Κούφιοι Άνθρωποι: Έκθεση του Βαγγέλη Λιουδάκη στο Open C.A.S.E. 303

16:05 29/9/2014 - Πηγή: Culture Now

To Open C.A.S.E. 303 εγκαινιάζει την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014 την ατομική έκθεση του Βαγγέλη Λιουδάκη με τίτλο «Κούφιοι Άνθρωποι», που επιμελείται η ιστορικός τέχνης Βάνα Βερροιοπούλου.

Η σειρά έργων «Κούφιοι Άνθρωποι» του Βαγγέλη Λιουδάκη συνδιαλέγεται εννοιολογικά και μορφολογικά με το ομώνυμο ποίημα του Τ.Σ. Έλιοτ (The Hollow men, 1925), επιχειρώντας να αποδώσει με τον δικό της τρόπο την ανορθολογικότητα της σύγχρονης κοινωνίας και τη συνειδησιακή παράλυση

του σύγχρονου ανθρώπου. Εμπλουτισμένη με σαφείς αυτοβιογραφικές παραπομπές (στόχοι σκοποβολής, μηχανικά στοιχεία και αναφορές σε εκπαιδευτικούς στίβους μάχης- λόγω υπηρεσίας του καλλιτέχνη στο Πολεμικό Ναυτικό ως τεχνικός πυροβόλων όπλων) πορεύεται εξελικτικά από την δισδιάστατη σχεδίαση στην τρισδιάστατη κατασκευή, εγκύπτοντας στην αίσθηση της επανάληψης του τυποποιημένου και στην ποιότητα του εφήμερου.

Η ανθρώπινη παρουσία συρρικνώνεται στην κενή μορφή ενός επαναλαμβανόμενου και αναλώσιμου ανθρώπινου ομοιώματος (χάρτινοι στόχοι), και μεταλλάσσεται σε χώρο-πλαίσιο˙ σ’ ένα εσώγλυφο πεδίο δράσης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι εκάστοτε εγγεγραμμένες ανθρώπινες δραστηριότητες (κοινωνική, πολιτική ή πνευματική δραστηριότητα) παραλληλίζονται μ’ έναν αδρανοποιημένο, κούφιο ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος στερείται οποιασδήποτε αναμενόμενης φυσιολογικής λειτουργίας και κατ’ επέκταση εσωτερικής λειτουργικής αλληλεπίδρασης. Ατομικότητα και κοινωνία γίνονται αντιληπτές ως δυστοπίες, ως ανενεργά και στάσιμα συστήματα, με ψευδαισθησιακή αλληλεξάρτηση (εσωτερική κι εξωτερική) και παραγωγικότητα.

Τα έργα του Βαγγέλη Λιουδάκη αρθρώνονται πάνω σ’ ένα δίπτυχο απώλειας: στην στέρηση της ψυχικής πληρότητας και την απώλεια της σωματικής ακεραιότητας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ποίημα του Έλιοτ, με τις εισαγωγικές φιγούρες/«αντι-πρότυπα» του Κυρίου Κουρτς (μεταφορά της απώλειας ψυχής) και του Γκάι Φωκς (μεταφορά της απώλειας σώματος). Οι «κούφιοι άνθρωποι», τόσο στο ποίημα όσο και στα έργα του Βαγγέλη Λιουδάκη, δεν αλληλεπιδρούν.

Συνυπάρχουν σ’ ένα πλαίσιο παραπλανητικού πλουραλισμού, βυθισμένοι σε μία δίνη παράλογων, ασύνδετων σκέψεων και δραστηριοτήτων. «Από χαρτί πλασμένοι και δισταγμό, ανδρείκελα», όπως θα έλεγε ο Καρυωτάκης, δεν βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται, δεν μπορούν ν’ αντιδράσουν. «Γιατί ο κοινωνικός έλεγχος έχει εναγωγηθεί τόσο βαθιά (…) που οι δυνάμεις αντίδρασης τους έχουν πλήρως αλλοιωθεί».

Πώς τελειώνει επομένως ο κόσμος; M’ έναν βρόντο ή μ’ ένα λυγμό; Μ’ ένα ταξίδι-υπέρβαση ή με αδιέξοδο; Με Άρνηση ή μ’ Εγκλωβισμό;

Βάνα Βερροιοπούλου - Ιστορικός Τέχνης