Κατάθεση ψυχής από Ναδάλ στο “The Players Tribune”

11:50 18/12/2024 - Πηγή: Tennis24

Δεν είναι ακριβώς συνέντευξη αλλά μια κατάθεση ψυχής ενός από τους σπουδαιότερους αθλητές που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Η καριέρα του Ράφα Ναδάλ, γεμάτη με θριάμβους και προκλήσεις, αντικατοπτρίζει τη σκληρή δουλειά, την αποφασιστικότητα και τον σεβασμό για το τένις και τη ζωή γενικότερα.

Παρά τις δύσκολες στιγμές, όπως οι τραυματισμοί και η αφόρητη ψυχική πίεση, κατάφερε να παραμείνει πιστός στην προσπάθεια για αυτοβελτίωση και εξέλιξη. Με σεβασμό για τους αντιπάλους του και πάντα με την επιθυμία να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, ο Ισπανός έμαθε

ότι η ζωή, όπως το τένις, δεν είναι πάντα νίκες, αλλά η ικανότητα να αναγνωρίζεις τις χαρές και τις δυσκολίες και να προχωράς μπροστά.

Στην πορεία του, δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος αθλητής, αλλά κι ένας άνθρωπος που αγωνίστηκε για να ζει σύμφωνα με τις αξίες του, όπως η ταπεινότητα, ο σεβασμός και η πίστη στην προσπάθεια.

Η καριέρα και η στάση ζωής του Ναδάλ, συνεχώς ενέπνεε και θα συνεχίσει να εμπνέει πολλούς, μικρούς και μεγάλους…

Η κατάθεση του Ναδάλ στο “The Players’ Tribune”

Όταν ήμουν μικρός, έμαθα ένα μάθημα που ακόμα το έχω στο μυαλό μου.

Δεν είμαι σίγουρος ακριβώς πόσο χρονών ήμουν, αλλά νομίζω πως ήμουν περίπου 12. Σε αυτή την ηλικία, λάτρευα να πηγαίνω για ψάρεμα. Αγαπώ τη θάλασσα, γιατί είμαι από τη Μαγιόρκα, και η θάλασσα είναι μέρος της ζωής μου. Είναι η αίσθηση του να βρίσκεσαι κοντά στη θάλασσα, να κάθεσαι πάνω στα βράχια με την οικογένεια και τους φίλους σου ή να είσαι έξω σε μια βάρκα, η ηρεμία που νιώθεις είναι κάτι ξεχωριστό. Μια μέρα, πήγα για ψάρεμα ενώ θα μπορούσα να κάνω προπόνηση.

Την επόμενη μέρα, έχασα τον αγώνα μου. Θυμάμαι ότι έκλαιγα στο αυτοκίνητο στην επιστροφή για το σπίτι, και ο θείος μου, ο οποίος σε εκείνη τη νεαρή ηλικία είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου και ήταν αυτός που με έκανε να αγαπήσω το τένις, μου είπε: «Δεν πειράζει, είναι απλώς ένας αγώνας τένις. Μην κλαις τώρα, δεν έχει νόημα. Αν θέλεις να ψαρεύεις, μπορείς να ψαρεύεις. Κανένα πρόβλημα. Αλλά θα χάνεις. Αν θέλεις να νικάς; Αν θέλεις να νικάς, τότε πρέπει να κάνεις πρώτα αυτό που πρέπει να κάνεις.»

Ήταν ένα πολύ σημαντικό μάθημα για μένα. Αν οι άνθρωποι με βλέπουν ως τελειομανή, αυτό προέρχεται από αυτή την εσωτερική φωνή που με καλούσε στη διαδρομή για το σπίτι. Αυτή η φωνή δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ. Μια μέρα, μπορώ να είμαι στη θάλασσα. Σήμερα και αύριο … πρέπει να προπονηθώ.

Δεν ήμουν ένα παιδί που είχε πραγματικά αθλητικά είδωλα.

Υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μου ως Μαγιορκιανού. Οι ήρωές μου ήταν άνθρωποι που γνώριζα στην πραγματική ζωή. Αλλά όταν ήμουν 12 ετών, έπαιξα για πρώτη φορά με τον Κάρλος Μογιά. Έναν συμπατριώτη μου, επίσης από τη Μαγιόρκα. Τον πρωταθλητή του Roland Garros και τον πρώτο Ισπανό που έγινε Νο1 στον κόσμο. Ήμουν τόσο αγχωμένος μόνο και μόνο που έπρεπε να ανταλλάξω μερικές μπαλιές μαζί του. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο. Το τένις μεταμορφωνόταν από κάτι που ήταν απλώς για διασκέδαση — ένα παιδικό παιχνίδι — σε έναν πραγματικό στόχο για επαγγελματική καριέρα. Με έκανε να ονειρεύομαι λίγο περισσότερο. Μια μέρα, ίσως μπορέσω να παίξω στο Roland Garros.

