Θέατρα, του Ολιβιέ Πυ στο 2ο Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου

14:49 11/5/2015 - Πηγή: Culture Now

Η παράσταση Θέατρα / Théâtres, του Ολιβιέ Πυ / Olivier Py θα παρουσιαστεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στα πλαίσια του 2ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Θεάτρου "Το Γαλλικό Θέατρο à la Grecque", στις 20, 21 & 22 Μαΐου 2015.

Σκηνοθεσία - Μουσική: Violet Louise (Λουΐζα Κωστούλα)

Μετάφραση:

Μαρία Ευσταθιάδη

Σκηνογραφία- Κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος

Φωτισμοί: Θωμάς Οικονομάκος

Δημιουργική ομάδα για τον Οπτικό και Ηχητικό Σχεδιασμό (Studio 19, Άρης Παυλίδης)

Performers: Παναγιώτης Γαρμπής, Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα)

Σημείωμα: Violet Louise (Λουίζα Κωστούλα)

Λίγες συστάσεις χρειάζονται για τον Olivier Py. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, ενώ είναι παράλληλα ηθοποιός και σκηνοθέτης. Από το 1988 που εμφανίστηκε στο θέατρο ως συγγραφέας, εδραιώθηκε στη γαλλική σκηνή με έργα στα οποία παίζει και σκηνοθετεί. Μη διστάζοντας να διακηρύξει τόσο τη ρωμαιοκαθολική πίστη του όσο και την ομοφυλοφιλία του, ο Οlivier Py δημιουργεί στα έργα του ένα σύμπαν, με οδηγό έναν κυρίαρχο, παραληρηματικό λόγο. Το θέατρο ανάγεται σε θρησκεία που ευαγγελίζεται τη ριζική επανανοηματοδότηση του σύγχρονου κόσμου.

Τα Θέατρα (Théâtres) είναι ένα από τα πρώτα έργα του Olivier Py, με στοιχεία αυτοβιογραφικά. Το κείμενο αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια, σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο. Η πρώτη σκηνή ξεκινά με μία πράξη βἰας. Το μαχαίρωμα ενός νέου στο δημόσιο δρόμο. Καθώς πεθαίνει θυμάται σαν ανάμνηση, τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του, ανακαλεί τα τραύματα του, που τον οδήγησαν στο να ασχοληθεί με το θέατρο και τη συγγραφή.

Ο Οlivier Py, με καταγωγή γαλλοαλγερινή, θέτει το ζήτημα της βίας στο τραπέζι από πολλές πλευρές. Από τη σκοτεινή πλευρά της απιοικιοκρατίας στον πόλεμο Γαλλίας Αλγερίας, τον ομοφοβικό ρατσισμό, τη βία των πεζοδρομίων στις μεγάλες πόλεις, τα εγκλήματα που διαπράττονται μέσα στις οικογένειες. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στις πόλεις χωρίς ιδανικά και προσανατολισμό, που ψάχνουν νόημα, σε ένα κόσμο χωρίς ηθικές αξίες, θα μπορούσαν, κατά τον Py να ξαναβρούν το νήμα της ζωής μέσα από τη δημιουργία, μέσα από το Θέατρο.

Η ομοίωση, το μη πραγματικό του Θεάτρου φέρει και την κάθαρση. Μέσα από εκεί, και το μεγαλύτερο μαρτύριο καθαγιάζεται, οι ουλές επουλώνονται. Το κείμενο αυτό του Py, είναι ένα μανιφέστο κατά της βίας και της αιματηρής εξουσίας. Είναι μία ισχυρή δήλωση, κόντρα και στο πνεύμα της εποχής μας, με την οποία ο συγγραφέας δηλώνει ότι καλύτερα να είσαι θύμα παρά θύτης, βασανιζόμενος παρά βασανιστής. Ακόμα και αν χρειαστεί να προσφέρεις τις πληγές σου, στο βωμό της βλακείας και της ανθρώπινης θηριωδίας.

Σημείωμα: Μαρία Ευσταθιάδη

ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ

στήνουμε θέατρα και σκηνικά,

όμως η μοίρα μας πάντα νικά

και τα σαρώνει και μας σαρώνει

Γιώργος Σεφέρης

Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, σκηνοθέτης, θεατρίνος, τραγουδιστής, ομοφυλόφιλος, αριστερός, θρήσκος καθολικός, ο πενηντάχρονος Ολιβιέ Πυ, νυν διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, κατοικεί το θέατρο από το 1988. Τα ίδια περίπου θέματα διασταυρώνονται και στοιχειώνουν το σύμπαν του Πυ: «το» πολιτικό, η Τέχνη, το σεξ, η πίστη, η φιλοσοφία, η οικογένεια, με ένα τρόπο που μόνο στο θέατρο μπορούν να αρθρωθούν.

