και το θέμα της παράστασής μας. Η εποχή του κυνηγιού είναι ένα έργο για την επινόηση της ταυτότητας μπροστά σε μια βαθιά κρίση. Όταν συζητούσαμε με τον Σκαραγκά για το έργο που θα μας έγραφε, ξέραμε ότι ήταν ο ιδανικός συγγραφέας για να συνδέσει τον εσωτερικό χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης με τη βία της πραγματικότητας. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας που μέσα από την πεζογραφική δουλειά του στην Αμερική, γράφει τα τελευταία χρόνια για την ελληνική κρίση με μια σπάνια απήχηση. Αυτό που πέτυχε τελικά το συγκεκριμένο έργο, είναι η καταγραφή όχι μόνο του απελπισμένου ανθρώπου αλλά και της εποχής μας, τη δυσκολία αλλά και την ανάγκη μας να συνεχίσουμε.

C. N.: Είστε καλλιτέχνις που καταπιάνεστε και με τη μουσική, εκτός από το θέατρο. Θα μας εκμυστηρευτείτε κάποιες σκέψεις για την κατάσταση στην Ελλάδα, που από τη μία υπάρχει (;) μία διάχυτη αγάπη για οτιδήποτε καλλιτεχνικό, όμως από την άλλη οι ευκαιρίες και οι οποιεσδήποτε κινήσεις πολιτιστικής υποστήριξης είναι λιγοστές;

Φ. Μ.: Η τέχνη δεν σταματά ποτέ.... Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη του ανθρώπου να εκφραστεί σε όποιες συνθήκες. Είναι λυπηρό βέβαια να μην έχει την κατάλληλη υποστήριξη από το κράτος και βέβαια να μην έχουμε έντονη εξαγωγή πολιτισμού όπως θα έπρεπε σ’ αυτή τη χώρα που είχε και έχει πολλά να πει στο καλλιτεχνικό τομέα...

C. N.: Μιας και η επικαιρότητα προσφέρεται για σχολιασμό, θα ήθελα τη γνώμη σας για ό,τι γίνεται στο Εθνικό. Είστε απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του, έχετε εργαστεί σε πολλές παραστάσεις και διατελέσατε Καλλιτεχνική Σύμβουλος για ένα διάστημα, επί Σ. Χατζάκη. Πώς αντιμετωπίζετε όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό μεταξύ μίας τέτοιας κρατικής σκηνής και του αρμόδιου Υπουργείου;

Φ. Μ.: Για μένα το Εθνικό Θέατρο είναι ένας οργανισμός που υπερβαίνει και τα πρόσωπα αλλά και τις θέσεις. Τα πρόσωπα κρίνονται, και πρέπει να κρίνονται και να αξιολογούνται σε όποια πλευρά ή θέση και να βρίσκονται, αλλά η προτεραιότητά μας δεν μπορεί παρά να είναι ο κοινός μας θεατρικός πολιτισμός και όχι οι ατομικές μας αντιλήψεις.

C. N.: Κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, μιλήστε μας για τα επόμενα σχέδιά σας και κάποιο ρόλο-ορόσημο που θέλετε πολύ να ερμηνεύσετε.

Φ. Μ.: Για μένα κάθε ρόλος που θα μου προταθεί και θα ερμηνεύσω τελικά μπορεί να σταθεί ορόσημο. Αυτό είναι το στοίχημα κάθε φορά. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να θέλω κάποιον συγκεκριμένα, ούτε καν τότε που σπούδαζα...
Τώρα κάνω πρόβες παράλληλα με τις παραστάσεις για την παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου « Avanti Dario» μία παράσταση για τον σπουδαίο Ντάριο Φο (στις 9 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού). Είμαι ευτυχισμένη!

Η παράσταση Η εποχή του κυνηγιού παρουσιάζεται στο Θέατρο Ιλίσια. Περισσότερες πληροφορίες.