..αλλά ο πόνος είναι ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ζωής.

Τραυματίστηκα όταν ήμουν 17 ετών και μου είπαν ότι πιθανότατα δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να παίξω επαγγελματικό τένις. Έμαθα ότι τα πράγματα μπορούν να τελειώσουν σε μια στιγμή. Δεν ήταν απλώς μια μικρή ρωγμή στο πόδι μου, ήταν μια αυτοάνοση ασθένεια. Δεν υπάρχει θεραπεία, μόνο διαχείριση. Σύνδρομο Mueller-Weiss. Τι σημαίνει αυτό; Από τη μεγαλύτερη χαρά, ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν μπορείς να περπατήσεις.

Πέρασα πολλές μέρες στο σπίτι κλαίγοντας, αλλά ήταν ένα μεγάλο μάθημα ταπεινοφροσύνης, και ήμουν τυχερός που είχα έναν πατέρα — την πραγματική επιρροή στη ζωή μου — που ήταν πάντα τόσο θετικός. «Θα βρούμε μια λύση,» μου είπε. «Και αν δεν βρούμε, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από το τένις.» Ακούγοντας αυτά τα λόγια, δυσκολευόμουν να τα επεξεργαστώ, αλλά ευτυχώς, μετά από πολύ πόνο, εγχειρήσεις, αποκατάσταση και δάκρυα, βρέθηκε μια λύση, και όλα αυτά τα χρόνια μπόρεσα να παλέψω μέσα από αυτό.

Το τένις είναι ένα άθλημα που απαιτεί πολλά από εσένα ψυχικά, αλλά υπάρχουν πολλές στιγμές χαράς που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Το Davis Cup το 2004, το Roland-Garros το 2005, φυσικά το Wimbledon το 2008. Αλλά μετά υπάρχει το πρώτο μου US Open, και όταν ολοκλήρωσα τον κύκλο των Grand Slam τουρνουά στη Μελβούρνη. Και δεν ξεχνώ αυτά τα τουρνουά όπως η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη ή το Indian Wells ή το Σινσινάτι όπου κέρδισα για πρώτη φορά το 2013, ή το όμορφο Μονακό, ή το ξεχωριστό συναίσθημα της Ρώμης, ή τη Σαγκάη και το Πεκίνο με αυτούς τους απίστευτους θαυμαστές … τον Καναδά, το Μεξικό, τη Χιλή, τη Βραζιλία, τις πρώτες μου μέρες στο Μπουένος Άιρες … τόσα πολλά.

Είμαι γεμάτος με απίστευτες αναμνήσεις. Ωστόσο, δεν μπορείς ποτέ να σταματήσεις να πιέζεις τον εαυτό σου. Δεν μπορείς ποτέ να χαλαρώσεις. Πρέπει πάντα να βελτιώνεσαι, και αυτό ήταν το σταθερό στοιχείο της ζωής μου. Να πιέζω πάντα τα όρια και να βελτιώνομαι. Έτσι έγινα καλύτερος παίκτης.

Για 30 χρόνια, η εικόνα που έβγαζα προς τα έξω στον κόσμο δεν ήταν πάντα αυτή που ένιωθα μέσα μου.

Ειλικρινά, ήμουν νευρικός πριν από κάθε αγώνα που έχω παίξει — αυτό το συναίσθημα δεν σε αφήνει ποτέ. Κάθε βράδυ πριν από έναν αγώνα πήγαινα για ύπνο με τη σκέψη ότι θα μπορούσα να χάσω (και το ίδιο ένιωθα όταν ξυπνούσα το πρωί!). Στο τένις, η διαφορά μεταξύ των παικτών είναι πολύ μικρή, και μεταξύ των μεγάλων αντιπάλων ακόμα μικρότερη. Όταν βγαίνεις στο γήπεδο, μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, οπότε όλες σου οι αισθήσεις πρέπει να είναι ξύπνιες, ζωντανές. Αυτή η αίσθηση, η εσωτερική φωτιά και τα νεύρα, η αδρεναλίνη του να βγαίνεις και να βλέπεις ένα γεμάτο γήπεδο, είναι μια αίσθηση πολύ δύσκολο να περιγραφεί. Είναι μια αίσθηση που μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν και κάτι που είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι ποτέ το ίδιο τώρα που αποσύρομαι ως επαγγελματίας.

Θα υπάρχουν ακόμα αυτές οι στιγμές σε αγώνες επίδειξης και ίσως και σε άλλα αθλήματα. Θα συνεχίσω να ανταγωνίζομαι και να προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, αλλά δεν θα είναι το ίδιο συναίσθημα όπως όταν βγαίνεις μπροστά στους φιλάθλους σε οποιοδήποτε στάδιο.