Στο έργο «Θέατρα», με πολλές αυτοβιογραφικές νύξεις, υπάρχουν καταστάσεις που είναι αδύνατο να αναπαρασταθούν, ωστόσο τίποτα δεν είναι ακατανόμαστο. Πέντε πρόσωπα μοιράζονται τη σκηνή, περνώντας από τη μυθοπλασία στην εξομολόγηση, από το θεατρικό δρώμενο στην ανάμνηση, από την επικαιρότητα στη μυθολογία: Εγώ, ο Δήμιος μου, ο Πατέρας μου, η Μητέρα μου και ο Τράγος. Ο Δήμιος μου είναι ένα επαρχιοτόπαιδο με τατουάζ στον ώμο του τη γαλλική σημαία. Ο Πατέρας μου ένας δολοφόνος μικρού κανίς και διαμελιστής αγριόχοιρου. Η Μητέρα μου απούσα και σκληρή μια εκδικητική αστή, ο Εγώ, πότε φοβισμένο και διεστραμμένο αγόρι, πότε εγκαταλειμμένο παιδί, μια κατασκευή του νου. Ο Τράγος είναι ίσως ο μόνος που διαθέτει κάποια ίχνη ανθρωπιάς. Ο Εγώ εμφανίζεται ως θύμα, ένας ανάμεσα στους τόσους θυσιασμένους: «Μη με ρωτάτε γιατί μ’ αρέσει να με χτυπούν, μη με ρωτάτε γιατί έχω ανάγκη να με ταπεινώνουν, είναι ο μόνος τρόπος να πω πως αν ανήκω στην οικογένεια των δήμιων, είναι παρά τη θέλησή μου! Άθελά μου!».

Απεχθάνεται τις μεταφορές, το κρυστάλλινο ύφος της Μαντάμ ντε Σεβινιέ, τους σιωπηλούς πατεράδες τις μητέρες-αρπαχτικά. Τραγουδάει τους ανώνυμους θανάτους και τους λησμονημένους. Φαντάζεται τον εαυτό του μαχαιρωμένο από έναν κουκουλοφόρο νεαρό, προτού μιλήσει για επαναλαμβανόμενες μαζοχιστικές συγκινήσεις, ανάμεσα σε μια μητέρα κτητική, τσιγκούνα, απωθητική και ένα πατέρα άξιο περιφρόνησης χαρακτηρίζοντάς τους «σφαγείς Αράβων». Ημίγυμνος με μια μαχαιριά ζωγραφισμένη στο πλευρό του, μισός Απόλλων μισός Χριστός, υπό την προστασία του Τράγου της αρχαίας τραγωδίας, ο Πυ-Εγώ εμφανίζεται ως η σπαρασσόμενη συνείδηση του κόσμου.

Olivier Py

Συγγραφέας, σκηνοθέτης και ηθοποιός, ο Olivier Py γεννήθηκε το 1965. Μετά τις σπουδές του στην Ανώτατη Δραματική Σχολή Ensatt, μπήκε το 1987 στο Conservatoire national supérieur d’Art dramatique, ενώ παράλληλα σπούδασε θεολογία. Το 1988, το πρώτο του έργο με τίτλο Des oranges et des ongles, σκηνοθετεί ο Didier Lafaye. Την ίδια χρονιά, ο Olivier Py ιδρύει τη δική του εταιρεία. Έκανε αίσθηση στο Φεστιβάλ της Αβινιόν το 1995 προτείνοντας το La Servante, histoire sans fin,έναν κύκλο έργων που διαρκεί 24 ώρες. Το 1998, διορίζεται στη διεύθυνση του Centre dramatique national d'Orléans και στη συνέχεια αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Odéon - Théâtre de l'Europe από το 2001 έως το 2007.

Το 2013, του ανατίθεται η διεύθυνση του Φεστιβάλ της Αβινιόν όπου είχε εμφανιστεί πολλές φορές, κυρίως το 2006, για να σκηνοθετήσει στην Cour d'honneur du Palais des papes ένα αφιέρωμα στον Jean Vilar, με τίτλο L'Énigme Vilar.

Τα κείμενά του είναι σημαντικά: αναφέρουμε από τις εκδόσεις Actes Sud τα Paradis de tristesse (2002), Les Mille et Une Définitions du théâtre (2013), Siegfried, nocturne (2013) και τα σημαντικά θεατρικά έργα μεταξύ άλλων τα Epitre aux jeunes acteurs, Les enfants de Saturne, Les ballad s de Miss Knife και Orlando ou l’Impatience.