Το αγόρι με τη βαλίτσα επιστρέφει στη Μονή Λαζαριστών

17:28 14/10/2016 - Πηγή: Culture Now

«Το αγόρι με τη βαλίτσα» του Μάικ Κένι, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, μετά την επιτυχημένη περιοδεία του σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα με το Κλιμάκιο Μακεδονίας-Θράκης και επιλεκτικές παρουσιάσεις του στη Θεσσαλονίκη εντάσσεται φέτος στο ρεπερτόριο της Νεανικής Σκηνής και παρουσιάζεται στη Μονή Λαζαριστών στη σκηνή Σωκράτης Καραντινός, από την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016.

Ένα έργο που απευθύνεται σε παιδιά και ενήλικους

θεατές, με το οποίο ο πολυβραβευμένος βρετανός θεατρικός συγγραφέας Μάικ Κένι αγγίζει ένα εξαιρετικά επίκαιρο θέμα, σε μια παράσταση που έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει όλους μας σχετικά με το μεγάλο πρόβλημα της προσφυγιάς και της αναγκαστικής και βίαιης μετανάστευσης.

Μία παράσταση χειροποίητη, χωρίς εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια, στηριγμένη στα βασικά υλικά του θεάτρου: το παιχνίδι, τη μεταμόρφωση, τα αληθινά αισθήματα, τον αυτοσχεδιασμό, τη φαντασία, την επικοινωνία των ηθοποιών με το κοινό.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο μικρός Ναζ ζει σε μια χώρα της Μέσης Ανατολής. Ξεσπά πόλεμος και η οικογένειά του αναγκάζεται να φύγει για να σωθεί. Ωστόσο τα χρήματα δεν αρκούν για να ταξιδέψουν όλοι και οι γονείς του τον στέλνουν μόνο του στον αδερφό του στο Λονδίνο. Ο Ναζ φαντάζεται ότι είναι ο Σεβάχ ο Θαλασσινός και διασχίζει ερήμους, βουνά και θάλασσες, με μόνη του συντροφιά την Κρίσια - ένα κορίτσι που έχει κι αυτό τον ίδιο προορισμό. Στη βαλίτσα έχει τις ιστορίες που του έλεγε ο πατέρας του.

Σημείωμα του συγγραφέα Mike Kenny για την παράσταση του ΚΘΒΕ

Τον καιρό που έγραψα Tο Αγόρι με τη βαλίτσα δεν φανταζόμουν ότι βρισκόμασταν στην αρχή αυτού που θα γινόταν η μεγάλη ιστορία της εποχής μας.

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για καινούρια ιστορία, έτσι δεν είναι; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, άνθρωποι φεύγουν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο ή την πανώλη ή τη φτώχεια. Οι γονείς μου και οι παππούδες μου αναγκάστηκαν να φύγουν. Οι προηγούμενες γενιές, δεν γνωρίζω. Στο γύρισμα του 21ου αιώνα, είχα την αίσθηση ότι άκουγα από όλες τις μεριές: «Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται χωρίς να έχουν τίποτα…». Όχι, δεν έρχονται χωρίς να έχουν τίποτα. Ακόμη κι αν έρχονται με άδεια χέρια, έρχονται με τις ιστορίες τους, τα τραγούδια τους, τα φαγητά τους, τον πολιτισμό τους και μπορούν να κάνουν πιο πλούσιο τον τόπο όπου φτάνουν, εάν τους επιτραπεί. Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση τους. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας σε αυτόν πλανήτη.

Στις μέρες μας, οι Έλληνες είναι η εμπροσθοφυλακή στην εισροή των προσφύγων και πολλοί από αυτούς έχουν επιδείξει γενναιοδωρία πνεύματος, που αποτελεί παράδειγμα για την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαι περήφανος που συμμετέχω με τον δικό μου τρόπο και θα ήμουν ακόμη πιο περήφανος εάν το έργο μου γινόταν μέρος της συζήτησης.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Μακάρι το θέμα του έργου να ήταν παρωχημένο, μακάρι να ήταν ανεπίκαιρο, μακάρι οι φτωχοί άνθρωπο με το σκούρο δέρμα που περνούν από τη χώρα μας θέλοντας να φύγουν μακριά από την μακάβρια πραγματικότητα του πολέμου, να μην θεωρούνταν ένοχοι μέχρι αποδείξεως της αθωότητάς τους.

Μιχάλης Σιώνας

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σιώνας
Βοηθός σκηνοθέτη: Στεφανία Ζώρα
Σκηνικά- Κοστούμια: Κατερίνα Παπαγεωργίου
Φωτισμοί: Χάρης Πάλλας, Θάνος Στόκας (ζωγράφος)
Μουσική: Δημήτρης Τασούδης
Χορογραφία: Έντγκεν Λάμε
Οργάνωση παραγωγής: Δημοσθένης Πάνος

Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Λίλα Βλαχοπούλου (Κρίσια), Μαρία Καραμήτρη (Μητέρα/Οδηγός/Βοσκός/Γριά/Ναυτικός), Δημήτρης Καρτόκης (Πατέρας, Άνθρωπος/Ναυτικός/ Γέρος), Άγγελος Νεράντζης (Ναζ), Τίμος Παπαδόπουλος (Λαθρέμπορος/ Στρατιώτης/’Εμπορος/Αδελφός/ Ναυτικός).

Έπαιξαν οι μουσικοί: Δημήτρης Τασούδης, Εύη Κυριαζίδου (πιάνο)