Η (παρα)παιδεία στην Ελλάδα και η ταλαιπωρία των μαθητών

19:04 21/5/2012 - Πηγή: 24wro

Ένα, από τα πολλά, για το οποίο κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου η ελληνική Παιδεία είναι οι Πανελλήνιες Εξετάσεις...
μονόδρομος εισαγωγής στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Χαρακτηρίζονται σκληρές, ιδιαίτερα απαιτητικές, με απαιτήσεις που δεν αντιστοιχούν στη προετοιμασία που παρέχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα στις σχολικές αίθουσες. Ως εκ τούτου οι μαθητές, για να ανταπεξέλθουν, οδηγούνται αναγκαστικά στα φροντιστήρια της παραπαιδείας. Αυτή είναι η πραγματικότητα,

αναγνωρισμένη από όλους, απαράδεκτη για όλους και οι ευθύνες αποδίδονται στις εκάστοτε κυβερνήσεις οι οποίες κατά καιρούς επιφέρουν μικροαλλαγές στο σύστημα Παιδεία- Εισαγωγικές Εξετάσεις συνοδευόμενες από βαρύγδουπες δηλώσεις ότι το «νέο σχολείο» δεν χρειάζεται την παραπαιδεία. Στην πραγματικότητα βέβαια τίποτε δεν αλλάζει εδώ και 30 περίπου χρόνια.
Το θέμα «Παιδεία» είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο με πολλές πτυχές και παραμέτρους . Σαφώς η Πολιτεία έχει την μερίδα του λέοντος στην ευθύνη για τα «χάλια της Παιδείας». Όσες όμως καλές προθέσεις και να έχει η πολιτεία, όσες ουσιαστικές αλλαγές και να επιφέρει στην Παιδεία, το πρόβλημα που λέγετε «παραπαιδεία» δεν θα λυθεί αν η ίδια η κοινωνία δεν δει και δεν αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες. Διότι στο πρόβλημα αυτό ο ρόλος αλλά και η ευθύνη της κοινωνίας είναι, ίσως, μεγαλύτερη από αυτήν της ίδιας της πολιτείας.
Η παραπαιδεία ως, σχεδόν, θεσμός δεν υπήρχε ανέκαθεν στη χώρα μας. Σαράντα, πενήντα χρόνια πριν , τα ελάχιστα φροντιστήρια που υπήρχαν απευθύνονταν στους πολύ αδύναμους μαθητές οι οποίοι χρειάζονταν βοήθεια για να αντεπεξέλθουν στις βασικές απαιτήσεις του σχολείου και να προαχθούν στην επόμενη τάξη. Μαθητές με δυνατότητες και βλέψεις να συνεχίσουν στη Τριτοβάθμια εκπαίδευση, όχι μόνο δεν πήγαιναν φροντιστήριο κατά την διάρκεια του σχολικού έτους, αλλά αντίθετα θεωρούσαν τις υπηρεσίες της παραπαιδείας «ντροπή» και δείγμα ανικανότητας από μέρους τους. Μόνο κατά την καλοκαιρινή τους προετοιμασία για τις Εισαγωγικές Εξετάσεις του Σεπτεμβρίου ήταν αποδεκτή η εξωτερική φροντιστηριακή βοήθεια και ίσως κρίνονταν απαραίτητη καθώς καλούνταν να εξεταστούν σ έναν τεράστιο μη οριοθετημένο όγκο ύλης όλων των τάξεων, μέρος της οποίας, πολλοί μαθητές και για διάφορους λόγους δεν είχαν καν διδαχτεί στο σχολείο τους.
Αυτήν τη νοοτροπία είχε τότε η κοινωνία της Ελλάδας, μιας Ελλάδας με αγροτική και ελαφρά βιοτεχνική οικονομία, όπου σχετικά λίγοι ολοκλήρωναν εξάχρονες σπουδές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ελάχιστοι συνέχιζαν στην Τριτοβάθμια. Παρόλο που οι ελάχιστοι πτυχιούχοι (γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, μηχανικοί, κ.λ.π.) απολάμβαναν μια ιδιαίτερη εργασιακή- οικονομική θέση στον κοινωνικό ιστό, μια θέση με δύναμη, γόητρο και κοινωνική αναγνώριση, δεν υπήρχαν πιέσεις προς τους μαθητές της εποχής εκείνης να συνεχίσουν οπωσδήποτε με σπουδές στο πανεπιστήμιο, ειδάλλως θα ήταν οι αποτυχημένοι. Η οικογένεια χαίρονταν με τις επιδόσεις ενός καλού μαθητή και συνήθως τον βοηθούσε και τον επιχορηγούσε, όσο επέτρεπαν τα οικονομι