Στη χώρα μας χρωστάμε την ύπαρξή μας

16:58 18/7/2024 - Πηγή: Tennis24

Την περασμένη Κυριακή (14/7) κι ενώ ξεφύλλιζα την Καθημερινή, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα άρθρο με τίτλο “Οι αθλητές και η χώρα τους” του δημοσιογράφου Άρη Αλεξανδρή.

Μια ακόμα άποψη για το θέμα των δύο σημαιοφόρων που θα έχουν (και πάλι) την τιμή να ανοίξουν την αυλαία της παρέλασης στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. 

Το άρθρο

ξεκινούσε κάπως… επιθετικά: “Τι ανάγκη έχουν την Ελλάδα; Άτομα σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τη Μαρία Σάκκαρη έχουν αγγίξει ένα επίπεδο προσωπικής επιτυχίας και ικανοποίησης, που τους έχει απελευθερώσει από τα δεσμά της πατριωτικής εντοπιότητας.”

Ειδικά η πρώτη φράση μού κέντρισε το ενδιαφέρον. Θα επιστρέψω σε αυτό, καθώς λίγο πιο κάτω και αφού ο κύριος Αλεξανδρής εξηγεί ότι οι εν λόγω αθλητές μπορούν να ζήσουν σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου θέλουν “μακριά από τη φασαρία του δημόσιου λόγου”, καταλήγει στο συμπέρασμα: “Γιατί η αλήθεια είναι πως ο Αντετοκούνμπο και η Σάκκαρη δεν έχουν ανάγκη την Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να σχετίζεται με αυτούς. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να θρέφει το εθνικό της αφήγημα με ιστορίες που υπερβαίνουν τα όριά της, με την ελπίδα ότι τα όρια αυτά κάποτε θα γίνουν λιγότερο ασφυκτικά για όσους δεν ανταποκρίνονται στις κορυφαίες προδιαγραφές του Γιάννη και της Μαρίας.”

Ξεκαθαρίζω: Οι επιθέσεις που δέχθηκαν (κυρίως) στα “ψηφιακά καφενεία” των social media,  Γιάννης Αντετοκούνμπο και Μαρία Σάκκαρη, ήταν εμετική και πέρα από κάθε λογική. Προσωπικά και δεν θα σας κουράσω με μία ακόμη μακροσκελή βαρετή άποψη, θεωρώ ότι όλοι οι αθλητές και οι αθλήτριες αξίζουν να είναι σημαιοφόροι. Από τους πιο παλιούς, που συνεχίζουν να παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για να συμμετάσχουν σε μια Ολυμπιάδα, μέχρι και τον πιτσιρικά, που το 2021 έβλεπε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο από την τηλεόραση και ονειρευόταν ότι κάποια στιγμή θα είναι κι αυτός μέλος της μεγαλύτερης αθλητικής διοργάνωσης-γιορτής του πλανήτη. Όλα τα παιδιά της αποστολής που θα βρεθούν στο Παρίσι είναι ευλογημένα. Δούλεψαν, κουράστηκαν για να βρίσκονται εκεί με το σπαθί τους.  

Από τη στιγμή που δεν υπάρχουν σαφή και προκαθορισμένα κριτήρια προκειμένου οι αθλητές και οι αθλήτριες να έχουν αυτόν τον τιμητικό ρόλο, το μπαλάκι πάει στην Ολυμπιακή Επιτροπή της κάθε χώρας. Η κουβέντα για το ποιος αξίζει και ποιος όχι σταματάει εκεί. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα που λέγονται-γράφονται είναι απόψεις με υποκειμενικά κριτήρια.

Από την πλευρά μου θα πω ένα μεγάλο μπράβο σε αυτούς που θέλουν να μπουν στο στάδιο με τη σημαία της χώρας μου. Δεν με αφορά το αν είναι μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι και μπλε. Είναι άνθρωποι που θέλουν διακαώς να τιμήσουν τη χώρα τους. Αυτό δηλαδή που εκπροσωπούν στους Αγώνες. Περισσότερο, αν θέλετε, θα με προβληματίσει το γεγονός της άρνησης (για τους οποιοδήποτε λόγους) παρά της θέλησης. Να βρίσω ή να τραμπουκίσω έναν αθλητή ή μια αθλήτρια που θέλει να είναι σημαιοφόρος της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Όχι φυσικά. 

