Ήμουν κι εγώ χθές στο Σύνταγμα

17:55 30/6/2011 - Πηγή: 24wro

Και μετά από όλα αυτά, μπερδεύομαι, φοβάμαι, θλίβομαι και ντρέπομαι...Δεν είμαι η μόνη που τα είδε αυτά, είμαι όμως απ' τους λίγους που έχουν την πολυτέλεια να μπορούν να μιλήσουν για τα χθεσινά δρώμενα στην πλατεία Συντάγματος, μέσω ενός μέσου που έχει πρόσβαση σε τεράστιο αριθμό ανθρώπων, το Queen.gr. Το μόνο που έχω να πω είναι πως αυτό που έγινε χθες, υποθέτω πως έχει να γίνει από τη χούντα. Και υποθέτω, γιατί τότε δεν ζούσα και όσο ζω δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ή να έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο.

Δεν θα μιλήσω για το πόσο λίγος

κόσμος είχε μαζευτεί στην πλατεία για να διαμαρτυρηθεί για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, το οποίο είναι απλά απάνθρωπο. Θα μιλήσω για το τι συνέβη στον κόσμο που καθώς περνούσε η μέρα τελικά μαζεύτηκε εκεί.

Φτάνοντας στην πλατεία Συντάγματος με περίμενε μια γνώριμη μυρωδιά, αυτή των δακρυγόνων. Η μάχη μεταξύ αστυνομικών και διαδηλωτών είχε ξεκινήσει από νωρίς και δεν έχω ιδέα πώς άρχισε. Τα μάρμαρα είχαν σπάσει, ο πετροπόλεμος ήταν σε εξέλιξη και ο κόσμος έτρεχε προς διάφορες κατευθύνσεις για διάφορους λόγους –είτε για να καλυφθεί, είτε για να επιτεθεί, είτε για να προστατεύσει τους άλλους, είτε για να δει απλά τι συμβαίνει.

Ένα πραγματικό χάος επικρατούσε καθώς η ώρα περνούσε και κανείς δεν περίμενε πως μπορεί να χειροτερεύσει η κατάσταση. Οι αστυνομικοί απέδειξαν για άλλη μια φορά πως η αγωγή τους είναι όχι απλά λίγη αλλά μάλλον ανύπαρκτη, αφού συμπεριφέρονταν στον κόσμο σαν να είχαν να κάνουν με αντιπάλους σε πραγματική πολεμική μάχη. Και εδώ μιλάμε για ανθρώπους όλων των ηλικιών, με τα προβλήματα που μπορεί να έχει ο μέσος πολίτης.
Εννοείται πως ανάμεσά μας, ανάμεσα στους ειρηνικούς «Αγανακτισμένους» που με τηλεβόες ουρλιάζανε να ηρεμήσουν τα πνεύματα ώστε να παραμείνουμε ειρηνικά στην πλατεία, ήταν και οι οργισμένοι «κουκουλοφόροι». Μόνο που μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού, δεν κρύβονταν πλέον πίσω από πλεκτές κουκούλες, αλλά από αντιασφυξιογόνες μάσκες και κράνη, λεηλατώντας την πλατεία Συντάγματος και πετώντας πέτρες στα ΜΑΤ.

Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω πως όλοι αυτοί μέχρι πριν λίγο ήταν δίπλα μου, πετούσαν πέτρες στα ΜΑΤ και τα έβριζαν, ξεσηκώνοντας όσους δεν τους αγαπούσε αρκετά η μαμά τους όταν ήταν μικροί και βρήκαν τη βία ως το μοναδικό τρόπο να ξεσπάσουν την καταπιεσμένη στενοχώρια μέσα τους. Τώρα όμως τους βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια να δέχονται φιλικά χτυπήματα στην πλάτη από τα ίδια ΜΑΤ που πριν λίγο τους προπηλάκιζαν (ή μήπως όλους τους άλλους εκτός από αυτούς;) και να μπαίνουν με άνεση στη Βουλή. Μπερδεύομαι... Ποιοι είναι αυτοί;

Μπερδεύομαι όταν βλέπω τις δυνάμεις καταστολής να πετούν αδιανόητες ποσότητες δακρυγόνων (ιδιαίτερα βλαβερών για την υγεία –έως και θανατηφόρων) στην πλατεία, ανάμεσα στον κόσμο, στο ιατρείο των «Αγανακτισμένων», ακόμα και όταν αυτοί τους παρακαλούσαν να σταματήσουν για λίγο ώστε να ανασυνταχθούν και να μαζέψουν τους τραυματίες τους –πράγμα που ακόμα και στον πόλεμο επιτρέπεται ή μάλλον επιβ