Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου ή Το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας: εικαστικό project στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Χαλανδρίου

17:32 10/6/2015 - Πηγή: Culture Now

Το Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Χαλανδρίου φιλοξενεί ένα project Κοινωνικής Τέχνης της εικαστικού και ιστορικού τέχνης Δρ. Ελένης Πολυχρονάτου, για την δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, με τίτλο Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου ή Το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας.

«Η αληθινή τέχνη, μολονότι δεν αποβλέπει σε κανέναν ηθικό
και κοινωνικό σκοπό,
κρύβει μέσα της βαθιά ηθικότητα και βαθιά κοινωνικότητα»

Jean-Marie

Guyau

«Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή «το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας» τιτλοφορείται το project της Ε. Π. το οποίο έχει ως σκοπό τη δημιουργία ενός νέου τρόπου και χώρου συγκέντρωσης και ανταλλαγής ρούχων, αγαθών ή τροφίμων, υλοποιημένο με ένα λειτουργικό τρόπο με γνώμονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, εμπνέοντας σε αυτόν και την κοινωνία το πνεύμα της αλληλεγγύης, της βοήθειας και της ανταλλαγής που τόσο έντονα αναδεικνύεται στη σημερινή πραγματικότητα.

Τα εγκαίνια της Έκθεσης «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή «το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας» θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015 και ώρα 8:00 μμ, στο «Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Χαλανδρίου» .

Η Έκθεση θα διαρκέσει έως τις 26 Ιουνίου με είσοδο ελεύθερη για το κοινό, ενώ από τις 29 Ιουνίου τα 12 έργα θα θεμελιωθούν σε επιλεγμένα σημεία δημόσιου χώρου του Δήμου Χαλανδρίου.

Το πρότζεκτ «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου», ουτοπικού κυρίως χαρακτήρα, υπηρετεί μια προφανή κοινωνική διάσταση. Σχεδιάζει έργα «ουτοπικά», όχι με την έννοια του μη πραγματοποιήσιμου, αλλά ως τμήματα ενός ουτοπικού κόσμου, καλύτερου. Ένα γλυπτό το οποίο ξεκινάει από το έδαφος, για να μιλήσει στην καρδιά του ανθρώπου.

Τι είναι: Στο project «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» παρουσιάζεται ένα μοντέλο/αντικείμενο κοινής χρήσης κατασκευασμένο από ξύλο, μέταλλο ή ανακυκλώσιμα υλικά, φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε οι κάτοικοι των πόλεων να μπορούν να το χρησιμοποιούν. Το έργο μπορεί να χαρακτηριστεί ως «ζωντανό γλυπτό» το οποίο οφείλει να προσφέρει μια λειτουργία στην κοινότητα, μεταμορφώνοντας το δημόσιο χώρο από μια εικόνα βαρβαρότητας σε μια εικόνα τρυφερότητας.

Η μορφή: Τρεις (3) ευθείες δεμένες στη μέση φτιάχνουν την Κρεμάστρα του Δημόσιου Χώρου. Το έργο έχει αυτή τη μορφή ώστε να υπάρχει απλότητα στη κατασκευή. Επιπροσθέτως, τα μέρη του αντικειμένου μπορούν να συναρμολογηθούν με ποικίλους τρόπους. Οι διαστάσεις του έργου δεν υπερβαίνουν τα 180 εκ. σε ύψος και η βάση εμπεριέχεται σε ένα νοερό κύκλο με διάμετρο 90 εκ.

Η διαδραστικότητα: Δυο έννοιες που αποδίδουν την ιδιότητα που παρουσιάζει το project είναι η ρευστότητα και η συλλογικότητα. Οι «Κρεμάστρες του Δημόσιου Χώρου» ή « το Σύμβολο της Αμοιβαιότητας» δεν χρησιμοποιεί τον Δημόσιο Χώρο απλώς ως «εκθεσιακό» χώρο. Είναι μια μορφή τέχνης που διαμορφώνεται μέσα από τη συμμετοχή των διάφορων χρηστών και, κατά συνέπεια, δεν τελειώνει ποτέ. Κ άθε χρήστης έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο έργο /βασικό μοντέλο, αλλάζοντας πολλές φορές την όψη και την λειτουργία του.

