Η Sigrid Nunez γράφει για τις απροσδόκητες αποχρώσεις μιας φιλίας

13:07 2/7/2021 - Πηγή: Star

Η  συγγραφέας και καθηγήτρια δημιουργικής γραφής  Sigrid Nunez αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο τη θλίψη που αισθάνεται για έναν αγαπημένο φίλο o οποίος αυτοκτόνησε αφήνοντας πίσω τον σκύλο του. Η γλώσσα της είναι ζωντανή, παραστατική ακόμη και σπαρακτική.Ο αναγνώστης από τις πρώτες σελίδες αντιλαμβάνεται ότι η συγγραφέας επιδίδεται σε ημερολογιακή καταγραφή προκειμένου να παρηγορηθεί για την ξαφνική απώλεια. Μέσα από μια συγκινητική εξομολόγηση παρουσιάζει στοιχεία από τον χαρακτήρα του φίλου της αλλά και της νέας της ζωής

με τον Απόλλωνα, τον μολοσσό του, του οποίου τη φροντίδα αναλαμβάνει εντελώς ξαφνικά λόγω των περιστάσεων.Γιατί μας συναρπάζει η βραβευμένη «Ανωμαλία» του Ερβέ Λε Τελιέ;«Ο φίλος είναι σίγουρα ένα τρυφερό βιβλίο για την απώλεια, την αγάπη και την αμέριστη θλίψη»Το ζώο τραυματισμένο από την απροσδόκητη στέρηση του αφεντικού του κάνει και τη δική της θλίψη ακόμα μεγαλύτερη. Η συμπεριφορά της αλλάζει, οι φίλοι της ανησυχούν, ο σπιτονοικοκύρης της απειλεί να της κάνει έξωση. Με τον καιρό, δένεται περισσότερο με το θλιμμένο σκυλί και του αφοσιώνεται ,προσπαθώντας  μάλιστα να κατανοήσει τα συναισθήματά του.Καθώς οι σελίδες του βιβλίου διαδέχονται η μια την άλλη συμπάσχουμε με την ηρωίδα και τον Απόλλωνα ,νιώθουμε  τον πόνο και τη θλίψη τους ,φτάνουμε  στο σημείο να θεωρήσουμε τη μοναχική γυναίκα φίλη μας.« Ο Φίλος είναι το πρώτο βιβλίο της Sigrid Nunez που μεταφράζεται στα ελληνικά» Στο βιβλίο είναι συχνές οι εκτενείς αναφορές σε σπουδαίους ποιητές και λογοτέχνες όπως ο Ρίλκε και το έργο του «Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή» αλλά και ο Μπέκετ ,ο Φλομπέρ και ο Κούτσι.Μια συγκινητική ιστορία αγάπης ,αφοσίωσης και επούλωσης ψυχικών τραυμάτων. Μια μοναδική σχέση ζωής ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν σκύλο με αφορμή έναν θάνατο. «Ο Φίλος»  βραβεύτηκε με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας ΗΠΑ 2018.Το «Σφαγείο Νούμερο 5» του Κερτ Βόνεγκατ για πρώτη φορά σε graphic novelΔιαβάστε ένα απόσπασμα:Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἐὰν κλάψεις ἀρκετὰ δυνατὰ γιὰ ἀρκετὸ διάστημα ἐνδέχεται νὰ καταλήξεις μὲ θολὴ ὅραση.῎Ημουν ξαπλωμένη, στὰ μισὰ τῆς μέρας, ἐντούτοις ἤμουν στὸ κρεβάτι. Μὲ ὅλο αὐτὸ τὸ κλάμα μοῦ εἶχε ἔρθει πονοκέϕαλος, ἕνας ἔντονος πονοκέϕαλος ποὺ κράτησε μέρες. σηκώθηκα καὶ πῆγα νὰ κοιτάξω ἀπὸ τὸ παράθυρο. ῏Ηταν ἀκόμη χειμώνας, ἔκανε κρύο κοντὰ στὸ παράθυρο, ἔκανε ρεῦμα. ῞Ομως ἡ αἴσθηση ἦταν ὡραία – αἰσθανόμουν ὡραῖα ποὺ πίεζα τὸ μέτωπό μου στὸ παγωμένο τζάμι. ᾽ανοιγόκλεινα συνέχεια τὰ μάτια μου, ἀλλὰ δὲν καθάριζαν. Σκέϕτηκα τὶς γυναῖκες ποὺ εἶχαν κλάψει μέχρι τύϕλωσης. Τὰ ἀνοιγόκλεινα ὅλη τὴν ὥρα κι ὁ ϕόβος αὐξανόταν. ῞Υστερα σὲ εἶδα. ϕοροῦσες τὸ καϕὲ βίντατζ μπουϕὰν τοῦ ἀεροπόρου, ἐκεῖνο ποὺ σοῦ ἦταν πολὺ στενό –γι᾽αὐτὸ σοῦ πήγαινε περισσότερο– καὶ τὰ μαλλιά σου ἦταν σκοῦρα καὶ πυκνὰ καὶ μακριά. ῎Ετσι κατάλαβα ὅτι μᾶλλον βρισκόμασταν πίσω στὸ χρόνο. Πολὺ πίσω. σχεδὸν τριάντα χρόνια.Ποῦ πήγαινες; Πουθενὰ συγκεκριμένα. Οὔτε σὲ δουλειὰ οὔτε σὲ ραντεβού. ῾απλῶς περιπλανιόσουν μὲ τὰ χέρια στὶς τσέπες κι ἀπολάμβανες τὸ δρόμο. ῏ηταν τὸ κόλλημά σου. ῍ Αν δὲν περπατῶ, δὲν γράϕω. Δούλευες τὰ πρωινά, καὶ μιὰ συγκεκριμένη στιγμή, ποὺ πάντα ἐρχόταν, ὅταν ἔμοιαζε ἀδύνατο νὰ γράψεις ἔστω καὶ μία ἁπλὴ πρόταση, ἔβγαινες κι ἔκανες χιλιόμετρα περπατώντας. ᾽ανάθεμα τὶς μέρες ποὺ σ᾽ἐμπόδιζε ἡ κακοκαι ρία (ἂν καὶ ἦταν κάτι ποὺ συνέβαινε σπάνια, ἀϕοῦ δὲν σ᾽ἔνοιαζε τὸ κρύο ἢ ἡ βροχή, μόνο μιὰ πραγματικὴ θύελλα μποροῦσε νὰ σὲ ἀποτρέψει). ῞Οταν ἐπέστρεϕες, στρωνόσουν ξανὰ στὴ δουλειά, πασχίζοντας νὰ διατηρήσεις τὸ ρυθμὸ ποὺ εἶχες ἐξασϕαλίσει ὅσο περπατοῦσες. Κι ὅσο καλύτερα τὸ πετύχαινες, τόσο καλύτερα ἔγραϕες.Το βιβλίο κυκλοφορεί στην εξαιρετική σειρά Aldina  των εκδόσεων Gutenberg. Η προσεγμένη μετάφραση είναι του Γιώργου Λαμπράκου ενώ το εξώφυλλο κοσμεί μια λεπτομέρεια από το έργο της  Γεύσως Παπαδάκη, Σε βρίσκει η ποίηση (λεπτ.),( το 2020).