Η άποψή μου: “Το Wimbledon δεν είναι ποτέ ξενέρωτο”

Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα είπε ο Θάνος Σταθόπουλος στο άρθρο του στις 15/7.  Διαφωνώ όμως ότι αγωνιστικά ήταν μια «ωραιότατη σούπα».  Είναι αλήθεια ότι ο τελικός ήταν μονόπλευρος και οι δύο ημιτελικοί είχαν από ένα σημείο και μετά κάτι το προδιαγεγραμμένο.  Και πολλοί τραυματισμοί…έβρεχε, και δεν έλεγε να σταματήσει.  Αλλά είδαμε και πράγματα που μόνο ο ιερός χλοοτάπητας μπορεί να δώσει.

Ο κύριος Σταθόπουλος ξεχώρισε δύο αγώνες του Sinner με Berrettini και με Medvedev.  Είχα την ευτυχία να βρεθώ στo Centre Court για τον πρώτο.  Και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι δυνατόν να χτυπάνε την

μπάλα τόσο δυνατά και αυτή να μην βγαίνει έξω.  Άλλο να το βλέπεις στην τηλεόραση και άλλο από κοντά… Πριν από πολλά χρόνια ήμουνα πάλι στο ίδιο γήπεδο όταν ο Sampras διέλυσε τον Agassiz 3-0 στον τελικό και από τότε δεν είχα δει κάποιον να αλλάζει τα φώτα στο μπαλάκι όπως ο pistol Pete.

Αλλά οι σημερινοί γίγαντες βρίσκονται πιά σε άλλο επίπεδο φυσικής κατάστασης (και διάπλασης).  ‘Ισως πλησιάζει η ώρα να κάνουν τα μπαλάκια λίγο πιο βαριά…

Τον άλλο αγώνα Sinner-Medvedev τον είδα από την τηλεόραση και ήταν φανερό ότι ο Ιταλός είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, καμιά σχέση με το επίπεδο της πρώτης εβδομάδας.  Και όμως, για 4 ώρες o Sinner δεν τα παράτησε και είναι συγκινητικό να βλέπεις τέτοιο ήθος και πείσμα.

Ο καλύτερος αγώνας όμως ήταν Musetti-Fritz, γιατί ήταν η αποθέωση του τένις στο χόρτο.  Ήταν η απόδειξη ότι αν ξέρεις να χρησιμοποιείς σωστά slice, drop-shot, block-return of serve μπορείς να τρελάνεις τον κάθε big-server.  Όποιος έχει παίξει σε χόρτο, καταλαβαίνει αμέσως πόσο ιδιαίτερη είναι αυτή η επιφάνεια.

Και δύο λόγια για τον Στέφανο…

Κάποια στιγμή, την ημέρα που ήμουν στο Wimbledon (πρώτη Τετάρτη), συνειδητοποίησα ότι οι αδελφοί Τσιτσιπά έπαιζαν διπλό στο court 4, που είναι ανοιχτό για όλους.  Πετάχτηκα λοιπόν να δω και από κοντά για πρώτη φορά αυτό το φαινόμενο.  Η πρώτη εντύπωση δεν απογοητεύει, σαν σταρ του σινεμά είναι.  Αλλά το λίγο που παρακολούθησα, ο Πέτρος έπαιζε καλύτερα, πράγμα όχι ευοίωνο για την περεταίρω πορεία του Στέφανου.  Και δυστυχώς έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο αγώνας με τον Ruusuvuori ήταν μια κατάθλιψη.  Ούτε το backhand, αλλά ούτε και το forehand δούλευε, το service καλύτερο, αλλά όχι στις κρίσιμες στιγμές στο tie break.

Το ανησυχητικό ήταν ότι ο Στέφανος πραγματικά προσπάθησε όσο μπορούσε.  Αλλά όταν αρχίζεις να χάνεις από κατώτερους παίκτες, κάτι πάει στραβά, τα έχουμε πει από παλιά.  Υποθέτω ότι η δικαιολογία για την ελλιπή προετοιμασία στο χόρτο (4 Seasons, Costa Navarino, 2 αγώνες στο Halle; exhibition στο Boodles) είναι το κοκκινόχωμα των Ολυμπιακών.  Ίσως.  Αλλά οι αδυναμίες στο παιγνίδι του Στέφανου παραμένουν και αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά στην ομάδα του, πάει περίπατο τόσο ταλέντο.  Γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Στέφανος έχει περισσότερο ταλέντο από τους πιο πολλούς που είναι πιο ψηλά από αυτόν στη κατάταξη σήμερα.

