Οι The Last Internationale live στο Φεστιβάλ «Αναιρέσεις» 2015

14:40 27/4/2015 - Πηγή: Culture Now

Μετά από τη συμμετοχή τους σχεδόν σε όλα τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ των ΗΠΑ, της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης, οι The Last Internationale επισκέπτονται την Ελλάδα και το φεστιβάλ των Αναιρέσεων, για μια και μοναδική συναυλία στην Αθήνα το βράδυ της 14ης του Ιούνη 2015, στο γνωστό και φιλόξενο

χώρο της Γεωπονικής σχολής.

Οι The Last Internationale, γέννημα της Delila Paz και του Edgey Pires, ξεκίνησαν στη Νέα Υόρκη το 2009 σαν φολκ ντουέτο, κινούμενοι στα πλαίσια της αναβίωσης του εργατικού τραγουδιού διαμαρτυρίας της παράδοσης του Woody Guthrie και του Pete Seeger. To όνομα τους το εμπνεύστηκαν από τη εργατική και σοσιαλιστική διεθνή, ενώ το «τελευταία» υποδηλώνει, κατά δήλωση τους, την διάσταση της σημερινής πάλης για αλλαγή του κόσμου την εποχή που ο πλανήτης κινδυνεύει και από τα τεράστια περιβαλλοντολογικά προβλήματα. Από την αρχή της παρουσίας τους έδειξαν ότι δεν θα είναι απλά ένα ακόμη ντουέτο φολκ αναβίωσης. Η πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση το 2013 με το ep New York: I Do Mind Dying έκανε εντύπωση με Workers of the world unite. Πραγματικά ελπιδοφόρο, όμορφο και ταυτόχρονα βαθύ εργατικό τραγούδι από νέους ανθρώπους στις σημερινές ΗΠΑ.

H γνωριμία τους με το Morello, στα πλαίσια των κοινών τους κοινωνικό – πολιτικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων, οδήγησε σε μια βαθιά αλληλοεκτίμηση και φιλία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι The Last Internationale έγιναν τρίο με το Brad Wilk ντράμερ των Rage Against The Machine, έπειτα από πρόταση του Morello. Ένα τηλέφωνο ήταν αρκετό για να φέρει το Brad στο σχήμα και οι The Last Internationale να αλλάξουν χαρακτήρα, αλλάζοντας κατά πολύ τον ήχο τους παρουσιάζοντας μας πέρυσι το πρώτο τους πλήρες άλμπουμ We Will Reign, ένα σφιχτοδεμένο rock n’ roll δυναμίτη. Στο άλμπουμ τους σε παραγωγή του Brendan O’ Brien (Bruce Springsteen, Neil Young, Pearl Jam) και του Tom Morello οι The Last Internationale αναδεικνύουν το εύρος των επιρροών τους, που ξεκινά από τη protest folk και τα μπλουζ και διασχίζει το Bob Marley, τη Nina Simone, τα fado, τους Public Enemy, το Bob Dylan και βέβαια τους Rage Against the Machine. Πάνω σε αυτές τις επιρροές, τις άλλοτε garage και άλλοτε hard rock κιθάρες του Pires και τα «σπασίματα» στα ντραμς του Wilk, ζωγραφίζει η φωνή της Delila Paz που ακούγεται σαν μια μίξη της Joan Baez με την Joan Jett.

Το γκρουπ απετέλεσε τη support μπάντα της περσινής περιοδείας του Robert Plant, ο οποίος μίλησε με τα καλύτερα λόγια για αυτούς.

Στιχουργικά δεν μασάνε τα λόγια τους αποφεύγοντας τη παγίδα μιας στρατευμένης ρητορικής χωρίς πραγματική σύνδεση με τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της γενιάς τους. Τραγουδάνε για την ελευθερία, το 1968, τη δύσκολη ζωή των εργατών (παιδιά της εργατικής τάξης είναι και οι ίδιοι), την γενοκτονία των ινδιάνων, τον έρωτα και την επανάσταση. Όντως ένα από τα πιο πραγματικά και ουσιαστικά πολιτικά γκρουπ της εποχή μας.