Επιστρέφω στο άρθρο του κ. Αλεξανδρή. Επειδή έτυχε να υπηρετήσω τον ελληνικό αθλητισμό και να έχω την τιμή να φορέσω το εθνόσημο, αλλά και να ακούσω τον Εθνικό Ύμνο σε ξένη χώρα (νιώθοντας πραγματικά πολύ “μικρός” μπροστά σε αυτό το συναίσθημα), έχω να πω ότι κανένας αθλητής, καμία αθλήτρια, καμία κυβέρνηση, παράγοντας, δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι πάνω από τη χώρα. Δεν γίνεται απλά.

Η χώρα, η Ελλάδα, δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Υπάρχει, επιβιώνει, αντιστέκεται χιλιάδες χρόνια τώρα. Εμείς χρωστάμε την ύπαρξή μας σε αυτήν. Χάρη σε αυτήν υπάρχουμε. Εδώ γεννηθήκαμε, εδώ μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε, κάναμε οικογένειες και βλέπουμε να μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Με τα άσχημα, με τα δύσκολα, με την γκρίνια, με την αδικία, με τα όλα. 

Το άρθρο του κ. Αλεξανδρή βγάζει στην επιφάνεια (για μία ακόμη φορά) την ανάγκη που έχουμε για να χτίζουμε “τοτέμ” στα πρόσωπα των αθλητών, των καλλιτεχνών και γενικότερα στα πρόσωπα της ημέρας, κάτι που προκαλεί κακό τόσο σε εμάς, όσο και στους ίδιους.

Σε εμάς γιατί θολώνει την κρίση μας και σε αυτούς γιατί δεν τους επιτρέπει να εξελιχθούν και ως αθλητές και ως άνθρωποι μεγαλώνοντας μέσα σε μια “θάλασσα” αποθέωσης για ό,τι κι αν κάνουν, για ό,τι κι αν πουν.

Ούτε εμείς χρωστάμε σε αυτούς, ούτε αυτοί χρωστούν σε εμάς κάτι. Επέλεξαν να κάνουν μια δουλειά την οποία άλλοι κάνουν πολύ καλά και άλλοι εξαιρετικά. Μια δουλειά όπως κάνουμε όλοι. Όλοι μας είμαστε οι “ήρωες” των δικών μας ανθρώπων. Η πηγή έμπνευσης του μικρού κύκλου μας. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. 

Καμία αθλητική επιτυχία, κανένα μετάλλιο, κανένα Grand Slam δεν θα χτίσει ένα καμένο σπίτι που κάηκε σε μια πυρκαγιά. Καμία μεγάλη νίκη δεν θα γεμίσει το καρότσι του σούπερ μάρκετ μιας οικογένειας ή θα φέρει πίσω ένα παιδί που “έφυγε” εντελώς άδικα και χωρίς λόγο σε μια σύγκρουση τρένων. 

Οι επιτυχίες θα μας γεμίσουν χαρά και χαμόγελα, θα θαυμάσουμε τα παιδιά, θα τα χειροκροτήσουμε, θα κλάψουμε μαζί τους θα φουσκώσουμε από περηφάνεια. Αλλά μέχρι εκεί. Ο αθλητής, η αθλήτρια θα ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, όχι για να ακούσει  Οικονομόπουλο ή Αργυρό, αλλά τον Εθνικό Ύμνο της χώρας που εκπροσωπεί. Ύψιστη τιμή για τον ίδιο που του προσφέρει η χώρα του.

Όσο για το: “μακριά από τη φασαρία του δημόσιου λόγου”, απλά θέλω να πληροφορήσω ότι στο εξωτερικό η κριτική είναι πιο σκληρή και πιο ωμή από τη χώρα μας. Θα σταθώ στο παράδειγμα του Γιάνικ Σίνερ, ο οποίος το 2021 απέσυρε τη συμμετοχή του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Όχι μόνο από τα ιταλικά ΜΜΕ, όχι μόνο από τα social media, αλλά και από τους ίδιους τους αθλητές.

Ας μην είμαστε υπερβολικοί λοιπόν. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η Μαρία Σάκκαρη, όπως και οι υπόλοιποι αθλητές της ελληνικής αποστολής, θα εκπροσωπήσουν σε λίγες μέρες και για μερικές εβδομάδες, μια χώρα και όχι η χώρα αυτούς. Η χώρα μας μας “κουβαλάει” στις πλάτες της, μας ανέχεται, μας συγχωρεί, μας στεναχωρεί. Της χρωστάμε τα πάντα…

Θάνος Σταθόπουλος

The post Στη χώρα μας χρωστάμε την ύπαρξή μας appeared first on Tennis24.