Το “ξενέρωτο” Wimbledon και ο ώριμος πλέον Αλκαράθ

14:29 15/7/2024 - Πηγή: Tennis24

Πάει κι αυτό. To 137o Wimbledon ανήκει στο παρελθόν, με τον Κάρλος Αλκαράθ να φτάνει μέχρι το τέλος και να σηκώνει το 4ο major της καριέρας του επικρατώντας του Νόβακ Τζόκοβιτς στον τελικό της Κυριακής. 

Αγωνιστικά το τουρνουά ήταν μια ωραιότατη….σούπα. Ελάχιστα παιχνίδια ξεχώρισαν κι αυτά όχι τόσο για το θέμα, αλλά για την εξέλιξή τους ή ακόμα και για το γεγονός ότι κέρδισε κάποιο αουτσάιντερ. Παίκτες κουρασμένοι, μερικοί ίσως σκεφτόντουσαν τις ολιγοήμερες

διακοπές πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλοι τραυματίες, άλλοι που απλά δεν γουστάρουν το γρασίδι κι άλλοι που ίσως είχαν στο μυαλό τους το Παρίσι.  

Ίσως να ξεχώριζα του δύο αγώνες του Γιάνικ Σίνερ, στον 2ο γύρο με τον Ματέο Μπερετίνι και τον προημιτελικό με τον Ντανιίλ Μεντβέντεφ. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν είδαμε ούτε έναν “νέο” παίκτη να διακρίνεται. Μπορεί λίγο ο Γάλλος lucky loser Τζιοβάνι Εμπετσί Πέρικαρντ, που έκανε και τους περισσότερους άσους στο τουρνουά (115), αλλά κι αυτός ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων. Τουλάχιστον γι’ αυτό που έδειξε αυτές τις δύο εβδομάδες. 

Από την άλλη πάντα αυτή ήταν η…μοίρα της grass season, μετά από δύο επίπονους μήνες στο χώμα. Το γρασίδι ήταν ανέκαθεν για παίκτες με καλύτερη τεχνική κατάρτιση, αλλά και για τους λεγόμενους big-server. 

Στα ημιτελικά, όπως συνηθίζεται, έφτασαν αυτοί που έπαιξαν με μεγαλύτερη συνέπεια. Μπορεί προσωπικά να περίμεναν έναν εκ των Τέιλορ Φριτς και Αλεξάντερ Ζβέρεφ στους “4”, αλλά με διέψευσε το…backhand του Λορέντσο Μουζέτι που έκανε κατά διαστήματα πολύ όμορφα πράγματα στο γρασίδι. Βάζω κι έναν αστερίσκο στο what if παιχνίδι Μεντβέντεφ – Ντιμιτρόφ, με τον Βούλγαρο να εγκαταλείπει πολύ νωρίς λόγω τραυματισμού. 

Η αλήθεια είναι ότι στον Ρώσο αρχίζει να αρέσει αρκετά το γρασίδι, γεγονός που τον έκανε πολύ επικίνδυνο και τη φετινή σεζόν, αλλά όπως και πέρσι έτσι και φέτος είχε την ατυχία να πέσει πάνω στον καλύτερο του τουρνουά, Κάρλος Αλκαράθ. 

Στον τελικό της Κυριακής βρέθηκαν οι δύο καλύτεροι των τελευταίων δύο εβδομάδων. Ένας τελικός που είχε τον Νο2 και τον Νο3 του ταμπλό, κάτι που είχε να συμβεί από το 1995 όταν ο Πιτ Σάμπρας συνάντησε τον Μπόρις Μπέκερ, με τον Αμερικανό να φτάνει στη νίκη. 

Όσον αφορά τον τελικό. Υπάρχουν δύο ερωτήματα για μένα: α) γιατί κέρδισε ο Αλκαράθ; και β) γιατί κερδίζει ο Αλκαράθ; Ο Ισπανός κέρδισε χθες τον Τζόκοβιτς γιατί απλά ήταν καλύτερος στα πάντα. Θέλετε από πλευράς στατιστικής; Δείτε ότι σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες ο 21χρονος ήταν καλύτερος. 

Τι χρειάστηκε για να κερδίσει τον Τζόκοβιτς; Η απόλυτη αυτοσυγκέντρωση που έμοιαζε σαν να είναι εκείνη τη στιγμή στο δικό του κόσμο. Το μυαλό του είχε “κλειδώσει” σε έναν μόνο στόχο: Να κατακτήσει τον τίτλο. Σέρβιρε (για το δεδομένα του) “διαστημικά” και καλύτερα από κάθε άλλο παιχνίδι στο τουρνουά. Την κατάλληλη στιγμή δηλαδή. Εξαίρεση ίσως (όσον αφορά τα ποσοστά του στο service) το παιχνίδι στην πρεμιέρα με τον Εσθονό Μαρκ Λαγιάλ. Σε κανένα άλλο παιχνίδι μέχρι τον τελικό, δεν είχε τέτοια ποσοστά στο service. 

Γιατί κέρδισε ο Αλκαράθ; Γιατί ήταν υποψιασμένος αυτή τη φορά. Δεν παρασύρθηκε από τον νάρθηκα στο γόνατο του Τζόκοβιτς, από την επέμβαση που είχε κάνει πριν από ένα μήνα στο μηνίσκο. Το μάθημα το είχε πάρει από πέρσι στον τελικό του Σινσινάτι, εκεί όπου βλέποντας τον Τζόκοβιτς να παραπαίει από τη ζέστη και τα προβλήματα που είχε ο Σέρβος, του έδωσε χώρο, χρόνο και δικαίωμα. Και ξέρουμε όλοι ότι δεν θέλει και πολύ ο Σέρβος για να σε κάνει άνω κάτω και να σε διαλύσει μέχρι να πεις… challenge.