Γιατί από τους καλλιτέχνες: Οι σχέσεις ζωής, τέχνης και ανθρώπου ισοδυναμούν με τη λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξης και κατά καμία έννοια δεν εξυπηρετούν διακοσμητικές, ψυχαγωγικές, οικονομικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες. Αντιθέτως, συμβάλλουν στον κοινωνικό μετασχηματισμό και στην απελευθέρωση του ανθρώπου.

Ο Pierre-Joseph Proudhon αναφέρθηκε στην κοινωνική σκοπιμότητα, όταν περιέγραψε την τέχνη ως ένα σκοπό που αποβλέπει στη φυσική και ηθική τελείωση του είδους μας. Απέρριψε την «τέχνη για την τέχνη» που είναι ξεκομμένη από το δίκαιο και το καθήκον, και υποστήριξε μια τέχνη διευρυμένη και καλλιεργημένη ως ανώτατη σκέψη του νου και υπέρτατη εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό συμπέρανε ότι η αξιολόγηση της τέχνης ανήκει στο μεγάλο κοινό. «Ο καλλιτέχνης του οποίου το έργο τέρπει το μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων θα θεωρηθεί ως ο μεγαλύτερος από όλους, αφού το ιδανικό του είναι το πιο δραστικό […] δεν υπάρχει άλλος κανόνας».

Ένας από τους Γάλλους κοινωνιολόγους-αισθητικούς, ο Jean-Marie Guyau διατύπωσε την άποψη ότι η τέχνη είναι ουσιαστικά κοινωνική: «Η αληθινή τέχνη, μολονότι δεν αποβλέπει σε κανέναν ηθικό και κοινωνικό σκοπό, κρύβει μέσα της βαθιά ηθικότητα και βαθιά κοινωνικότητα».

Ποιοι καλλιτέχνες συμμετέχουν: Στη συγκεκριμένη ιδέα και στη χρήση της, συμμετέχουν με 12 νέες διαφορετικές εκδοχές του ίδιου μοντέλου οι καλλιτέχνες:

1. Όμηρος Κοσμίδης, 2 Μιχαέλα Λογιώτατου. 3. Βούλη Δριτσάκου, 4. Σπύρος Χαραλαμπόπουλος, 5. Ζωή Αρβανίτη, 6. Κώστας Κόντης, 7. Αφροδίτη Σαρταμπάκου, 8. Αντρέα Τσεπερλής, 9. EllenA Pili, 10. Στέφανος Σουβατζόγλου, 11. Τόμυ Ιβάνωφ, 12. Ελένη Πολυχρονάτου.

Στη συνέχεια (από 29 Ιουνίου) τα 12 έργα θα θεμελιωθούν στα εξής επιλεγμένα σημεία του Δήμου Χαλανδρίου:

1. Εκκλησία Αγία Βαρβάρα Χαλανδρίου, 2. Πλατεία Χίου, 3. Αθλητικό Κέντρο (Μάρκος Παπαδάκης), 4. Πλατεία Κένεντυ, 5. Δημαρχείο, 6. Πεζόδρομος Χαιμαντά, 7. Πλατεία Κιοσέ, 8. Πλατεία Δούρου, 9. Παρκάκι Τούφα, 10. ΚΕΠ Παλιό Δημαρχείο, 11. ΚΕΠ Μετρό, 12. Συνοικισμός (Οδός Καρελά, «Ρίζες»)

Δρ. Ελένη Πολυχρονάτου (Ιδέα - Επιμέλεια - Υλοποίηση του πρότζεκτ).

Η Ε. Π. είναι Εικαστικός και Ιστορικός Τέχνης ΑΣΚΤ, Διδάκτωρ σε Τέχνη και Περιβάλλον. Έχει εκθέσει το έργο της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Εξωτερικό και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον Αστικό και Φυσικό χώρο από τη Δεκαετία του ’60 έως τον 21ο Αιώνα».