ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Τους θέλουμε

17:33 13/3/2012 - Πηγή: SuperBasket

Με μεγάλη χαρά λάβαμε την επιστολή του αναγνώστη μας Πέτρου Πούγγουρα με θέμα τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε. Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά δημοσιεύουμε τους προβληματισμούς και τις προτάσεις του γιατί στο Superbasket θέλουμε πρώτα απ’ όλα τις δικές σας απόψεις.

«Τελικός Κυπέλλου προχθές μεταξύ Παναθηναϊκού και

Ολυμπιακού. Θεατές; 900 εισιτήρια σε κάθε ομάδα. Το κλειστό του Ελληνικού έχει χωρητικότητα 14.500 ατόμων. Τις υπόλοιπες θέσεις θα καλύψει το γνωστό από προηγούμενες χρονιές γιγάντιο πανό, μη φαίνονται άδειες και εκτεθούμε κιόλας. Μαζί με τις κενές θέσεις νομίζουν πως θα κρύψουν και το πρόβλημα.

Όταν η συζήτηση έρχεται στο θέμα της γηπεδικής βίας, οι περισσότεροι εντοπίζουν το πρόβλημα στην ανικανότητα των αρμόδιων να την αντιμετωπίσουν. Δεν αντιλέγω, η ανικανότητα ενδεχομένως υπάρχει. Ωστόσο, αυτή η εξήγηση μπορεί να οδηγήσει σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Για να μιλήσουμε για ανικανότητα αντιμετώπισης, σημαίνει ότι προηγουμένως έχει διαπιστωθεί η βούληση αντιμετώπισης. Δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζουμε κάποιον ανίκανο να επιλύσει ένα πρόβλημα, όταν αυτός δεν θέλει να το επιλύσει. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση, η συνέχεια της παθογένειας δεν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, αλλά στο ότι δεν θέλουμε.

Σε αυτό το - χρονικά και λογικά προγενέστερο - σημείο εντοπίζεται το πραγματικό πρόβλημα. Ο βασικός λόγος που η βία συνεχίζει να εμφανίζεται στα γήπεδα δεν είναι ότι δεν μπορούμε αλλά ότι δεν έχουμε τη διάθεση να την αποχωριστούμε. Μας αρέσουν οι χούλιγκαν στις κερκίδες, την κάνουν τη δουλειά τους, τους καμαρώνουμε. Τους θέλουμε. Δεν είναι, επομένως, δυνατόν να συζητάμε σοβαρά ποια είναι τα κατάλληλα μέτρα ή ποιος είναι αρμόδιος να τα λάβει. Από τη στιγμή που βούληση δεν υπάρχει, η μόνη χρησιμότητα όλων των παραπάνω είναι η σπατάλη σάλιου και χρόνου. Το πρόβλημα δεν είναι ότι (θέλουμε αλλά) δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση, είναι ότι δεν θέλουμε.

Ας ξεκινήσω από τις διοικήσεις των συλλόγων. Ακόμα και ο πλέον καλόπιστος παρατηρητής δεν μπορεί παρά να έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι συγκεκριμένο το είδος ανθρώπου που οι ομάδες θέλουν στις κερκίδες. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά ο κανόνας, ιδίως για τις μεγάλες ομάδες, είναι αυτός. Καλοί είναι κι αυτοί που έρχονται στο γήπεδο γιατί θέλουν να περάσουν όμορφα δυο ώρες απ’ τη ζωή τους, αλλά για τα εύκολα παιχνίδια. Στα ντέρμπι θέλουμε να μετατρέψουμε το γήπεδο σε κόλαση, άρα και τον κατάλληλο άνθρωπο να το πραγματοποιήσει. Τι να μας κάνει ο φίλαθλος με το απλό χειροκρότημά του, εδώ χρειάζεται ένας γνήσιος οπαδός να βρίσει παίκτες και διαιτητές (μαζί με το γενεαλογικό τους δέντρο), να κρεμαστεί πάνω από τον αντίπαλο πάγκο και να προπηλακίσει, να μπουκάρει μέσα και να πάρει στο κυνήγι όποιον βρει μπροστά του, να ρίξει καμιά φωτοβολίδα, να πυροβολήσει και με κανένα αεροβόλο άμα έχει κέφια.

Πιστεύει κανείς ότι αν δεν τους ήθελαν στο γήπεδο, δεν θα μπορούσαν να τ