Μαρία Κατσανδρή: Το γέλιο είναι "επικἰνδυνο"... αφυπνίζει δεν αποχαυνώνει

15:43 29/7/2014 - Πηγή: Culture Now

Η ηθοποιός Μαρία Κατσανδρή συμμετέχει φέτος στην παράσταση Ούτε γάτα... ούτε ζημιά, την αγαπητή ελληνική κωμωδία, γραμμένη από τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπολο, η οποία θα παίζεται στο θερινό Θέατρο Λαμπέτη για όλο το καλοκαίρι.

Εν μέσω των παραστάσεων η Μαρία Κατσανδρή μιλάει στο Culturenow.gr για το έργο και

την παράσταση, την ανταπόκριση του κόσμου, αλλά για τα επόμενα επαγγελματικά της σχέδια.

Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη

CultureNow: Αυτό το καλοκαίρι συμμετέχετε στην παράσταση «Ούτε γάτα… ούτε ζημιά» που παρουσιάζεται στο θερινό Θέατρο Λαμπέτη. Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας αλλά και γενικότερα για το έργο, την αγαπημένη αυτή κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου.

Μαρία Καστανδρή: Είναι μάθημα να συναντά κανείς “μαστόρους” όπως ο Σακελλάριος, ο Γιαννακόπουλος, ο Ψαθάς, με κείμενα πολύ αγαπημένα στον τόπο μας. Επειδή έχουμε ξεχάσει πολλά.... χρειαζόμαστε πιστεύω έναν επαναπροσδιορισμό σε πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα να θυμηθούμε ότι η Χαρά βρίσκεται στο ανεπιτήδευτο. Δεν χρειάζεται τερτίπια. Το Γέλιο είναι φάρμακο κι όσο πιο Απλό (άρα δύσκολο) είναι, τόσο πιο καλά κάνει τη δουλειά του. Και βέβαια έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που διαβάζει κανείς ένα έργο όπως το “Ούτε Γάτα ... ούτε Ζημιά” και είναι μεγάλη τύχη που έχει πέσει στα χέρια αλλά και στην αγκαλιά του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη που έβγαλε στην επιφάνεια όλη του τη γλύκα, όλο το υπόβαθρο των χαρακτήρων με αυτή τη δύσκολη Απλότητα.

Τώρα ο δικός μου ρόλος, ειναι μια γυναίκα που προτρέχει της εποχής της. Είναι αξιοπερίεργο του πόσο ελεύθερη, απελευθερωμένη καλύτερα και ανεξάρτητη από γραφής ειναι η Κική. Φίλη της Πόπης, της γυναίκας του Λαλάκη, του ήρωα του έργου, είναι αυτή που της βάζει την ιδέα ότι μάλλον ο Λαλάκης την απατά. Χωρίς φόβο και πάθος και με καμία φτηνή χροιά εκφράζει απερίφραστα το δικαιωμα των γυναικών στο φλερτ στη διασκέδαση... Να σκεφτούμε ότι το έργο είναι γραμμένο το 1950...

C. N: Η παράσταση έχει κρατήσει τον χαρακτήρα της εποχής του έργου ή πρόκειται για ένα σύγχρονο ανέβασμα με σημερινά στοιχεία;

Μ. Κ.: Ναι, ο Χρήστος έχει κρατήσει την εποχή του 1950-54, στα ρούχα, στα σκηνικά. Το μόνο “καινούριο” είναι ότι το έργο παίζεται από σημερινούς ηθοποιούς που πάλι με την καθοδήγηση του Χρήστου όλοι οι χαρακτήρες βγαίνουν στο φως με μια Καθαρότητα ώστε να μπορούμε να δούμε πως και το έργο και οι χαρακτήρες είναι μεγάλης αντοχής. Δεν έχουν γίνει επεμβάσεις. Εξάλλου το ίδιο το έργο δεν γεννάει την ανάγκη εκσυχρονισμού μιάς και το θέμα της “απιστίας” αλλά κυρίως της “αγἀπης” είναι άφθαρτο. Χωρίς ημερομηνία λήξης. Πάντα νωπό.

C. N.: Πιστεύετε πως τα συγκεκριμένα έργα είναι «αδικημένα» συγκριτικά με ξένες κωμωδίες παρεξηγήσεων αντίστοιχου ύφους;

Μ. Κ.: Ναι. Είναι αδικημένα. Είμαστε χρόνια τώρα ξενολάτρες. Οχι πως δεν χρειάζεται να είμαστε ενήμεροι και γνώστες των υπέροχων και σπουδαίων ξένων συγγραφέων. Όχι! Αλλά σαν να “σνομπάρουμε” κάπως την δική μας αλφαβήτα, κυρίως όταν πρόκειται για τα λεγόμενα “λαικά" έργα. Ψαθάς, Σακελάριος, Γιαννακόπουλος, έχουν δώσει σε γενιές και γενιές Χαρά, Γέλιο από καρδιάς.

