ΔΕΙΤΕ: 15 αναμνήσεις από τις διακοπές των παιδικών μας χρόνων

12:22 4/7/2012 - Πηγή: 24wro

Αν μιλήσουμε για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, θα είναι μάλλον πολύ κλισέ...
Αν μιλήσουμε για την ανεμελιά εκείνων των καλοκαιριών που ακόμη δεν είχαμε ταυτότητα και δεν κάναμε φορολογική δήλωση, θα είναι σαν να διατυπώνουμε το αυτονόητο. Γι’ αυτό, είναι ίσως καλύτερα να αφήσουμε να μιλήσουν για την αθωότητα και την ανεμελιά, οι ίδιες μας οι αθώες και ανέμελες αναμνήσεις.

Εκείνες οι αναμνήσεις, που μπορεί να ανασύρουν

από το βάθος του ενήλικου μυαλού μας το αυτονόητο –τόσο βάθος όσο και εκείνο που η μάνα μας έτρεμε να μην φτάσουμε στη θάλασσα- αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που αισθανθήκαμε χαζοί, επειδή αφήσαμε το αυτονόητο να γίνει δεδομένο και την ενήλικη φύση μας να θάψει την παιδική, κάτω από κάστρα και περίτεχνα σχέδια στην αμμουδιά, τα οποία με την πρώτη κρίση έγιναν πάλι αυτό που στην πραγματικότητα ήταν πάντα: Σκόνη.
Σήμερα, λοιπόν, χοροπηδάμε πάνω στα γκρεμισμένα μας κάστρα, και προτιμάμε να τσαλαβουτήσουμε στα ρηχά ή και στα βαθιά της παιδικής μας ηλικίας – σε εκείνες τις διακοπές που γέμισαν τα καλοκαίρια μας με ψήγματα ευτυχίας και κουκούτσια από καρπούζι – άλλωστε δεν χρειαζόμασταν και πολλά τότε για να νιώσουμε ευτυχισμένοι. Το καταλαβαίναμε αργότερα, όταν επιστρέφαμε τον Σεπτέμβρη στο σχολείο, και το πρώτο «Σκέφτομαι και γράφω» που μας ανέθετε η δασκάλα είχε θέμα «Πώς πέρασα το καλοκαίρι». Έτσι:
*Το σχολείο επιτέλους έκλεινε και, πριν επιστρέψουμε στο σπίτι με τον «έλεγχο» για να διαπραγματευτούμε τον προορισμό των διακοπών, φροντίζαμε να παίξουμε ένα γερό, γενναιόδωρο, βαρβάτο μπουγέλο. Το αν επιστρέφαμε στο σπίτι με ρούχα, εσώρουχα και έλεγχο, όλα βρεγμένα, δεν είχε καμία σημασία – για εμάς τουλάχιστον, γιατί η μαμά μας είχε διαφορετική άποψη.
*Οι γονείς μας φρόντιζαν ακόμη και κατά την διάρκεια των διακοπών να κάνουν «το χρέος τους» στην εκπαίδευσή μας, και προμηθεύονταν εκείνα τα υπέροχα βιβλία που υπόσχονταν «διασκέδαση και μάθηση το καλοκαίρι». Τι κι αν ποτέ δεν τα ανοίγαμε, παρά μόνο για να κρύψουμε το τελευταίο τεύχος του Μίκυ Μάους, κάνοντας πως μελετάμε μαθηματικά; Άλλωστε, η μόνη αριθμητική που μας ενδιέφερε ήταν το γνωστό μέτρημα: Πόσα μπάνια έκανες; Πόσα παγωτά έφαγες; Χα, σε περνάω!
*Τα μεσημέρια της «παραθέρισης» είχαν πάντα την γεύση του φαγητού της μαμάς, και φόντο εκείνα τα πλαστικά τραπεζομάντιλα με σχέδια-φρούτα (το ίδιο και τα σεντόνια μας). Και για επιδόρπιο πάντα, η μάχη μεταξύ καρπουζιού και πεπονιού, που πάντα ξεχνιόταν προς τον Σεπτέμβρη, όταν έμπαιναν στο παιχνίδι τα σταφύλια-σταφίδα.
*Τα απογεύματα είχαν την μυρωδιά του αντηλιακού, και, αν πάμε ακόμη παλιότερα, του πλαστικού από τα μπρατσάκια και το σωσίβιο, με τα οποία νιώθαμε μικροί… Transformers μέσα στο νερό. Αργότερα, θα προσθέταμε στα αξεσουάρ την μάσκα για να ρίχνουμε μικρές κλεφτές ματιές, και τον αναπνευστήρα για όχι-και-τόσο-κλεφτές ματιές.
*Τα highlights της ημέρας μέσα στο νερό ήταν εκείνη η ανάποδη τούμπα που μέρες προσπαθούσαμε να τελειοποιήσουμε, αφού είχαμ