Μια ολόκληρη χώρα σε death row

19:50 2/6/2011 - Πηγή: 24wro

Ως θάλαμος θανατοποινιτών (γνωστό ως death row) αποκαλείται ο χώρος...
και η διαδικασία αναμονής των θανατοποινιτών ως την ημέρα της εκτελέσεως τους. Οι θανατοποινίτες στο θάλαμο αυτό μπορεί να περιμένουν έως και πολλά χρόνια έως ότου εκτελεστούν και συνήθως η απόφαση εκτέλεσης της ποινής τους, τους ανακοινώνεται λίγες ώρες πριν. Το 30% των θανατοποινιτών στο θάλαμο αυτό πεθαίνει από φυσικά αίτια. Η απομόνωση τους, καθώς και η αβεβαιότητα σχετικά το μέλλον, οδηγεί με μια ιδιότυπη ιδρυματοποίηση, η οποία

αποκαλείται death row phenomenon. Δεν είναι λίγοι οι θανατοποινίτες που προβαίνουν σε αίτηση ακύρωσης της έφεσης, καθώς προτιμούν να εκτελεστούν από το να ζουν σε αυτή in limbo κατάσταση, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Η ταινία «Πράσινο Μίλι» είχε αποδώσει με εξαιρετικό τρόπο την ψυχική κατάσταση αυτών που βρίσκονται στο θάλαμο θανατοποινιτών. Η διαδικασία αυτή από πολλούς εξομοιώνεται με βασανιστήρια και αιτούνται την κατάργησή της επικαλούμενοι το άρθρο της 5 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, σύμφωνα με το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υποβάλλεται σε βασανιστήρια.
***Θα ήταν άραγε υπερβολή αν ισχυριζόμασταν ότι εδώ και ένα χρόνο οι Έλληνες εμφανίζουν τη συμπτωματολογία του death row phenomenon; Αβεβαιότητα για το μέλλον, ψυχική διαταραχή, εγκατάλειψη του εαυτού, προσμονή της καταστροφής ως λύτρωση από τη βάσανο της αναμονής της.
Προσωπικά δεν γνωρίζω οικονομικά. Δεν ξέρω αν οι επιλογές της κυβέρνησης είναι σωστές ή λάθος, μηδέ μπορώ να προτείνω μια κάποια άλλη οικονομική πολιτική. Όμως γνωρίζω να περπατάω στο δρόμο και να παρατηρώ τους ανθρώπους, και μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι η δημόσια ρητορική του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ, έχουν ιδρυματοποιήσει μια ολόκληρη χώρα.
Δεκάδες νόμοι ψηφίζονται κάθε μήνα, νέα μέτρα έρχονται για να διορθώσουν του περασμένου μήνα ειλημμένα μέτρα, ενώ οι σπασμωδικές κινήσεις (ή ως έτσι εμφανίζονται) που καθοδηγούνται από την επικαιρότητα, συνιστούν την εθνική μας πολιτική. Και κάθε λίγο και λιγάκι μια νέα υποβάθμιση ή μια δημοσίευση σε ξένο περιοδικό ή μια κυβερνητική διαρροή ή μία δήλωση κάποιου διεθνούς φήμης οικονομολόγου ή πολιτικού ή ηγέτη κράτους, οδηγεί σε νέα μέτρα ακόμα πιο σκληρά, τα οποία ανακοινώνονται μέσω τηλεοπτικών δεκτών, και πάντα με το δάχτυλο ορθωμένο προς τους πολίτες, ωσάν να έκαναν πάλι κάτι κακό. Και η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει και πάλι…
Και όλα αυτά, εν ελλείψει κάποιου στρατηγικού σχεδιασμού, ενός οράματος, ενός μοντέλου διακυβέρνησης. Κι όλοι, βέβαια, παίζουν ακόμα με επικοινωνιακούς όρους… Σαμαράς, Παπαρήγα, Τσίπρας και Καρατζαφέρης ορθώνουν το ΟΧΙ ωσάν ο Μεταξάς το 1940, και ο Πρωθυπουργός δηλώνει ότι θα κερδίσει αυτή τη μάχη. Κι εμείς να αναρωτιόμαστε … Ποιος ο εχθρός; Ποια η μάχη; Ποιος ο στρατηγός; Εξηγήστε μας. Διότι η μόνη σύγκρουση που βιώνουμε είναι η χομπσιανή: Όλοι εναντίων όλων.
Όχι, δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει. Αυτό, όμως, που αντιλαμβάνομαι είναι ότι με αυτά τα δεδομένα κανένας πολίτης δεν μπορε