Η απολογία του 24χρονου φοιτητή που σκότωσε τον Αλβανό ληστή

00:37 16/6/2012 - Πηγή: 24wro

Παρόλο που έχουν περάσει αρκετές μέρες από το περιστατικό στην Παιανία, όπου ο 24χρονος φοιτητής, Ν. Δάβαρης σκότωσε ...

Αλβανό ληστή, που μπήκε στο σπίτι του, οι μνήμες είναι νωπές. Ο Νίκος έχει τύψεις, η οικογένεια του περνάει δύσκολες ώρες. Στην απολογία του τόνισε πριν από όλα ότι «θα έχω για πάντα βάρος στην συνείδηση μου».

Διαβάστε την απολογία του 24χρονου φοιτητή

«Αποδέχομαι την πράξη του πυροβολισμού σε βάρος του Αλβανού, που εδώ μαθαίνω τα στοιχεία του, αλλά δεν ενήργησα με πρόθεση. Θέλω να δηλώσω ότι ανεξάρτητα από τις ποινικές συνέπειες

που θα έχω για την πράξη μου, αυτό που με ενοχλεί, είναι το βάρος που θα έχω στη συνείδηση μου για όλη μου τη ζωή, γι αυτό που έκανα, έστω κι αν το έκανα άθελα μου και θα σας εξηγήσω αμέσως τί συνέβη.

Μένω μαζί με τον αδελφό μου Βασίλη, τη μάνα μου και τον πατέρα μου σε ιδιόκτητο σπίτι- μεζονέτα, στην οδό Σπ... στην Παιανία. Εγώ με τον αδελφό μου και με τον πατέρα μου, ο οποίος πριν από μια εβδομάδα έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, το βράδυ της 6-6-2012 κοιμόμασταν σε δωμάτια στον πάνω όροφο της μεζονέτας. Εγώ με τον αδελφό μου στα δωμάτια μας είχαμε και τα κορίτσια μας. Η μητέρα μου κοιμόταν στο σαλόνι του σπιτιού, που βρίσκεται στο ισόγειο. Ξαφνικά, στις 03:00 ώρα τις 7-7-2012 άκουσα τον ήχο της χρονοκαθυστέρησης από το συναγερμό του σπιτιού μας και πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, γιατί κάτι κακό πίστεψα ότι είχε γίνει δεδομένου ότι στο σπίτι μας είχαν μπει διαρρήκτες και είχαν επιτεθεί στη μητέρα μου.

Κατεβαίνοντας τις εσωτερικές σκάλες πηγαίνοντας προς το ισόγειο, όπου βρισκόταν η μητέρα μου, άκουσα ανδρικές φωνές σε "σπαστά" ελληνικά να λένε: "Κλείσε το συναγερμό γρήγορα!" Η προφορά ήταν αλβανική, γιατί ζω στην Παιανία πολλά χρόνια όπου έχουμε πολλούς Αλβανούς και μπορώ να ξεχωρίσω την προφορά τους. Ταυτόχρονα είδα δύο άντρες που φορούσαν κουκούλες σκουρόχρωμες και φαίνονταν μόνο τα μάτια τους, να είναι δίπλα από τη μητέρα μου και να φορούν γάντια στα χέρια. για να μπουν στο σπίτι.

Ο ένας ήταν λίγο πιο κοντός από τον άλλο, μετρίου αναστήματος και οι δύο. Ο κοντότερος φορούσε καρό πουκάμισο, που μέσα είχε μια κόκκινη απόχρωση απ' ότι θυμάμαι και νομίζω σκούρο παντελόνι. Στη μέση φορούσε τσαντάκι σκούρου χρώματος. Κρατούσε μαχαίρι, με το οποίο απειλούσε τη μητέρα μου, το οποίο είχε βάλει πολύ κοντά στο λαιμό της. Ο άλλος κρατούσε λοστό, αν διέκρινα καλά και ήταν πολύ κοντά κι αυτός στη μάνα μου, ενώ φορούσε κι αυτός σκουρόχρωμα ρούχα.

Φοβήθηκα πάρα πολύ όταν τους είδα για τη ζωή της μητέρας μου, αλλά και τη ζωή εμάς των υπολοίπων. Πήγα κοντά τους για να προστατεύσω τη μητέρα μου κι αυτός με απειλούσε κουνώντας το μαχαίρι μπροστά στα μούτρα μου. Ακούγοντας ο πατέρας μου και ο αδελφός μου όλη τη φασαρία κατέβηκαν τις σκάλες προς το ισόγειο πλην όμως, ο πατέρας μου λόγω της πρόσφατης ασθένειας του έπεσε εκεί στα σκαλοπάτια, γεγονός που ενίσχυσε την ανησυχία που είχα.

Ο αδελφός μου αφού πρώτα σήκωσε τον πατέρα μου, ήρθ