Βάσω Παπαδοπούλου: Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο...

17:29 4/7/2013 - Πηγή: Culture Now

Η συγγραφέας Βάσω Παπαδοπούλου μιλάει στο Culturenow.gr για το βιβλίο της, «Αλμυρά ευλογημένα βλέμματα», και συγκεκριμένα για το πρώτο της βιβλίο που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική.

CultureNow: Το «Αλμυρά ευλογημένα βλέμματα» είναι το πρώτο σας βιβλίο, ήταν εύκολη η απόφαση της έκδοσης;

Βάσω Παπαδοπούλου: Ναι, είναι το πρώτο μου βιβλίο. Όχι δεν ήταν εύκολη η απόφαση της έκδοσης, χρειάσθηκε ο Νικόλας Τελλίδης και ο Γιάννης Φιλιππίδης, συγγραφέας και ο ίδιος, που αποτελούν

την «Άνεμος Εκδοτική», να κάμψουν τις αμφιβολίες μου. Τους ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη τους.

C. N.: Πέρα από τους κεντρικούς ήρωες, την Ιωάννα και τον Φάνη, η αδελφή Θέκλα ζωντανεύει έναν πολύ ιδιαίτερο, αξιομνημόνευτο χαρακτήρα. Έχετε γνωρίσει κάποια παρόμοια προσωπικότητα μέσα ή έξω από ένα μοναστήρι;

Β. Π.: Η αδελφή Θέκλα έχει συγκεντρωμένα επάνω της όλα τα προτερήματα εκείνα που ο χρόνος θα έπρεπε να μας χαρίζει. Είναι απολύτως ικανοποιημένη με τον τρόπο ζωής που επέλεξε, έχει απαλλαγεί από διεκδικήσεις ή φοβίες, είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος που ολοκληρώνει την παραμονή του στον πλανήτη. Κουβαλάει την σοφία που περιγράφουν οι Ινδιάνοι για τους «γέροντες» ή τους «σοφούς». Αντιθέτως ο Φάνης και η Ιωάννα, βρίσκονται στην αρχή της πορείας τους, δοκιμάζουν και δοκιμάζονται, πολλές φορές κάνουν λάθη, μαθαίνουν και προχωρούν. Η Θέκλα γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο να εξηγεί, να συμβουλεύει και να συγχωρεί. Αυτή είναι πλέον η «διακονία» της.

C. N.: Μετά από μία ακραία εμπειρία, η Ιωάννα βιώνει έναν ισχυρό κλονισμό που την κάνει να αλλάξει πορεία ζωής. Πως φαντασθήκατε τη διαδικασία αναγέννησής της; Θεωρείται ότι η πορεία αυτή ολοκληρώθηκε και αν ναι, σε ποιο σημείο της αφήγησης;

Β. Π.: Η Ιωάννα, είναι ένας ακραίος χαρακτήρας, ζει μόνο για την επίτευξη του στόχου της. Επιτρέπει στον εαυτό της μόνο πολύ μικρά διαλλείματα, μέσα σε αυτά προσπαθεί να κάνει τα πάντα στην υπερβολή τους και να ξαναγυρίσει πολύ σύντομα στον σκοπό της. Η έκβαση αυτής της εμπειρίας την τρομοκρατεί και επιλέγει την απομάκρυνση για να επαναπροσδιορίσει την πορεία της. Είναι συνηθισμένη στην πειθαρχία, έτσι επιλέγει έναν διαφορετικό χώρο όπου όμως πάλι η πειθαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο, το μοναστήρι. Ο δεσμός με την αδελφή Θέκλα και κατόπιν η γνωριμία με τον Φάνη οδηγούν στην ολοκλήρωση της πορείας αυτής.

C. N.: Στο βιβλίο ζούμε τη γέννηση ενός έρωτα, μέσα από ειδικές δυσκολίες αλλά και με έντονη επιρροή στη ζωή των ηρώων. Δίνει λοιπόν ο έρωτας την απάντηση σε όλα;

Β. Π.: Η γέννηση ενός έρωτα και η ολοκλήρωση του θα μπορούσε να είναι καταλυτική. Νομίζω πως ο έρωτας δεν απαντά σε όλα, η αγάπη όμως το κάνει σίγουρα. Στο βιβλίο έχουμε έναν νέο που ερωτεύεται για πρώτη φορά, μία κοπέλα που δοκιμάζεται και μία ηλικιωμένη καλόγρια που διδάσκει αγάπη.

