Κρυμμένα εκεί που κοιτάζεις

08:34 31/5/2012 - Πηγή: 24wro

Απ’ ότι φαίνεται η street art δεν εξαντλείται με το μεγάλο κεφάλαιο των graffiti, μια και ο...
ισπανός Isaac Cordal αποφάσισε να αφήνει στο δρόμο γλυπτά.

Η πρώτη σειρά έργων του ήταν κάτι «τσιμεντανθρωπάκια», πολύ καλοντυμένα, με κοστουμάκια, αλλά με όχι και τόσο ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπο.

Έκαναν την εμφάνιση τους «επιμελώς κρυμμένα σε εμφανή σημεία» του Βερολίνου,

της Βαρκελώνης και του Λονδίνου. Πολύ συχνά τα έβλεπε κάποιος σε λακουβίτσες στο οδόστρωμα, όπου μαζευόταν νερό μετά τη βροχή. Αυτή η σχέση τους με το δρόμο και τις στιγμές στενάχωρης ηρεμίας του, τα έκανε να φαντάζουν ακόμα πιο υποβλητικά απ’ όσο είναι. Να μοιάζουν με μια «μαύρη σκέψη» που επανέρχεται καθαρή πια στο μυαλό, αφού ξεπλύθηκε από μια βροχή, η οποία ήταν κι αυτή ανεπιθύμητη.

Συγχρόνως όμως, όσοι τα πρόσεχαν, (γιατί δεν ήταν λίγοι εκείνοι που απλά τα προσπερνούσαν), γρήγορα παράβλεπαν το αρχικό σοκ και απολάμβαναν κάτι, που οι περισσότεροι περιγράφουν ως «ευχαρίστηση από μαγική επίδραση». Κι αυτό συνέβαινε παρά το ότι το μήνυμά τους είναι σκαιό, καταγγελτικό και όχι ό,τι πιο ελπιδοφόρο.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα «τσιμεντανθρωπάκια», των οποίων η επίσημη ονομασία είναι «Cement eclipses», γρήγορα βρήκαν τη θέση τους στις γκαλερί και επιπλέον «καταγράφηκαν» για πάντα, χάρη σε ένα πολύ ωραίο λεύκωμα που κυκλοφόρησε από τις εναλλακτικές εκδόσεις Carpet Bombing Culture, στο Λονδίνο.

Ο Isaac Cordal όμως δεν επαναπαύτηκε σε αυτές τις δόξες του και τώρα παρουσιάζει ένα άλλο είδος street art-γλυπτών που είναι ίσως ακόμα πιο «κρυφό» και μάλλον, πιο δριμύ και κοφτερό, εξαιτίας του παράδοξου οπτικού ερεθίσματος με το οποίο ασκεί την κοινωνική κριτική του. Πρόκειται για απλά σουρωτήρια κουζίνας, των οποίων το μεταλλικό πλέγμα παραμορφώνεται έτσι ώστε να σχηματίζεται επάνω του ανάγλυφο ένα ανθρώπινο πρόσωπο, με διόλου χαρούμενη έκφραση. Τα σουρωτήρια τοποθετούνται όρθια σε διάφορα σημεία σε δρόμους και καθώς το φως της πόλης περνά από το πλέγμα τους το «έργο» προκύπτει από την σκιά του πλέγματος στο πεζοδρόμιο. Το έργο είναι λοιπόν η προβολή ενός ανθρώπινου προσώπου με κατηφή έκφραση και λειτουργεί σαν «επιβεβλημένο είδωλο» της μορφής του περαστικού που θα το συναντήσει στο διάβα του.

Μέχρι στιγμής, όσοι έχουν δει ξαφνικά μπροστά τους τέτοια σουρωτήρια δεν μιλούν πια για «ευχαρίστηση από μαγική επίδραση», αλλά για ακαριαίο συγκλονισμό.

Ωστόσο, η τέχνη (και ίσως πιο μαχητικά η street art) δεν θέλει να μας «χαϊδεύει τα’ αυτάκια», αλλά κυρίως να μας ταρακουνά. Και από αυτήν την άποψη τουλάχιστον, το έργο του Isaac Cordal παίρνει μέχρι στιγμής άριστα σε όλα.