Θανάσης Δόβρης: Το αίμα είναι και θα είναι πάντα στην επικαιρότητα της ζωής μας

13:50 9/5/2016 - Πηγή: Culture Now

Ο χαρισματικός ηθοποιός Θανάσης Δόβρης, ο οποίος αυτή την περίοδο καταθέτει μία σπουδαία ερμηνεία στην ιδιαίτερη σκηνική σύνθεση του Περικλή Μουστάκη «Οστέα Ξηρά Σφόδρα», πρόκειται από 16 Μαΐου να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά και μάλιστα ένα από τα σημαντικότερα δείγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας που δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί σε θεατρική μορφή, το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου.

Τα έξι από τα έντεκα διηγήματα της συλλογής «Γκιακ» -που σημαίνει

αίμα, οικογένεια, εκδίκηση στα Αρβανίτικα- θα “ζωντανέψουν” στη σκηνή του Skrow Theater από μία ομάδα εκλεκτών ηθοποιών: Εύη Σαουλίδου, Στέλιος Ιακωβίδης, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Σωτήρης Τσακομίδης.

Η εν λόγω παράσταση ήταν μόνο η αφορμή για να απευθύνουμε τις ερωτήσεις μας στον Θανάση Δόβρη και να λάβουμε –όπως ήταν αναμενόμενο- ενδιαφέρουσες και κυρίως ουσιαστικές απαντήσεις, που αφορούν σημαντικές στιγμές, μεγάλες απώλειες, ανεπιτήδευτο θέατρο και ανθρώπους...

Σε περίπτωση που αναριωτιέστε γιατί οι σκοτεινές και βίαιες ιστορίες του «Γκιακ» μας αφορούν σήμερα, ο ίδιος έχει την απάντηση: “To αίμα είναι και θα είναι πάντα στην επικαιρότητα της ζωής μας”.

Συνέντευξη: Ερριέττα Μπελέκου

Culture Now: Ποια ήταν τα ερεθίσματα που σας έκαναν να ακολουθήστε τον δρόμο της υποκριτικής τέχνης, καθώς και τα κομβικά σημεία που καθόρισαν την μέχρι τώρα διαδρομή σας;

Θανάσης Δόβρης: Φαινομενικά, η ταινία ''the raging bull''. Yπόγεια, κάτι το ακαθόριστο που είναι ακαθόριστο, ακόμα και τώρα που μιλάμε. Σημαντικές είναι όλες οι στιγμές αν αγαπάς τη δουλειά σου. Είναι συνέχεια σημαντικές. Δεν έχει σημασία τι θεωρείς εσύ σημαντικό. Η φύση της δουλειάς είναι σημαντική μέσα από το κάθε βήμα, ''σημαντικό ή ασήμαντο'' για τον περίγυρο.

C.N.: Πριν λίγες μέρες (2 Μαΐου) συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τον θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή... Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνον και τι είναι αυτό που θα λέγατε ότι λείπει περισσότερο από την σημερινή θεατρική πραγματικότητα, ύστερα από την απώλειά του;

Θ.Δ.: Nαί, είναι τρία χρόνια από τότε που έφυγε απ' αυτή τη ζωή ο Λευτέρης Βογιατζής. Θυμάμαι τη μανία του. Τη μανία του να λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους. Τη μανία του για ρήξη ωφέλιμη και ουσιαστική. Τη μανία του για πλάκα και το σκοτάδι του που ήταν ανελέητο. Από τη σημερινή θεατρική πραγματικότητα μετά το θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή λείπει η... πολιτεία και η... δυσκολία.

C.N.: Την τρέχουσα καλλιτεχνική περίοδο σας βρίσκουμε στο ιστορικό θέατρο του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη, όπου μετά τη «Σαλώμη» συμμετέχετε στην παράσταση «Οστέα Ξηρά Σφόδρα». θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτή τη δουλειά;

Θ.Δ.: Είναι μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση. Ελεύθερη και κανονική. Κανονικό, ανεπιτήδευτο θέατρο, νομίζω. Περικλής Μουστάκης. Τον σέβομαι απεριόριστα και τον θαυμάζω.

C.N.: Παράλληλα, από 16 Μαΐου, αφήνετε για λίγο το θεατρικό σανίδι και σκηνοθετείτε το «Γκιακ» του Δημοσθένη Παπαμάρκου. Από ποια ανάγκη προέκυψε η απόφασή σας να σκηνοθετήσετε για πρώτη φορά και μάλιστα ένα έργο που δεν έχει παρουσιαστεί ξανά σε θεατρική μορφή;

Θ.Δ.: Φαινομενικά, ο Βασίλης Μαυρογεωργίου με τσίγκλισε να το κάνω. Υπόγεια δεν ξέρω, ίσως μια αναγκαιότητα για λίγη παραπάνω ψευδαίσθηση ελευθερίας. Το «Γκιακ» προέκυψε τυχαία και αθώα. Μου άρεσε. ‘Ενιωσα μια οικειότητα μαζί του και είναι απίστευτα ''θεατρικό'' σε αρκετά κομμάτια του.

C.N.: Ποιες ιστορίες επιλέξατε να μεταφέρετε από τις σελίδες του βιβλίου στη σκηνή και ποια είναι τα θέματα που αυτές πραγματεύονται;

Θ.Δ.: Το «Ντοτ’ απρές κοτσίδετε», τα «Μπουκουμπάρδια», το «Γυάλινο μάτι»,τον «Ταραραρούρα»,την «Παραλογή» και τον «Νόκερ». Εκδίκηση, γλυκάδα, αγάπη, φόβος, αναμέτρηση, κόλαση, κατά σειρά τα θέματα που πραγματεύονται.

C.N.: Τι πρόκειται να δούμε στη παράστασή σας; Δώστε μας μία πρώτη εικόνα.

Θ.Δ.: Τέσσερις συγκλονιστικούς ανθρώπους-ηθοποιούς-πρόσωπα.

C.N.: Οι σκοτεινές και βίαιες ιστορίες που εξομολογούνται οι πολεμιστές της Μικρασιατικής Εκστρατείας γιατί, κατά τη γνώμη σας, μας αφορούν σήμερα;

Θ.Δ.: Μας αφορούν απόλυτα. Το αίμα είναι και θα είναι πάντα στην επικαιρότητα της ζωής μας.

C.N.: Γκιακ στην αρβανίτικη διάλεκτο σημαίνει αίμα, οικογένεια, εκδίκηση. Τι συμβολίζει για εσάς προσωπικά το «Γκιακ»;

Θ.Δ.: Το γιο μου, τη γυναίκα μου, τα σόγια μας, τους αδερφικούς μου φίλους και τους ανθρώπους της παράστασης: την Έυη, τον Γρηγόρη, τον Σωτήρη, τον Στέλιο, τον Νίκο, τον Παντελή, τον Πάνο, την Έυα, την Ελένη, τον Λευτέρη.

C.N.: Μετά το «Γκιακ», έχετε κάποια επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια για το εγγύς μέλλον;

Θ.Δ.: Υπάρχουν πράγματα που θα γίνουν, αλλά είναι νομίζω νωρίς ακόμα να ειπωθεί κάτι γι’ αυτά. Σας ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον.

*Φωτογραφίες παράστασης: Κωστής Καλλιβρετάκης

Πληροφορίες παραστάσεων:

~ Το «Γκιακ» για πρώτη φορά στη σκηνή σε σκηνoθεσία Θανάση Δόβρη από 16 Μαΐου

~ Οστέα Ξηρά Σφόδρα από τον Περικλή Μουστάκη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων έως 29 Μαΐου