Σε αυτές τις 2,5 ώρες μόλις μια φορά ο Ισπανός έχασε τη συγκέντρωση του και πήγε να μπει σε μπελάδες. Αλλά ταυτόχρονα έδειξε και πόσο δυνατός ήταν πνευματικά, καθώς δεν τον έπιασε πανικός και “καθάρισε” το tie-break, αλλά και τον τίτλο. 

Γιατί κέρδισε ο Αλκαράθ; Γιατί ήταν πιο έτοιμος. Πήγε στο Wimbledon…φορτωμένος από το θρίαμβο στο Παρίσι, έχοντας προετοιμαστεί καλύτερα στο γρασίδι και φυσικά έχοντας παίξει ένα δυνατό παιχνίδι κόντρα σε Top-5 παίκτη (σ.σ Μεντβέντεφ), την ίδια ώρα που τα πιο “δυνατά” παιχνίδια του Τζόκοβιτς ήταν με Χόλγκερ Ρούνε και Λορέντσο Μουζέτι, όπου εκεί για να τα λέμε όλα, έδειξε ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. 

Φυσικά, το ότι δεν έπαιξε κόντρα σε παίκτη 10άδας μέχρι τον τελικό δεν ευθύνεται ο Σέρβος, καθώς θα μπορούσε να το κάνει με τον Άλεξ ντε Μινόρ, όμως ο Αυστραλός αποσύρθηκε πριν απόν τον προημιτελικό. 

Ο Τζόκοβιτς από την πλευρά του ήξερε, γνώριζε ότι στον τελικό οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του. Το έβλεπες κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ήταν από τις λίγες φορές που ο Τζόκοβιτς, δεν φώναξε, δεν πανηγύρισε σαν τρελός, δεν τα “έβαλε” με το θεωρείο του και γενικά ήταν απόλυτα ήρεμος. 

Ακόμα κι όταν πήρε το break πίσω στο 5-5 του 3ου set, παρέμεινε ήρεμος. Ήξερε ότι ακόμα και να κερδίσει το set χρειαζόταν ακόμα δύο για να λυγίσει τον Αλκαράθ, που έτσι όπως εμφανίστηκε χθες θα μπορούσε να παίζει όλο το βράδυ τένις. Ο Τζόκοβιτς δεν θα μπορούσε. Πλέον ξέρει ότι σε παιχνίδια με παίκτες όπως ο Αλκαράθ και ίσως ο Σίνερ δεν έχει πλέον το πάνω χέρι. Δεν λέω ότι δεν θα τους κερδίσει ποτέ ξανά, αλλά οι πιθανότητες ήττας θα είναι μεγαλύτερες. 

Τώρα, γιατί κερδίζει ο Αλκαράθ; Γιατί απλά ωριμάζει. Πριν από ένα χρόνο (μπορεί και λιγότερο) από τους 70-80 μ.ο των πόντων του οι μισοί ήταν για highlights. Πλέον έχει σταματήσει αυτή την εμμονή στο να θέλει να κάνει πάντα την υπερβολή για να αποθεωθεί από κοινό και ΜΜΕ και παίζει ουσιαστικό τένις. Σταμάτησε να παίζει exhibition παιχνίδια και δείχνει πιο συγκεντρωμένος στη νίκη και όχι στο θέαμα. 

Σε αυτό ρόλο έχει παίξει και ο “συντηρητικός” Χουάν Κάρλος Φερέρο, του οποίου η δουλειά γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς μαζί με τον Αλκαράθ εξελίσσεται και πρέπει να εξελίσσεται και ο ίδιος. Από “παιδαγωγός” πλέον έχει περάσει ως προπονητής ενός έτοιμου και ολοκληρωμένου  επαγγελματία παίκτη. 

Τι θα γίνει από εδώ και πέρα με τον Ισπανό; Αν θα μπορέσει να “αγγίξει” τα ρεκόρ των τριών μεγάλων και να τα απειλήσει; Δεν το γνωρίζω. Αρχικά αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν από τους τρεις. Δεν γίνεται. Θέλει χρόνο ακόμα για να μπούμε σε μια τέτοια συζήτηση. 

Αυτό που εικάζω είναι ότι αν δεν βρεθεί σοβαρός ανταγωνισμός, είναι πιο πιθανό να τον “τραβήξουν” κάτω οι υπόλοιποι παρά να σαρώσει ο ίδιος τα πάντα και να μεγαλώσει το χάσμα. Αναμφίβολα έχει το “χάρισμα”, έχει την πρώτη ύλη για να κάνει τρομερά πράγματα, αλλά το θέμα είναι για το πόσο θα αντέξει χωρίς να έχει απέναντί του έναν παίκτη που να τον “φοβάται”.

Ο Σίνερ θα μπορούσε να είναι αυτός, αλλά κι αυτός χρειάζεται χρόνο για να κατανοήσει και να εντρυφήσει την αγωνιστική του ταυτότητα. 

Θάνος Σταθόπουλος 

The post Το “ξενέρωτο” Wimbledon και ο ώριμος πλέον Αλκαράθ appeared first on Tennis24.