Έμειναν 40 υπερασπιστές στο χωριό!

22:42 5/1/2013 - Πηγή: 24wro

Εκείνο το μεσημέρι, άντε να κατέβηκαν στον μικρό οικισμό ...
της Μαρουλούς ένα με δυο αυτοκίνητα! Τα πιο πολλά στο δυτικό Ρέθυμνο... είχαν προορισμό το καπετανοχώρι των Μυριοκεφάλων εκεί κοντά. Οι άνθρωποι μέσα στην καθημερινότητά τους δεν περίμεναν και κάτι διαφορετικό!

Το μόνο που τους απέμεινε, στο χωριουδάκι της γαλήνης και της ποιότητας, ήταν να έλθει «κανένας μουσαφίρης και να πει κανένα καινούργιο μαντάτο».

Και να που παρουσιάστηκαν δυο που έψαχναν την ουσία της Κρήτης στις ολιγομελείς κοινωνίες.

Κι αυτές οι κοινωνίες μαραζώνουν και χάνονται και τους ανθρώπους που έμειναν βράχοι σ’ αυτές, «δεν τσι ρωτούν αν ζουν ή αν πόθαναν». Το βάρος από τις πολιτικές που ασκούνται, εξαντλείται κυρίως στα αστικά κέντρα που εμφανίζουν σημάδια υπερκορεσμού!

Οι γείτονες της Μαρουλούς στο Ρουμπάδο έμειναν όλοι κι όλοι δέκα και μόλις φύγει ένας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, η πόρτα σφαλίζει. Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά: Όσοι από τους σαράντα που κατοικούν το χωριό απασχολούνται στο Ρέθυμνο, το απόγευμα ή το βράδυ γυρίζουν έχοντάς το μόνιμη εγκατάσταση τους.

Την ποιότητα της ζωής απολαμβάνουν και τα πέντε παιδάκια από τα οποία τα τρία έχουν γεννήτορες το Γιώργο και τη Ζαμπία Βανταράκη. Και μαζί με τους γονείς του πρώτου, Μανώλη και Μαρία, μοιράζονται στο αρχοντικό τους την ίδια αυλή.

Όλοι εδώ καλλιεργούν τα περιβόλια τους κι όλοι εκτρέφουν τα ζωντανά τους, καλύπτοντας αποκλειστικά τις ανάγκες των σπιτικών τους. Προϊόντα, δηλαδή, λίγα αλλά απ’ όλα και με ποιότητα, αν και οι τιμές πώλησής τους παραμένουν «για χρόνια στάσιμες όταν σε άλλα προϊόντα παίρνουν κάθε μέρα τον ανήφορο και δε γατέμε που θα πάνε».

«ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ»

Εξανίσταται το ζευγάρι των αγροτών Μανώλης και Μαρία Βανταράκη, που τους φορολογούν και «τα ψίχουλα της αγροτικής σύνταξης» και μιλούν, πλέον, «για μεγάλο εξευτελισμό». Για να συμπληρώσει η δεύτερη: «Εδώ που τύχαμε τι να κάνουμε; Ναι είμαστε σ’ έναν παράδεισο αλλά στερούμαστε τις ευκολίες που έχει η πόλη».

Η διάθεση και η φιλοξενία αυτών των ανθρώπων ξεχείλιζε από τα επιτρεπτά όρια! Εφτά ψυχές στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης, δείχνουν να είναι μια ρωμαλέα γροθιά και τα τρία χαριτωμένα παιδάκια τους, μακριά από «τις ανέσεις και τη χλιδή της πόλης», θα γίνουν ατσάλι και θ’ αντέξουν. Όπως θα αντέξουν και τα άλλα που βιώνουν τις αντιξοότητες στα χωριά ερημητήρια…
Αυτοί οι σαράντα φρουροί παλεύουν εδώ και «θα παλεύουν μέχρι να δουν τι θα γίνει με τη ζωή». Πάνω στην κορυφή της Μαρουλούς το εκκλησάκι του Άη Γιάννη του Χρυσόστομου, που προστατεύει το χωριό και στα ατυχήματα ο άγιος «μπαίνει ασπίδα σωτηρίας της ζωής τους».

Σε αντίθεση με άλλους οικισμούς τα σπίτια δεν εγκαταλείφθηκαν αλλά στο σύνολό τους , σχεδόν, αποκαταστάθηκαν από τις φθορές του χρόνου και «έγιναν κατοικήσιμα». Ορισμένα άλλα βρίσκονται στο στάδιο της επισκευής τους. Ίσως κάποιοι να το καλοσκέφτονται. Και γιατί όχι;