Και ξέρετε το Γέλιο είναι επικἰνδυνο. Αφυπνίζει δεν αποχαυνώνει. Είναι μια Κόντρα διαφορετική απέναντι σ΄αυτό το παγκόσμιο κλίμα ιδιώτευσης, απομόνωσης και αυτισμού. Το Γέλιο ενώνει και δυναμώνει. Το να διαβάζουμε πάλι αυτά τα έργα είναι σαν να ξανανοίγουμε το βιβλίο της Γραμματικής και του Συντακτικού. Δεν χρειάζεται κάποιες φορές;

C. N.: Πώς είναι για έναν ηθοποιό να παίζει το καλοκαίρι στην Αθήνα;

M. K.: Οπως είναι για όλους τους ανθρώπους που συνεχίζουν τη δουλειά τους και το καλοκαίρι, χωρίς διακοπές. Μας κάνει να νοιώθουμε τι σημαίνει “Διακοπές”. Ἀλλωστε την Αθήνα την αγαπώ, ειναι η πόλη μου με όλα τα καλά της, τα τραυματικά της, αλλά και την ομορφιά της. Αν και το πιο σημαντικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι αγαπώ τη “δουλειά μου” και το Χειμώνα και το Καλοκαίρι και την Ανοιξη και το Φθινόπωρο.

C. N.: Οι μέχρι τώρα εντυπώσεις του κοινού, που έχει δει την παράσταση, ποιες είναι; Τι σας λένε;

Μ. Κ.: Όσοι άνθρωποι έχουν δει την παράσταση και δεν είναι λίγοι, φεύγουν μ' ένα μεγάλο χαμόγελο, πιο χαρούμενοι. Να σας πω την αλήθεια δεν έχουμε ακούσει αρνητικά σχόλια. Οι λέξεις που κυριαρχούν είναι Γλύκα, Χαρά, Νοσταλγία. Ωραίες δεν είναι αυτές οι λέξεις - αισθήματα;

C. N.: Διαβάζετε τις κριτικές; Πιστεύετε πως μία κριτική μπορεί να είναι χρήσιμη για έναν καλλιτέχνη και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Μ. Κ.: Μμμμμ.... ναι, είναι ένα θέμα τώρα αυτό της κριτικής... ποιός την κάνει; Γιατί την κάνει; Για ποιούς την κάνει; Ναι, διαβάζω τις κριτικές των ανθρώπων που εκτιμώ τη γνώμη τους. Μὀνο η εγκυρη και πολύ καλοπροαίρετη κριτική βοηθάει. Μόνο οι κριτικοί που αγαπούν τους ηθοποιούς και το θέατρο, που ξέρουν πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνουν πάνω στη σκηνή εκείνοι οι άνθρωποι οι ηθοποιοί μπορουν να είναι “χρήσιμοι”. Και ξέρετε , εν ολίγοις, όπου λείπει η σεμνότητα και ο σεβασμός δεν ξέρω σε τι ή σε ποιούς μπορεί να κάνει αυτό καλό...

C. N.: Υπήρξε κάποια κριτική που μέσω ενός σχολίου της να σας προβλημάτισε και να σας «πήγε παρακάτω» ή να σας έκανε να δείτε μία όψη του ρόλου σας που δεν είχατε εντοπίσει;

Μ. Κ.: Φυσικά. Με πήγε “παραπάνω”. Κάθε κριτική από αγάπη και ενδιαφέρον μπορεί να γίνει εφαλτήριο για κάτι καλύτερο. Άλλωστε, σαν ηθοποιός, δεν έχω εικόνα του εαυτού μου, οπότε χρειαζομαι τα μάτια αλλά κυριως τη καρδιά των ανθρώπων που εκτιμώ. Εξάλλου το θέατρο δεν ειναι ένας μοναχικός δρόμος... Ναι! Θέλω, ν΄ακούω, ωστε να δουλέψω για το παραπάνω σκαλάκι.

C. N.: Για την επόμενη σεζόν υπάρχουν καλλιτεχνικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Μ. Κ.: Ναι, Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν. Τον χειμώνα για 2η χρονιά στο θέατρο Μουσούρη “Φον Δημητράκης” του Ψαθά με τον Πέτρο Φιλιππίδη, και ήδη έχουμε αρχίσει γυρίσματα για το καινούριο σήριαλ του Αλέξανδρου Ρήγα που θα προβληθεί το χειμώνα στον Αντέννα... και μετά... διακοπές στις Κυκλάδες... τουλάχιστον μπορω να το ονειρεύομαι.