Για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου, ήμουν καλός στο να ελέγχω αυτά τα συναισθήματα. Με μία εξαίρεση.

Πέρασα μια πολύ δύσκολη στιγμή, ψυχικά, πριν από μερικά χρόνια. Στον σωματικό πόνο ήμουν πολύ συνηθισμένος, αλλά υπήρχαν στιγμές στο γήπεδο που είχα πρόβλημα να ελέγξω την αναπνοή μου, και δεν μπορούσα να παίξω στο υψηλότερο επίπεδο. Δεν έχω πρόβλημα να το πω τώρα. Τελικά, είμαστε άνθρωποι, όχι υπερήρωες. Το άτομο που βλέπεις στο κεντρικό γήπεδο με το τρόπαιο είναι ένα άτομο. Εξαντλημένο, ανακουφισμένο, χαρούμενο, ευγνώμον — αλλά απλώς ένα άτομο.

Ευτυχώς, δεν έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να ελέγξω πράγματα όπως το άγχος, αλλά υπάρχουν στιγμές σε κάθε παίκτη που είναι δύσκολο να ελέγξεις το μυαλό σου, και όταν συμβαίνει αυτό, είναι δύσκολο να έχεις πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού σου. Υπήρχαν μήνες που σκέφτηκα να κάνω ένα διάλειμμα από το τένις για να καθαρίσω το μυαλό μου. Στο τέλος, δούλεψα πάνω σε αυτό κάθε μέρα για να γίνω καλύτερος. Το κατέκτησα πάντα προχωρώντας μπροστά, και σιγά-σιγά ξανάγινα ο εαυτός μου. Αυτό που με κάνει πιο περήφανο είναι ότι μπορεί να πάλεψα, αλλά ποτέ δεν τα παράτησα. Πάντα έδινα το μέγιστο.

Το τένις είναι επίσης διδακτικό για την ίδια τη ζωή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν κερδίζεις το τουρνουά που παίζεις. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, στο τέλος πολλών εβδομάδων, έχεις χάσει. Η πραγματική ζωή είναι η ίδια. Μαθαίνεις να ζεις με τις στιγμές χαράς και τις στιγμές πόνου, και προσπαθείς να τις αντιμετωπίζεις το ίδιο. Στις καλές στιγμές, ποτέ δεν πίστευα ότι ήμουν ο Σούπερμαν και στις κακές στιγμές, ποτέ δεν πίστευα ότι ήμουν αποτυχημένος.

Αυτό που σε κάνει να μεγαλώνεις ως άνθρωπος είναι η ίδια η ζωή — οι αποτυχίες, τα νεύρα, ο πόνος, η χαρά, η διαδικασία του να ξυπνάς κάθε μέρα και να προσπαθείς να γίνεσαι λίγο καλύτερος για να πετύχεις τους στόχους σου.

Στο τέλος, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.

Ελπίζω ότι η κληρονομιά μου θα είναι ότι πάντα προσπαθούσα να αντιμετωπίζω τους άλλους με σεβασμό. Αυτός ήταν ο χρυσός κανόνας των γονιών μου. Όταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε: «Είναι δύσκολο να ανακαλύψεις κάτι πρώτος. Η αντιγραφή είναι πολύ πιο εύκολη.» Δεν μιλούσε για το τένις. Μιλούσε για τη ζωή. Κοίτα γύρω σου και παρατήρησε τους ανθρώπους που θαυμάζεις. Πώς αντιμετωπίζουν τους άλλους. Τι αγαπάς σε αυτούς. Συμπεριφέρσου όπως αυτοί, και πιθανότατα θα ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή. Κουβάλησα αυτό το μάθημα σε κάθε αγώνα που έπαιξα.

Δεν ήμουν παρακινούμενος από το μίσος για τους αντιπάλους μου, αλλά από έναν βαθύ σεβασμό και θαυμασμό. Απλώς προσπαθούσα να ξυπνάω κάθε πρωί και να γίνομαι λίγο καλύτερος, έτσι ώστε να μπορώ να τους ακολουθήσω. Δεν δούλευε πάντα! Αλλά προσπαθούσα… Πάντα προσπαθούσα.

Για περισσότερα από 30 χρόνια, έδωσα τα πάντα σε αυτό το παιχνίδι.

Μου επέστρεψε χαρά και ευτυχία. Χαρά και ευτυχία, αγάπη και φιλία, και τόσα πολλά άλλα…

Ράφα.

The post Κατάθεση ψυχής από Ναδάλ στο “The Players Tribune” appeared first on Tennis24.