Το παιδί και τα μάγια από την Default Company στο Θέατρο Πόρτα

16:33 21/11/2014 - Πηγή: Culture Now

H Default Company, μετά την καλλιτεχνική της επιτυχία με τις «Ιστορίες καιρού» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, παρουσιάζει από 6 Δεκεμβρίου 2014 στο Θέατρο Πόρτα «Το παιδί και τα μάγια»: Mια παράσταση εμπνευσμένη από την όπερα του Maurice Ravel και της Colette “L’ enfant et les sortileges”. Ένα εικαστικό θέαμα με κίνηση και ζωντανή μουσική που αφηγείται με χιούμορ και τρυφερότητα το όνειρο ενός αγοριού που γκρεμίζει τον κόσμο που του επιβάλλεται και τον ξαναστήνει από την αρχή.

Στο πρωτότυπο κείμενο ένα «κακό» παιδί καταστρέφει τα πάντα γύρω

του και πληγώνει τα δέντρα και τα ζώα του κήπου του ως τη στιγμή που μέσα από τη δική του επαφή με τον κόσμο έρχεται αντιμέτωπο με τον εαυτό του, συνειδητοποιεί τις πράξεις του και γίνεται «καλό». Στη δική μας εκδοχή δεν υπάρχει «κακό» και «καλό» παιδί· ο μύθος αναποδογυρίζεται.

Το αγόρι μάς υποδέχεται στον κόσμο του και η παράσταση αρχίζει. Σ’ έναν κόσμο, όπου όλα ήταν ήδη εκεί· σ’ έναν κόσμο μέσα στον οποίο έμαθε να περπατάει όπως του έδειξαν οι άλλοι, να τραγουδάει όπως του έδειξαν οι άλλοι, να κοιτάει όπως του έμαθαν οι άλλοι. Και τί θα γινόταν αν ήθελε να τα ξανασκεφτεί όλα από την αρχή; Αν ήθελε να γνωρίσει από την αρχή τον τρόπο που περπατάει; τον τρόπο που χορεύει; τον τρόπο που μετράει; τον τρόπο που μιλάει με τους ανθρώπους, τα ζώα, τα δέντρα; και αν σ’ αυτόν τον δικό του ολοκαίνουριο κόσμο το λάθος ήταν το σωστό; πώς θα ήταν τότε αυτός ο ολοκαίνουριος κόσμος;

Στο παραμύθι αυτό, μέσα από ένα παιχνίδι κανόνων και παραβάσεων, απαγορεύσεων και αντιδράσεων, απαιτήσεων και προσδοκιών, το παιδί πειραματίζεται με τη ζωή, κάνει λάθη, αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και έρχεται αντιμέτωπο με τις επιλογές του. Στην πορεία αυτής της διαδρομής, κάπου μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, το παιδί θα συναντήσει έναν κόσμο όπου αντικείμενα, άνθρωποι και ζωόμορφα πλάσματα συνομιλούν, το έμψυχο συνυπάρχει με το άψυχο, μεγέθη και κλίμακες ανατρέπονται, χαρακτήρες εξαφανίζονται ως «δια μαγείας», σκιές και αντικατοπτρισμοί διασταυρώνονται. Ένα παραμύθι που μιλάει για την ελευθερία στο να φανταζόμαστε.

Ένα θέαμα όχι απλώς για παιδιά, αλλά γύρω από τα παιδιά, και τη μαγική δύναμη τους να μπορούν να ξαναγνωρίσουν και να αλλάξουν τον κόσμο.

Ιδέα-Κείμενο-Δραματουργία–Default Company σε συνεργασία με τον Τάσο Κουκουτά
Σκηνοθεσία Καλλιρρόη Παπαδοπούλου, Ξένια Θεμελή, Αλεξία Μπεζίκη
Χορογραφία Default Company σε συνεργασία με τους χορευτές
Σκηνικά Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια Κλαίρ Μπρέισγουελ
Φωτισμοί Μαρία Αθανασοπούλου
Μουσική Αντώνης Γεώργου, Αντώνης Καββαδίας
Παραγωγή Default Company
Οργάνωση παραγωγής Ζωή Μουσχή
Φωτογραφίες Αλέξης Ευσταθόπουλος

Ερμηνεύουν Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Ξένια Θεμελή, Αλεξία Μπεζίκη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Σταύρος Σβήγκος

Διάρκεια: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Λίγα λόγια για την Default company

Η default company δημιουργήθηκε από την Ξένια Θεμελή, την Αλεξία Μπεζίκη και την Καλλιρρόη Παπαδοπούλου. Τα μέλη της ομάδας σπούδασαν θέατρο και χορό στη Θεσσαλονίκη, τη Βέρνη και το Λονδίνο. Η ομάδα δραστηριοποιείται από το 2003 στο χώρο του θεάτρου, του χοροθεάτρου και της σύγχρονης performance. Προηγούμενες Παραγωγές: Ιστορίες Καιρού (2012-2013), On the Run (2009), On the Blink (2007), Almost there (2006), Forced feeding (2005), Τα γενέθλια της Ινφάντα (2003).

Σημείωμα Default Company

«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι’ αλλιώς τα ξέρουν όλα»

Όχι μόνο για τα παιδιά, το θέατρο παραμένει πάντα ένα παιχνίδι ταυτίσεων, μεταθέσεων, παραξενίσματος και γοητείας. Για να γοητεύσουμε το παιδικό μας κοινό δεν μας αρέσει να εμπιστευόμαστε εντυπωσιακά εφέ. Οι παραστάσεις μας θέλουμε να έχουν χαρακτήρα χειροποίητο και να φέρουν τα παιδιά σε επαφή με τα επιμέρους στοιχεία της θεατρικής πράξης. Επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε στοιχεία σωματικού θεάτρου, ακροβατικά, τρόπους από το θέατρο σκιών, από το σύγχρονο και τον κλασικό χορό. Παράλληλα οργανώνουμε και ορισμένες, ελάχιστες, ήσυχες σκηνές που απαιτούν λίγη παραπάνω από την προσοχή των παιδιών. Για να κατανοήσουν ότι δεν είναι όλα εύκολα, ότι να, ο χειμώνας μπορεί να είναι λίγο πιο μελαγχολικός από το καλοκαίρι, αλλά αυτό δεν πειράζει, ίσως-ίσως αυτό να είναι και το κρυμμένο αίνιγμα των πραγμάτων.