Η συγκλονιστική ιστορία μιας μοναδικής φωτογραφίας...

13:12 24/1/2012 - Πηγή: 24wro

Ο Kevin Carter γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1960 στο Parkmore, ένα μικρό προάστιο του Johannesburg...
34 χρόνια μετά, στις 27 Ιουλίου 1994, άφησε την τελευταία του πνοή, αυτοκτονώντας με...
μονοξείδιο του άνθρακα στο πίσω μέρος του πατρικού σπιτιού του. Δίπλα του, ένα σύντομο σημείωμα, εξηγούσε τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτήν την πράξη.

Αρκετά νωρίς, στα 23 του χρόνια ο Carter ξεκίνησε να φωτογραφίζει για τις αθλητικές σελίδες της τοπικής Sunday Express. Λίγο αργότερα, σταμέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κάλυπτε

για το περιοδικό Star τον ξεσηκωμό στην Αφρική, είδε την καριέρα του να απογειώνεται και τις φωτογραφίες του να φιγουράρουν στο εξώφυλλο του περιοδικού Time.

Δουλεύοντας ως “κυνηγός” φωτογραφίας για το Reuters και την Sygma Photo NY και έχοντας τη θέση διευθυντή φωτογραφίας στην Mail&Gaurdian, ο Kevin αφιέρωσε την καριέρα του καλύπτοντας τις τρέχουσες διενέξεις στη Νότια Αφρική. Η φωτογραφική αποτύπωση του apartheid τού έδωσε μεγάλη δημοσιότητα. Οι δουλειές του άρχισαν να ταξιδεύουν σύντομα σε όλο τον κόσμο και να αποφέρουν αρκετά δημοσιογραφικά βραβεία.
Το Μάρτιο του 1993 ο Carter ταξίδεψε μαζί με το βοηθό του, Joao Silva, στο νότιο Σουδάν για να φωτογραφίσει τις κινήσεις του τοπικού επαναστατικού κινήματος. Συγκλονισμένος από τις εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης που απαθανάτισε με το φωτογραφικό φακό του, άρχισε να ετοιμάζει ένα ρεπορτάζ για τα θύματα της πείνας που καθημερινά έχαναν τη ζωή τους.

Στο μικρό χωριό της Αγιόντ αντίκρυσε ένα μικρό κορίτσι, γυμνό, σκελετωμένο, να σέρνεται από την πείνα. Λίγα μέτρα το χώριζαν από το σταθμό τροφοδοσίας που είχε στήσει ο ΟΗΕ, όταν ένα αρπακτικό πουλί προσγειώθηκε λίγο πιο πίσω του. Ξέρουμε τι περιμένει πάντα ένα όρνιο…

“Έξω από ένα βρώμικο δωμάτιο είδα ένα παιδί, ένα κοριτσάκι γυμνό, να κείτεται στο έδαφος”, εξομολογείται. “Το φωτογράφιζα όταν ξαφνικά είδα ένα όρνιο να στέκεται πίσω του και να περιμένει το θάνατό του. Σταμάτησα για 20 λεπτά, αλλά το πουλί παρέμενε εκεί. Το καταδίωξα, κάθισα σε ένα δέντρο και άρχισα να κλαίω…”. Λίγες μέρες μετά οι New York Times αγόρασαν τη φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε στο επόμενο φύλλο. Η φωτογραφία προκάλεσε την κοινή γνώμη, οι κραυγές διαμαρτυρίας ήταν ουρανομήκεις: γιατί δεν βοήθησε το κοριτσάκι αλλά περίμενε να βγάλει τη φωτογραφία; 14 μήνες μετά, στις 23 Μαϊου 1994, ο Kevin Carter ανέβαινε στη σκηνή του Low Memorial Library του Πανεπιστημίου της Columbia για να παραλάβει το Pulitzer Prize for Feature Photography.

Σε φίλους εμπιστεύτηκε ότι μετάνιωσε που δε σήκωσε το παιδί να το πάει στο σταθμό τροφοδοσίας και δεν αγνόησε τις γενικές δημοσιογραφικές οδηγίες που θέλουν να μην αγγίζουν δημοσιογράφοι θύματα για το φόβο των επιδημιών. Παρόλα αυτά, πολλοί συνάδελφοι τον κατηγόρησαν ότι “Κοιτάζοντας απλά το παιδί και φωτογραφίζοντας το, έγινε ο ίδιος ακόμη ένα, πιο σύγχρονο, όρνιο…”. Οι εφιάλτες του μεγάλωναν μετά την απονομή του βραβείου. Οι Αμερικανοί τον πήγαιναν στα πολυτελή εστιατό