Και δύο λόγια για τον Alcaraz…

Μεγάλος παίκτης ο Alcaraz, απίστευτος συνδυασμός δύναμης και touch.  Aν κάνει καλή διαχείριση (όπως έχει ήδη αρχίσει) μπορεί να σαρώσει όλα τα ρεκόρ.  Αλλά τόση διαφορά στη ποιότητα από όλους του άλλους εγκυμονεί κινδύνους.  Θυμόμαστε τι έγινε όταν ο Sampras διέλυε για αρκετό καιρό όλους τους αντιπάλους, ο κόσμος σταμάτησε να παρακολουθεί το τένις (και εγώ επίσης). Και χρειάστηκε να εμφανιστεί ο βασιλιάς για να φέρει το beautiful game και να επιστρέψει ο κόσμος.

Και μερικές κακίες… Τον Alcaraz το είδα για πρώτη φορά όταν έπαιξε με τον Στέφανο στο US Open του 2021 (3-2).  Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι ο πάγκος του έκανε συνέχεια coaching.  Έδειχναν οι κάμερες μια τον Juan Carlos Ferrero να κάνει περίεργες χειρονομίες και μια το Alcaraz να γνέφει «κατάλαβα» πριν από κάθε σερβίς.  Το έβλεπαν οι cameramen, το βλέπαμε και εμείς, τσιμουδιά οι εκφωνητές.

Μόνο για τον Απόστολο ακούγαμε (που δυστυχώς μιλάει ασταμάτητα και να βροχή οι ποινές σε τόσους αγώνες) και για το πως ο Carlito καταφέρνει να βρίσκει λύσεις μόνος του στο παιχνίδι, και άλλα κουραφέξαλα.  Και αυτά συνεχίστηκαν για πολύ καιρό, σε σημείο που νομίζω ότι άρχισα να αποκωδικοποιώ κάποιες από τις χειρονομίες του Juan Carlos.

Και φτάσαμε στον επαίσχυντο αγώνα με τον Στέφανο στην Βαρκελώνη, που πλέον ο Carlito και ο πάγκος του είχαν κανονικούς διαλόγους.  Ο Στέφανος δεν κρατήθηκε και τo είπε ξεκάθαρα την επόμενη εβδομάδα στην Μαδρίτη όταν ο διαιτητής του έδινε ακόμη μια ποινή για coaching violation: «να δώσετε σε μένα ποινές, αλλά τότε να δίνετε και στον άλλο, ξέρετε για ποιόν μιλάω, να σας φέρω το video από την Βαρκελώνη».

Κατά την διάρκεια του πρoημιτελικού αγώνα Alcaraz-Τσιτσιπά φέτος στο Roland Garros, ο πολύς John McEnroe είπε όταν η κάμερα έδειξε τον Απόστολο «να και ο τύπος για τον οποίο αναγκαστήκαμε να επιτρέψουμε το coaching».  Εγώ νομίζω ότι για το golden boy – Carlito το κάνανε, γιατί πλέον ο κόσμος το είχε τούμπανο (και αυτοί κρυφό καμάρι…).

Διαφωνώ κάθετα με το coaching.  Είδαμε στο Paris Masters μια ομάδα (του Rune νομίζω) να είναι με το tablet και να του δίνει στατιστικές αναλύσεις για το παιχνίδι.  Το τένις δεν είναι αμερικάνικο ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ.  Είναι μία αναμέτρηση δύο ατόμων που είναι μόνοι τους στο γήπεδο και πρέπει να βρουν λύσεις μόνοι τους.  Και βγάζω το καπέλο μου σε όλους αυτούς που δεν στηρίζονται στον πάγκο.

Χρόνης Τζεδάκης – αναγνώστης Tennis24

“Η άποψή μου” είναι μια θεματική στήλη του Tennis24, ικανοποιώντας έτσι την “ανάγκη” των αγνών φιλάθλων να εκφράσουν την γνώμη τους για οποιοδήποτε θέμα (τενιστικό) τους απασχολεί.

Τα κείμενα τα οποία θα αποστέλλονται ηλεκτρονικά στο info@tennis24.gr, θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένα, με ονοματεπώνυμο, συντακτικά ορθά (τόνους, διαστήματα, παράγραφοι, όχι κεφαλαία) και φυσικά να σέβονται τον αναγνώστη και το ίδιο το άθλημα, σε κόσμιο και τενιστικό πλαίσιο. Aν θέλετε να επισυνάψετε και μια φωτογραφία της αρεσκείας σας, θα πρέπει να έχει διάσταση πάνω από 1000×500 pixels σε jpg μορφή, διαφορετικά θα επιλέξουμε εμείς μια αντιπροσωπευτική για το άρθρο σας.

The post Η άποψή μου: “Το Wimbledon δεν είναι ποτέ ξενέρωτο” appeared first on Tennis24.

Keywords
Τυχαία Θέματα