Γιατί δεν αξίζουμε τη μοίρα της Ισλανδίας;

14:01 14/10/2011 - Πηγή: 24wro

Η κυβέρνηση κωφεύει και η λαϊκή βούληση πάει περίπατο…
Μία ιστορία που λείπει από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: Η εν εξελίξει Επανάσταση της Ισλανδίας.



Το γεγονός ότι κατ' ουσίαν μόνο μια ιταλική ραδιοφωνική εκπομπή αναφέρθηκε στην "εν εξελίξει Ισλανδική Επανάσταση" είναι τρανό παράδειγμα του πόσο περιορισμένη δημοσιογραφική κάλυψη στα παγκόσμια media υπάρχει στο θέμα αυτό! Ίσως θυμόμαστε ότι στις αρχές της Κρίσης του 2008 η Ισλανδία κυριολεκτικά "πτώχευσε"! Οι αιτίες αναφέρθηκαν μόνο εν τάχει (δεν

αναλύθηκαν ποτέ) και έκτοτε το λίγο-γνωστό αυτό μέλος της ΕΕ έπεσε στη λήθη.

Καθώς η μία μετά την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες χρεοκοπούν ή κινδυνεύουν σοβαρά, θέτοντας σε κίνδυνο και το Ευρώ, με παγκόσμιο αντίκτυπο, το τελευταίο που θα αποζητούσαν ποτέ οι δυνάμεις είναι η Ισλανδία να αποτελέσει παράδειγμα... Και να γιατί:

Πέντε μόνο χρόνια καθαρής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης οδήγησαν την Ισλανδία (με πληθυσμό μόλις 320.000 και καθόλου στρατό) να γίνει μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών προσέφεραν ευρέως on-line τραπεζικές υπηρεσίες, το χαμηλό κόστος των οποίων τους έδωσε τη δυνατότητα να προσφέρουν υψηλότερα ποσοστά απόδοσης. Οι λογαριασμοί ονομάζονταν IceSave και προσέλκυσαν πλήθος Βρετανών και Ολλανδών μικροεπενδυτών, όμως καθώς οι επενδύσεις αυξάνονταν, τόσο αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών. Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ισούτο με 200% του ΑΕΠ όμως το 2007 είχε φτάσει στο 900%! Η παγκόσμια κρίση του 2008 ήταν το ξεχείλισμα στο ποτήρι. Οι τρεις κυριότερες τράπεζες της Ισλανδίας Landbanki, Kapthing και Glitnir, κατέρρευσαν και κρατικοποιήθηκαν ενώ το Kroner έχασε το 85% της αξίας του σε σχέση με το Ευρώ. Στο τέλος του έτους η Ισλανδία κήρυξε "πτώχευση".

Σε αντίθεση με κάθε αναμενόμενο η κρίση απετέλεσε αφορμή οι Ισλανδοί να ανακτήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μέσω μιας διαδικασίας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε και σε ένα νέο Σύνταγμα. Όμως τούτη ήταν μια επίπονη μετάβαση.

Αρχικά ο Geir Haarde, πρωθυπουργός μιας Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού διαπραγματεύθηκε ένα δάνειο δύο εκατομμυρίων εκατό χιλιάδων δολαρίων στο οποίο οι Σκανδιναβικές χώρες προσέθεσαν άλλα δυόμισι εκατομμύρια. Όμως η διεθνής οικονομική κοινότητα πίεσε την Ισλανδία να υιοθετήσει δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ επεδίωξαν να αναλάβουν το χρέος με τον ισχυρισμό ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπληρωθούν η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία που είχαν δεσμευτεί να αποζημιώσουν τους πολίτες τους.

Διαδηλώσεις και ταραχές συνεχίστηκαν, επιτυγχάνοντας τελικά την παραίτηση της κηβέρνησης. Οι εκλογές που ακολούθησαν τον Απρίλιο το 2009 έφεραν ένα συνασπισμό δυνάμεων της αριστεράς που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα όμως ενέδωσε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις του συστήματος να αποπληρώσε