Μάνος Βαβαδάκης: Ο έρωτας πάντα έχει τέλος, αυτό που πρέπει να κερδίσουμε είναι το μετά

16:06 16/2/2016 - Πηγή: Culture Now

Η παράσταση δημιουργήθηκε σαν βάλσαμο στις πληγές ενός περασμένου έρωτα. Το υλικό από τις δίκες των Μαγισσών του Σάλεμ παρουσιάστηκε μπροστά μου εκείνη τη περίοδο της ζωής μου και η Abigail Williams με τις πράξεις της πριν από 300 χρόνια, έπαιρνε ξανά εκδίκηση για όλους εμάς. Η τέχνη λειτουργεί πάντα σαν καθαρτήριο για τις νευρώσεις των καλλιτεχνών και μακάρι αυτή η παράσταση να βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτό το μύχιο, σκοτεινό και ανεξερεύνητο κομμάτι του εαυτού μας. Η εκδίκηση που ζυμώνεται και στο τέλος γίνεται συγχώρεση. Κατά έναν περίεργο τρόπο αυτή είναι και η πιο βαθιά εκδίκηση. Να αφουγκραστείς τον πόνο που σου προσφέρθηκε και να τον πλάσεις σε αγάπη, να αισθανθείς τυχερός που έκλαψες, παρακάλεσες, ταπείνωσες τον εγωισμό σου.

Τα κορίτσια στο Σάλεμ δεν ακολουθούν αυτή την οδό. Εκδικούνται χωρίς αναστολές όποιον εμποδίζει το δρόμο τους. Αυτό που ξεκίνησε ως ερωτική εκδίκηση στρέφεται εναντίον όλης της πόλης. Η εξουσία που απολαμβάνουν, τρέφει τον εγωισμό τους, και χωρίς αναστολές θανατώνουν 27 ανθρώπους με την κατηγορία της μαγείας. Ενώ οι ίδιες χρησιμοποιούν τη μαγεία για να κερδίσουν την ερωτική έλξη, καταφέρνουν να γυρίσουν τούμπαλιν τις κατηγορίες και να βρεθούν στη θέση των κατήγορων. Οι αληθινές μαρτυρίες που χρησιμοποιούνται στην παράσταση έχουν στόχο να μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι η ιστορία αυτή δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά πραγματικότητα. Άνθρωποι καταδικάστηκαν, εκτελέστηκαν, πέθαναν μέσα στη φυλακή επειδή ένα κορίτσι δεν μπορούσε να διαχειριστεί τον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Ακόμα όμως και σήμερα δεν έχουν αλλάξει πολλά. Ενώ κανείς θα περίμενε ότι με την πρόοδο των κοινωνικών επιστημών, την ισότητα των φύλων, τη κατάκτηση σεξουαλικών δικαιωμάτων, τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, οι άνθρωποι να είναι πιο ανοικτοί και να εξωτερικεύουν τον πόνο τους, ακόμα παλεύουμε για την έξωθεν καλή μαρτυρία. Παλεύουμε να μη δείξουμε μικροί, πληγωμένοι, αβοήθητοι. Ο έρωτας πάντα έχει τέλος. Αυτό που πρέπει να κερδίσουμε είναι το μετά. Μακάρι η παράσταση μας να βοηθά σε αυτή την προβληματική.

Info: Ο Μάνος Βαβαδάκης μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης και ζει μόνιμα στην Αθήνα. Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (2013). Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, απ’ όπου έλαβε και Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ιστορία. Δουλεύει στο θέατρο. Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τους Ακύλλα Καραζήση (H.V. Kleist, Πενθεσίλεια και Ο Σεισμός στη Χιλή στο Bios), Χρήστο Θεοδωρίδη (W. Shakespeare, Άμλετ στο Πορεία) και Δανάη Θεοδωρίδη (A small step for a man, BUDA, Βέλγιο). Ως βοηθός σκηνοθέτη με τον Γιάννη Μόσχο (Th. Wilder, Με τα δόντια στο Υπόγειο Θεάτρου Τέχνης) και τον Πάρι Μέξη (Ο γλάρος Ιωνάθαν, Στέγη). Από το 2013 είναι σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το Θέατρο Θησείον – Ένα θέατρο για τις Τέχνες φιλοξενεί την παράσταση Salem έως 21 Φεβρουαρίου