Όλγα Σπυράκη: Η κίνηση είναι ένας άναρθρος τρόπος έκφρασης, ηχηρός μέσα από την σιωπηλή της υπόσταση

12:10 14/4/2014 - Πηγή: Culture Now

Η παράσταση αυτή γεννήθηκε από την ανάγκη να αποσβέσω ένα μεγάλο απόθεμα θλίψης, με το οποίο μ’ έχουν προικίσει οι μέρες μας. Ζούμε μια εποχή στιγματισμένη από το σύστημα που έχουμε επιλέξει να μας ορίζει ως κοινωνία. Ζούμε μια εποχή παράλογη. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε υλικά και ψυχικά, και επιλέγουμε να κρατηθούμε απτο εγώ μας, καθώς η προοπτική του εμείς αποτελεί ένα άβατον, μια «καθεστωτική» αποτυχημένη συνταγή. Κι έτσι, ενώ το θηρίο που εμείς του δώσαμε πνοή, μας κατασπαράζει, εμείς, σχεδόν αυτιστικά αφηνόμαστε στην γοητευτική του ασφαλιστική δεικλίδα της συνήθειας, και στην λήθη της απομόνωσης.

Η

παράστασή μας βασίζεται στο Λίκνισμα του Μπέκετ, ένα μονόπρακτο/μονόλογο μιας γυναίκας γερασμένης που καθώς λικνίζεται σε μια ξύλινη κουνιστή καρέκλα, νανουρίζεται στο άκουσμα της φωνής της, που εξιστορεί την μάταιη αναζήτησή της για επικοινωνία με κάποια άλλη ζωντανή ψυχή. Αυτό το κείμενο ένιωσα ότι εκφράζει μια μεγάλη μας πληγή: την ανέχεια, που επιφέρει την επιλογή της αδράνειας. Ενώ η ανάγκη μας για συνύπαρξη είναι πολύ μεγάλη αυτή την πολιτική περίοδο, την ίδια στιγμή δεν τολμάμε κάν να προσεγγίσουμε κάποιον, ο φόβος μας υπερβαίνει την ανάγκη και η συνήθεια καθορίζει την πορεία μας... πρόθεση λοιπον της παράστασής μας είναι να παρακολουθήσουμε την πορεία 6 ατόμων, έξι «εγώ» που αναπλάθονται μέσα σε μια παρούσα κοινωνική συνθήκη, και εξελίσσονται, δίχως να φτάνουν όμως σε μια κοινή δράση αλλά επιλέγοντας τελικά την παραίτηση, την ασφαλή μοναξιά.

Ο χορός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε σαν ομάδα να «μιλήσουμε επί σκηνής. Η κίνηση είναι ένας άναρθρος τρόπος έκφρασης, ηχηρός μέσα από την σιωπηλή της υπόσταση. Ξεκινάμε από ένα θεατρικό κείμενο, σαν έμπνευση και αφετηρία, για να οικοδομήσουμε ένα νέο σύμπαν, όπου οι λέξεις ερμηνεύονται με κίνηση, μέσα από το πρίσμα της παρούσας πολιτικής και κοινωνικής μας εποχής, με αποτέλεσμα μια νέα σύνθεση να προκύπτει.

Το όνομα της ομάδας μας: Σογιούζ – η λέξη Ένωση στα Ρωσικά, καθώς αντιλαμβανόμαστε κάθε δημιουργική μας διαδικασία ως μία ένωση πολλών ανθρώπων που προσπαθουν καθένας μέσα από το δικό του μέσο, να καταθέσει την δική του ερμηνεία της πραγματικότητας που βιώνουμε ή/και επιλέγουμε να ανασυνθέσουμε επί σκηνής.

Ο τίτλος της παράστασής μας, All I’s /Όλα τα Εγώ. Όλα τα εγώ μας λοιπόν , το ονειροπόλο, το θυματοποιημένο, το μιμητικό και καταναλωτικό, εκείνο που επιζητεί την ασφάλεια, εκείνο που χάνεται στους φόβους και στα πρέπει, εκείνο που διψά για επικοινωνία και αγάπη. Όλα αυτά τα Εγώ, που μπορούμε να αντικρύσουμε ακόμα και μέσα μας, προσπαθούν να γίνουν ένα σώμα, και αποτυγχάνουν. Επιλέγουν να αποτύχουν, γιατί ίσως , τελικά, η ευτυχία που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ, να μας τρομάζει σαν προοπτική, καθώς έχουμε οικιοποιηθεί την αποδοχή της ματαίωσης, διαχρονικά μες το ρουν όποιων μορφών έπαιρνε η κοινωνία μας σαν ένα μεγάλο Εμείς.

Ο Μπέκετ λέει:
« if you do not love me I shall not be loved
if I do not love you I shall not love»

(Samuel Beckett, Cascando and Other Short Dramatic Pieces)

Αυτό νομίζω προσπαθούμε να αρθρώσουμε,μέσα από τον χορό μας, κι εμείς – ότι είναι στο χέρι μας, η επιλογή, η δράση, η αγάπη, η αλλαγή. Δεν εθελοτυφλούμε σε σχέση με την βίαιη πραγματικότητα που ζούμε, όμως πιστεύουμε πως μπορούμε να την αλλάξουμε. Κι αυτή η πίστη είναι όλη μας η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να ποιούμε επί σκηνής.