Γιατί το πορνό δεν αρέσει στις γυναίκες τόσο όσο στους άντρες;

15:03 9/5/2012 - Πηγή: 24wro

Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι πολύ σαφής...
Τους αρέσουν, αλλά υπό προϋποθέσεις. Τις απολαμβάνουν, αλλά με προδιαγραφές. Ενίοτε, οι τσόντες αρέσουν στις γυναίκες πολύ πιο αρρωστημένα και παθιάρικα, από ότι σε έναν μπουνταλά άντρα. Άβυσσος το τσοντο-ενδιαφέρον της γυναίκας...

Το θέμα δεν έχει «άσπρο ή μαύρο». Ποτέ δεν είχε, για κανένα φύλο. Η ερωτική διέγερση με τσόντα είναι θέμα τόσο υποκειμενικό και «περί ορέξεως ζαμπονοτυρόπιτα», όσο –την ίδια στιγμή- και απόλυτα αντικειμενικό: ναι, όταν θα δεις την

Candice Swanepoel στα τέσσερα , ή την Rosie Huntington-Whiteley από... πίσω, ή την Paz De La Huerta να γλύφει δάχτυλα («εξυπηρετήσου» εδώ) , αυτό ξεφεύγει από το υποκειμενικό της υπόθεσης, δεν υπάρχει τίποτα υποκειμενικό σεξουαλικά απέναντι σε μια σεξοβόμβα που ετοιμάζεται από λεπτό σε λεπτό να εκραγεί (και πόσο θες πραγματικά να σε πάρουν τα σκάγια!). Πόσο, μάλλον, να το βλέπεις σε βερσιόν τσόντας, να προχωρά στο «παρασύνθημα» χωρίς κομμένες σκηνές και να εξελίσσεται σε όλο το μεγαλείο της η «πράξη» (με όλες τις ζογκλερικές-αεροπλανικές «επιδείξεις») μπροστά στα μάτια σου, το απογειώνοντας στα ουράνια το αισθησιακό του πράγματος. Μαγεία..! Κόκκινο «Χ» πάνω δεξιά στην οθόνη, με τιμές!
Αυτό είμαστε εμείς οι άντρες. Με κάτι τέτοια απλά φτιαχνόμαστε τα αγοράκια. Δεν πολυαναλύουμε την τσόντα, απλά την απολαμβάνουμε. Χαιρόμαστε με τις τσόντες και γουστάρουμε με την ίδια αφελή χαρά που όταν ήμασταν πιτσιρίκια μας έφερνε ο (δήθεν) Άι-Βασίλης το πειρατικό καράβι των playmobil και δεν κοιμόμασταν για 2 μέρες από τη χαρά μας, ενώ ξυπνούσαμε χαράματα την Τρίτη μέρα για να παίξουμε μαζί του.
Ναι λοιπόν, τόσο κατάπτυστοι είμαστε λοιπόν, κυρίες μου (και σιγά που δεν σας αρέσει!). Τεζαριστά hardcore, χωρίς λογοκρισίες και ονειρικούς συνειρμούς, να φιλμάρεται με δικάμερο και τη δεσποινίδα να βογκάει κρεμασμένη από τα ταβάνια –σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας (!), αυτό είναι η ωμή, παλιά, καλή και αγαπημένη τσόντα για το σινάφι μας, στην οποία υποκλινόμαστε. Οι άντρες, όπως καταλαβαίνεις, δεν χρειαζόμαστε πολλά πολλά. Είμαστε ολιγαρκείς. Απλά, όχι συνεχώς στην ίδια στάση γιατί ψιλοβαριόμαστε.
Αυτά όλα (και πολλά περισσότερα, σαφώς ακατάλληλα), όσον αφορά τις τσόντες, είμαστε εμείς οι άντρες. Οι γυναίκες όμως; Γιατί το ζορίζουν τόσο το πράγμα; Γιατί ακόμη κι ένα ζωώδες ένστικτο –το οποίο κατά βάση απαιτεί αντοχές και φαντασία και τίποτα άλλο- πρέπει κι αυτό να το κάνουμε «δεύτερης ανάγνωσης», γιατί κι αυτό «πρέπει να το συζητήσουμε»; Τι εννοώ:
Στις γυναίκες αρέσουν οι τσόντες, αυτό είναι αξίωμα. Όποια λέει το ανάποδο «ψεύδεται ασυστόλως κύριε πρόεδρε!». Αλλά, οι γυναίκες γουστάρουν τις τσόντες που έχουν «ζουμί». Που έχουν αρχή, μέση και τέλος. Που έχουν πλοκή, σενάριο, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, πλούσιο καστ και γυρισμένο όχι σε ένα παράπηγμα, αλλά σε σκηνικό με όλα τα κομφόρ (το τσοντικό στο παράπηγμα παίρνει έγκριση μόνο όταν το στόρι απαιτεί «βρώμικο σεξ» και ο σκηνοθέτης κάνει πλάνα που ενισχύουν το σενάρ