Νομίζω όμως πως κάθε αναγνώστης θα δει, θα διαβάσει, διαφορετικά πράγματα και με αλλιώτικο τρόπο μέσα στο κείμενο.

C. N.: Στο βιβλίο σας η σχέση των δύο ηρώων δεν έχει happy end ή μήπως το τέλος είναι ένα αληθινά ευτυχισμένο τέλος; Μπορείτε να σχολιάσετε πως το σκεφτήκατε;

Β. Π.: Πολύ μου αρέσει που αναρωτιέστε αν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος. Είπα και προηγουμένως πως κάθε αναγνώστης θα δώσει διαφορετική απάντηση. Σε ότι με αφορά το τέλος που δόθηκε έχει άμεση σχέση με τις προσωπικότητες των ηρώων. Τίποτα στη ζωή μας δεν είναι μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο, υπάρχουν και οι αποχρώσεις του γκρι, έτσι ένας γάμος θα μπορούσε να είναι η έναρξη μίας ευτυχίας ή μίας απογοήτευσης για έναν ή και για τους δύο ήρωες. Ο χωρισμός επίσης θα μπορούσε να έχει πολλές οπτικές. Ο Φάνης είναι ένα πολύ καλό, σκεπτόμενο, ευαίσθητο παιδί. Η Ιωάννα μία εξαιρετικά δραστήρια, ταλαντούχα χορεύτρια. Τι είναι καλύτερο άραγε για τον καθένα ξεχωριστά αλλά και για τους δύο μαζί; Οι σελίδες του βιβλίου θα απαντήσουν, όχι εγώ.

C. N.: Με δεδομένη τη σημερινή δεινή κατάσταση της αγοράς του βιβλίου στην Ελλάδα, ποιες πιστεύεται ότι είναι οι προοπτικές της ελληνικής πεζογραφίας και πως στέκεται ένας νέος συγγραφέας απέναντι στην κρίση;

Β. Π.: Δεινή η κατάσταση της αγοράς γενικώς, πολύ δε περισσότερο του βιβλίου. Είχα ακούσει πως ο μέσος Έλληνας αναγνώστης διαβάζει ενάμιση βιβλίο τον χρόνο, αυτά προ κρίσης, να υποθέσω πως τώρα έχουμε πέσει στο μισό ή στο κανένα.

Αυτά όμως είναι στατιστικές. Ως λαός είμαστε δημιουργικός, γράφουμε βιβλία, τραγούδια, ποιήματα, σενάρια, δημιουργούμε ομάδες θεάτρου, χορού, δε σταματήσαμε ποτέ ακόμα και σε πολύ δυσκολότερες περιόδους, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου ή του εμφυλίου. Πράττουμε, δραστηριοποιούμαστε, έτσι γεννιέται η ελπίδα, μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αντισταθούμε στην εθνική κατάθλιψη. Με τους τρόπους αυτούς δίνουμε έμφαση και προοπτική σε όλα, όχι μόνο στην πεζογραφία. Υπομονή, επιμονή, συμμετοχή και συμπαράσταση από τον έναν στον άλλον, στον διπλανό και στον απέναντι για να διαβούμε το «ποτάμι της κρίσης», αυτό κάνει ο κάθε ένας από εμάς, αυτό και ο νέος συγγραφέας.

C. N.: Κρίνοντας από την απάντησή σας να υποθέσω πως συνεχίζεται να γράφετε; Να περιμένουμε επόμενο βιβλίο;

Β. Π.: Συνεχίζω να γράφω, να διορθώνω, να σχίζω. Ναι γράφω επόμενο βιβλίο. Ξέρετε η γραφή είναι ένας τρόπος να χάνεσαι σε μία εικονική πραγματικότητα όπου ορίζεις ο ίδιος τις συνθήκες. Αυτό είναι λυτρωτικό. Πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που έχετε στα χέρια σας. Όσο ο «Άνεμος» θα στηρίζει τις προσπάθειές μου θα υπάρχουν νέα βιβλία.